Θα ήταν ορθό όσοι παρακολουθούμε τα μαθήματα αντιπροπαγανδας και διαβάζουμε τα κείμενα του Καθηγητού να επιχειρήσουμε πριν την ακροαση εν είδει αυτοεξετασης, να απαντήσουμε τα δωδεκα ερωτήματα για να δούμε " τί ψάρια πιάνουμε" Δεν θα γνωστοποιήσουμε το αποτέλεσμα στον κ.Βαθιωτη διότι είναι εύλογο βάσει του χρόνου που δαπανά και των κόπων στους οποίους υποβάλλεται για την προετοιμασία και διεξαγωγή των μαθημάτων και την συγγραφή των κειμένων να αναμένει ότι θα έχουμε υψηλή απόδοση .Να γίνει η διαδικασία αυτή σιωπηρώς διότι αν κρίνω από τον εαυτό μου καθώς περνουν τα χρόνια οι πνευματικές δυνάμεις ατονουν και τούτο συμβαίνει με ρυθμό και σε βαθμό που δεν αναμένουμε. Αν έτσι πράξουμε η αξιολόγηση με κάποια μορφή θα λάβει χώρα, χωρίς τον κίνδυνο να μαρανθει ο ζήλος του κ.Καθηγητου λογω διάψευσης προσδοκιών
Ας μου επιτραπεί να εκφράσω κάποιες αντιρρήσεις για.το αμιγώς νομικό σκέλος των όσων ακούγονται στο βίντεο.Αυτες δεν σχετίζονται με την θεωρητική ή λογική αρτιότητα των αναπτύξεων και τούτο είναι απολύτως αναμενόμενο αφού ο καθηγητής είναι -οχι λόγω θέσεως αλλά λόγω της νομικής του συγκρότησης- μια νομική αυθεντία.Οι διαφοροποιήσεις υπαγορεύονται από πρακτικούς λόγους με γνώμονα την κοινωνική ωφελιμότητα.Ειδικωτερα
Για τη συνδρομή ενδεχομένου δόλου πρέπει να γίνει δεκτό , ότι στην έννοια της γνώσης ανήκει και η αποκαλούμενη λανθάνουσα επίγνωση.Δηλαδη για να το καταλάβουν και οι μη νομικοί δεν απαιτείται για τη συνδρομή του ενδεχομένου δόλου ανθρωποκτονίας να έχει κατά τηντέλεση της πράξης εναργή την εικόνα του εγκληματικού αποτελέσματος αλλά αρκεί να την έχει και στο πίσω μέρος του μυαλού του.Επιπλεον για την καταγνωση ενδεχομένου δόλου προέχουν είναι το γνωστικό στοιχείο αφού όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση πιθανής επέλευσης ενός αποτελέσματος τόσο το βουλητικό στοιχείο χάνει την σημασία του σε σημείο που είναι δυνατόν σε κάποιες περιπτώσεις η θέληση επέλευσης του αποτελέσματος να τεκμαίρεται.
Αν ακολουθήσουμε τη θέση ότι η απώθηση στο πίσω μέρος του μυαλού του δράστη του εγκληματικού αποτελέσματος αποκλείει τον ενδεχόμενο δόλο τότε θα προκύψουν τα εξής άτοπα: Πρώτον η εξοικείωση του δράστη με μια επικίνδυνη και δυνητικά βλαπτική για την ασφάλεια του συνόλου αντί να τον επιβαρύνει θα τον ωφελεί.Διοτι γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ψυχική απώθηση των συναισθηματικά φορτικων καταστάσεων αλλά και η απόσειση της ηθικής ευθύνης. Χάρη στα δύο αυτά γνωμρίσματα η επανειλημμένη τέλεση της εγκληματικής πράξης συνεπάγεται την απόκτηση πείρας και άρα την άρση των ηθικών αναστολών και την ύπνωση της συνειδήσεως ώστε να μην υπάρχουν τύψεις.Παραδειγμα : Την πρώτη φορά που ο δράστης τέλει την επικίνδυνη και δυνητικά βλαπτική ενέργεια,τρέμουν τα χέρια του και τρέμει και η καρδιά του από τις ηθικές αναστολές.Η επανάληψη τον κάνει να αποκτά μεγαλύτερη ψυχραιμία, ενώ συγχρόνως ουδέτεροποιει ηθικά την πράξη ώστε να μην έχει αναστολές και τύψεις. Άρα η μη ένταξη της λανθάνουσας επίγνωσης στον ενδεχόμενο δόλο επιβραβεύει αυτόν που σκέφτεται ως εξής: Αφού την προηγούμενη φορά δεν έγινε τίποτα,δεν θα γίνει και τωρα. Η εξακολουθητικη δραστηριότητα τον κάνει όχι απλώς να εφησυχάσει αλλά τον οδηγεί στην πλήρη αδιαφορία για το εγκληματικό αποτέλεσμα, που εδώ είναι η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των επιβατών.Δηλαδη η εξοικείωση με τον κίνδυνο είναι στην πραγματικότητα η ηθική εξαχρείωση που διώχνει από την επιφάνεια το ενδεχόμενο εγκληματικο αποτέλεσμα μέχρι του σημείου της πλήρους αδιαφορίας.Αρα εάν δεν εντάξουμε στον ενδεχόμενο δόλο και τη λανθάνουσα επίγνωση επιβραβεύουμε την ηθική πωρωση μέχρι του σημείου μάλιστα της ευμενεστερης μεταχείρισης του ατόμου εκείνου που διαθέτει κοιμωμένη συνείδηση Για να μην οδηγηθούμε σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και για να προστατευθεί πληρέστερα η ασφάλεια των συγκοινωνιών και η ζωή των ανθρώπων η φύση του πράγματος επιτάσσει ότι και η λανθάνουσα επίγνωση είναι δολος
Περαιτέρω η υποβάθμιση μέχρις άρσης της αυτοτέλειας του βουλητικου στοιχείου υπαγορεύεται και εδώ από τη φύση του ανθρώπου και τον επικίνδυνη δραστηριότητα δηλαδή την φύση των πραγμάτων.Εφοσον ένα δικαστήριο ξεκινά με την παραδοχή αν δεν υπάρχουν περί του αντιθέτου ενδείξεις ότι ο άνθρωπος που έχει ενώπιον του είναι γνωστικός είναι φυσικό να υπολαμβάνει ότι όσους περισσότερους παράγοντες κινδύνου γνωρίζει τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να θέλει το αποτέλεσμα. Θέλω το αποτέλεσμα και όταν ψυχικά το αποδοκιμαζω ή το απευχομαι αλλά γνωρίζοντας τους περισσότερους ή και όλους τους παράγοντες κινδύνου δεν κάνω τίποτα για την αποτροπή του ενδεχομένου βλάβης.Δηλαδη είτε διότι ως σιδηροδρομικός παίρνω κάποια μίζα από τα κέρδη του παράνομου φορτίου και κάνω τα στραβά μάτια αλλά και όταν χωρίς να υπάρχει συναλλαγή δεν λαμβάνω τα προσηκοντα μέτρα ασφαλείας διότι " κοιτάω τη δουλειά μου" για να μην ενοχλώ τους προϊσταμένους μου είτε διότι γνωρίζω για το παράνομο φορτίο αλλά " κάνω τα στραβά μάτια" καίτοι έχω ευθύνη για την ασφάλεια των επιβατών αφού " δεν θέλω μπλεξίματα και δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο" Όσες περισσότερες από τις εστίες κινδύνου γνωρίζω τόσο η βούληση μου τεκμαίρεται για τους ανωτέρω λόγους αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι η βούληση είναι μια ενδιαθετη κατάσταση η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να διαγνωστεί αλλά μόνον να συναχθεί με τη βοήθεια στοιχείων που έχουν εξωτερική υπόσταση. Επειδή όμως όπως είδαμε η θέληση μπορεί να σημαίνει θέλω γιατί επωφελούμαι αλλά και θέλω γιατί δεν με νοιάζει, η διαφοροποίηση μεταξύ ιδιοτέλειας και αδιαφορίας δηλαδή η διαφορά της ηθικής ποιότητας του κινήτρου πρέπει να συνεκτιμηθεί στην επιχείρηση της ποινής.
Επιπλέον δεν συμφωνώ με την κατανομή της ποινικής ευθύνης με βάση τη θεωρία της κυριαρχίας επί της πράξης διότι αυτή μπορεί να λάβει διάφορες μορφές.Κυριαρχος μπορεί να θεωρηθεί αυτός που ωφελείται, αυτός που καθοδηγεί αλλά και αυτός που έχει κυρίαρχο ρόλο στην εκτέλεση.Επειδη η γερμανικής προέλευσης θεωρία της κυριαρχίας δεν έχει ρητό έρεισμα στη νομοθεσία αλλά και επειδή υπό ορισμένη εκδοχή μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιεικη αποτελέσματα δηλαδή στην τιμωρηση ως μεγαλύτερου φταιχτη του τελευταίου κρίκου μιας αλυσίδας δηλαδή ουσιαστικώς του πιο αδύναμου ( βλ.σταθμαρχης πρέπει να απορρίπτει)
Κάτι τελευταίο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν έχουμε μια σύνθετη δραστηριότητα που απαιτεί την σύμπραξη περισσότερων ανθρώπων συνυπευθυνων για την ασφάλεια όλοι θα πρέπει να θεωρηθούν όλοι ως αυτουργοί διότι μόνον όταν συναρμοστουν όλοι οι κρίκοι ξεκινά το τρένο ή για παράδειγμα όταν παίξουν όλα τα όργανα αρχίζει η συναυλία. Από εκεί και πέρα η εξατομικευμένη ποινική ευθύνη θα καταλογίζεται στον καθένα με βάση τη θέση του στην αλυσίδα. Εδώ θα συμβεί το φαινομενικώς μόνον παράδοξο αλλά απολύτως δίκαιο και λογικό όσο πηγαίνουμε πίσω στην αλυσίδα να αυξάνεται η ποινική ευθύνη.Η απάντηση στο ευλογοφανες αλλά παραπλανητικό ερώτημα μπορεί να ξέρει η εποπτεύουσα αρχή στην Αθήνα τί γίνεται με το τρένο στο Λιανοκλάδι είναι μπορεί γιατί οφείλει να ανταποκρίνεται στα αιτήματα ενίσχυσης μέτρων ασφαλείας όπου του ζητήθηκε αλλά μπορεί διότι πρέπει όχι μόνον να μην παραλείψει την ανταπόκριση στα αιτήματα αλλά πρέπει να φροντίσει με ίδια πρωτοβουλία να λαμβάνεται εγγραφή περιοδική ενημέρωση μέσω των αρμοδίων για την κατάσταση του δικτύου αλλά και να προβαίνει σε επιθεωρήσεις και.ελεγχους.Οσο.πιο πίσω στην αλυσίδα τόσο μεγαλύτερη η ποινή διότι για την ποινική μεταχείριση ισχύει ο κανόνας ότι όταν πολυπραγμονει κάποιος τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος ποινικής κύρωσης Οι μεγάλες καρέκλες που σημαίνουν και μεγάλα προνόμια πρέπει να ακολουθούνται και από μεγάλες ευθύνες και άρα και καταλογιστεες ποινές.Κανεις δεν υποχρεώνει τον υπουργό να γίνει υπουργός και να απολαμβάνει προνόμια ούτε τον πρόεδρο ελεγκτικής αρχής να γίνει πρόεδρος
Αν δεν θέλει σκοτουρες ας ιδιωτευσει αφήνοντας τα προνόμια.Αλλως θα ισχύσει κατά λογική ακολουθία ο κανόνας " Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες" δηλαδή " Μεγάλες θέσεις, μεγάλα προνόμια αλλά και μεγάλες ευθύνες και μεγάλες ποινές " Αυτό επιτάσσει η Δικαιοσύνη αλλά και η κοινή λογική
Θα ήταν ορθό όσοι παρακολουθούμε τα μαθήματα αντιπροπαγανδας και διαβάζουμε τα κείμενα του Καθηγητού να επιχειρήσουμε πριν την ακροαση εν είδει αυτοεξετασης, να απαντήσουμε τα δωδεκα ερωτήματα για να δούμε " τί ψάρια πιάνουμε" Δεν θα γνωστοποιήσουμε το αποτέλεσμα στον κ.Βαθιωτη διότι είναι εύλογο βάσει του χρόνου που δαπανά και των κόπων στους οποίους υποβάλλεται για την προετοιμασία και διεξαγωγή των μαθημάτων και την συγγραφή των κειμένων να αναμένει ότι θα έχουμε υψηλή απόδοση .Να γίνει η διαδικασία αυτή σιωπηρώς διότι αν κρίνω από τον εαυτό μου καθώς περνουν τα χρόνια οι πνευματικές δυνάμεις ατονουν και τούτο συμβαίνει με ρυθμό και σε βαθμό που δεν αναμένουμε. Αν έτσι πράξουμε η αξιολόγηση με κάποια μορφή θα λάβει χώρα, χωρίς τον κίνδυνο να μαρανθει ο ζήλος του κ.Καθηγητου λογω διάψευσης προσδοκιών
Ας μου επιτραπεί να εκφράσω κάποιες αντιρρήσεις για.το αμιγώς νομικό σκέλος των όσων ακούγονται στο βίντεο.Αυτες δεν σχετίζονται με την θεωρητική ή λογική αρτιότητα των αναπτύξεων και τούτο είναι απολύτως αναμενόμενο αφού ο καθηγητής είναι -οχι λόγω θέσεως αλλά λόγω της νομικής του συγκρότησης- μια νομική αυθεντία.Οι διαφοροποιήσεις υπαγορεύονται από πρακτικούς λόγους με γνώμονα την κοινωνική ωφελιμότητα.Ειδικωτερα
Για τη συνδρομή ενδεχομένου δόλου πρέπει να γίνει δεκτό , ότι στην έννοια της γνώσης ανήκει και η αποκαλούμενη λανθάνουσα επίγνωση.Δηλαδη για να το καταλάβουν και οι μη νομικοί δεν απαιτείται για τη συνδρομή του ενδεχομένου δόλου ανθρωποκτονίας να έχει κατά τηντέλεση της πράξης εναργή την εικόνα του εγκληματικού αποτελέσματος αλλά αρκεί να την έχει και στο πίσω μέρος του μυαλού του.Επιπλεον για την καταγνωση ενδεχομένου δόλου προέχουν είναι το γνωστικό στοιχείο αφού όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση πιθανής επέλευσης ενός αποτελέσματος τόσο το βουλητικό στοιχείο χάνει την σημασία του σε σημείο που είναι δυνατόν σε κάποιες περιπτώσεις η θέληση επέλευσης του αποτελέσματος να τεκμαίρεται.
Αν ακολουθήσουμε τη θέση ότι η απώθηση στο πίσω μέρος του μυαλού του δράστη του εγκληματικού αποτελέσματος αποκλείει τον ενδεχόμενο δόλο τότε θα προκύψουν τα εξής άτοπα: Πρώτον η εξοικείωση του δράστη με μια επικίνδυνη και δυνητικά βλαπτική για την ασφάλεια του συνόλου αντί να τον επιβαρύνει θα τον ωφελεί.Διοτι γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ψυχική απώθηση των συναισθηματικά φορτικων καταστάσεων αλλά και η απόσειση της ηθικής ευθύνης. Χάρη στα δύο αυτά γνωμρίσματα η επανειλημμένη τέλεση της εγκληματικής πράξης συνεπάγεται την απόκτηση πείρας και άρα την άρση των ηθικών αναστολών και την ύπνωση της συνειδήσεως ώστε να μην υπάρχουν τύψεις.Παραδειγμα : Την πρώτη φορά που ο δράστης τέλει την επικίνδυνη και δυνητικά βλαπτική ενέργεια,τρέμουν τα χέρια του και τρέμει και η καρδιά του από τις ηθικές αναστολές.Η επανάληψη τον κάνει να αποκτά μεγαλύτερη ψυχραιμία, ενώ συγχρόνως ουδέτεροποιει ηθικά την πράξη ώστε να μην έχει αναστολές και τύψεις. Άρα η μη ένταξη της λανθάνουσας επίγνωσης στον ενδεχόμενο δόλο επιβραβεύει αυτόν που σκέφτεται ως εξής: Αφού την προηγούμενη φορά δεν έγινε τίποτα,δεν θα γίνει και τωρα. Η εξακολουθητικη δραστηριότητα τον κάνει όχι απλώς να εφησυχάσει αλλά τον οδηγεί στην πλήρη αδιαφορία για το εγκληματικό αποτέλεσμα, που εδώ είναι η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των επιβατών.Δηλαδη η εξοικείωση με τον κίνδυνο είναι στην πραγματικότητα η ηθική εξαχρείωση που διώχνει από την επιφάνεια το ενδεχόμενο εγκληματικο αποτέλεσμα μέχρι του σημείου της πλήρους αδιαφορίας.Αρα εάν δεν εντάξουμε στον ενδεχόμενο δόλο και τη λανθάνουσα επίγνωση επιβραβεύουμε την ηθική πωρωση μέχρι του σημείου μάλιστα της ευμενεστερης μεταχείρισης του ατόμου εκείνου που διαθέτει κοιμωμένη συνείδηση Για να μην οδηγηθούμε σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και για να προστατευθεί πληρέστερα η ασφάλεια των συγκοινωνιών και η ζωή των ανθρώπων η φύση του πράγματος επιτάσσει ότι και η λανθάνουσα επίγνωση είναι δολος
Περαιτέρω η υποβάθμιση μέχρις άρσης της αυτοτέλειας του βουλητικου στοιχείου υπαγορεύεται και εδώ από τη φύση του ανθρώπου και τον επικίνδυνη δραστηριότητα δηλαδή την φύση των πραγμάτων.Εφοσον ένα δικαστήριο ξεκινά με την παραδοχή αν δεν υπάρχουν περί του αντιθέτου ενδείξεις ότι ο άνθρωπος που έχει ενώπιον του είναι γνωστικός είναι φυσικό να υπολαμβάνει ότι όσους περισσότερους παράγοντες κινδύνου γνωρίζει τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να θέλει το αποτέλεσμα. Θέλω το αποτέλεσμα και όταν ψυχικά το αποδοκιμαζω ή το απευχομαι αλλά γνωρίζοντας τους περισσότερους ή και όλους τους παράγοντες κινδύνου δεν κάνω τίποτα για την αποτροπή του ενδεχομένου βλάβης.Δηλαδη είτε διότι ως σιδηροδρομικός παίρνω κάποια μίζα από τα κέρδη του παράνομου φορτίου και κάνω τα στραβά μάτια αλλά και όταν χωρίς να υπάρχει συναλλαγή δεν λαμβάνω τα προσηκοντα μέτρα ασφαλείας διότι " κοιτάω τη δουλειά μου" για να μην ενοχλώ τους προϊσταμένους μου είτε διότι γνωρίζω για το παράνομο φορτίο αλλά " κάνω τα στραβά μάτια" καίτοι έχω ευθύνη για την ασφάλεια των επιβατών αφού " δεν θέλω μπλεξίματα και δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο" Όσες περισσότερες από τις εστίες κινδύνου γνωρίζω τόσο η βούληση μου τεκμαίρεται για τους ανωτέρω λόγους αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι η βούληση είναι μια ενδιαθετη κατάσταση η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να διαγνωστεί αλλά μόνον να συναχθεί με τη βοήθεια στοιχείων που έχουν εξωτερική υπόσταση. Επειδή όμως όπως είδαμε η θέληση μπορεί να σημαίνει θέλω γιατί επωφελούμαι αλλά και θέλω γιατί δεν με νοιάζει, η διαφοροποίηση μεταξύ ιδιοτέλειας και αδιαφορίας δηλαδή η διαφορά της ηθικής ποιότητας του κινήτρου πρέπει να συνεκτιμηθεί στην επιχείρηση της ποινής.
Επιπλέον δεν συμφωνώ με την κατανομή της ποινικής ευθύνης με βάση τη θεωρία της κυριαρχίας επί της πράξης διότι αυτή μπορεί να λάβει διάφορες μορφές.Κυριαρχος μπορεί να θεωρηθεί αυτός που ωφελείται, αυτός που καθοδηγεί αλλά και αυτός που έχει κυρίαρχο ρόλο στην εκτέλεση.Επειδη η γερμανικής προέλευσης θεωρία της κυριαρχίας δεν έχει ρητό έρεισμα στη νομοθεσία αλλά και επειδή υπό ορισμένη εκδοχή μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιεικη αποτελέσματα δηλαδή στην τιμωρηση ως μεγαλύτερου φταιχτη του τελευταίου κρίκου μιας αλυσίδας δηλαδή ουσιαστικώς του πιο αδύναμου ( βλ.σταθμαρχης πρέπει να απορρίπτει)
Κάτι τελευταίο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν έχουμε μια σύνθετη δραστηριότητα που απαιτεί την σύμπραξη περισσότερων ανθρώπων συνυπευθυνων για την ασφάλεια όλοι θα πρέπει να θεωρηθούν όλοι ως αυτουργοί διότι μόνον όταν συναρμοστουν όλοι οι κρίκοι ξεκινά το τρένο ή για παράδειγμα όταν παίξουν όλα τα όργανα αρχίζει η συναυλία. Από εκεί και πέρα η εξατομικευμένη ποινική ευθύνη θα καταλογίζεται στον καθένα με βάση τη θέση του στην αλυσίδα. Εδώ θα συμβεί το φαινομενικώς μόνον παράδοξο αλλά απολύτως δίκαιο και λογικό όσο πηγαίνουμε πίσω στην αλυσίδα να αυξάνεται η ποινική ευθύνη.Η απάντηση στο ευλογοφανες αλλά παραπλανητικό ερώτημα μπορεί να ξέρει η εποπτεύουσα αρχή στην Αθήνα τί γίνεται με το τρένο στο Λιανοκλάδι είναι μπορεί γιατί οφείλει να ανταποκρίνεται στα αιτήματα ενίσχυσης μέτρων ασφαλείας όπου του ζητήθηκε αλλά μπορεί διότι πρέπει όχι μόνον να μην παραλείψει την ανταπόκριση στα αιτήματα αλλά πρέπει να φροντίσει με ίδια πρωτοβουλία να λαμβάνεται εγγραφή περιοδική ενημέρωση μέσω των αρμοδίων για την κατάσταση του δικτύου αλλά και να προβαίνει σε επιθεωρήσεις και.ελεγχους.Οσο.πιο πίσω στην αλυσίδα τόσο μεγαλύτερη η ποινή διότι για την ποινική μεταχείριση ισχύει ο κανόνας ότι όταν πολυπραγμονει κάποιος τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος ποινικής κύρωσης Οι μεγάλες καρέκλες που σημαίνουν και μεγάλα προνόμια πρέπει να ακολουθούνται και από μεγάλες ευθύνες και άρα και καταλογιστεες ποινές.Κανεις δεν υποχρεώνει τον υπουργό να γίνει υπουργός και να απολαμβάνει προνόμια ούτε τον πρόεδρο ελεγκτικής αρχής να γίνει πρόεδρος
Αν δεν θέλει σκοτουρες ας ιδιωτευσει αφήνοντας τα προνόμια.Αλλως θα ισχύσει κατά λογική ακολουθία ο κανόνας " Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες" δηλαδή " Μεγάλες θέσεις, μεγάλα προνόμια αλλά και μεγάλες ευθύνες και μεγάλες ποινές " Αυτό επιτάσσει η Δικαιοσύνη αλλά και η κοινή λογική