Η «δολοφονία» της Κυριακής Προσευχής από τον αντίχριστο μασκοφόρο Κυριάκο

Αποκαθήλωση του ΠατερΚούλη με αφορμή το «δολοφονημένο» Πάτερ Ημών

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας της 13ης Μαρτίου 2022 ένας αντίχριστος μασκοφόρος πρωθυπουργός, και δη της Ελλάδος, επιχείρησε να αναγνώσει την Κυριακή Προσευχή, δηλ. το Πάτερ Ημών, στο Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως μέσα στον ναό του Αγίου Γεωργίου.

Το θλιβερό του όνομα: Κυριάκος Μητσοτάκης, γνωστός και ως Εφιαλτάκης ή ΠατερΚούλης Μαριονετάκης ή, όπως τον απεκάλεσε συγκεντρωμένο πλήθος έξω από τον Ιερό Ναό της Μητροπόλεως την ημέρα της κηδείας του Μίκη Θεοδωράκη (8.9.2021): κάθαρμα

¹

.

Δεν είναι τυχαίο ότι διαβόητοι εγκληματίες, όχι μόνο σοβαρών αλλά και ελαφρών εγκλημάτων, είναι γνωστοί «στην πιάτσα» με πολλά παρατσούκλια.

Περίπτωση απατεώνων με διαφορετικά ψευδώνυμα αποτυπώνεται στην ελληνική ταινία του 1954 «Οι Παπατζήδες», όπου ο Νίκος Σταυρίδης υποδυόταν τον παπατζή και ο Πέτρος Γιαννακός τον συνεργό του.

Όταν προσάγονται στο ακροατήριο για το παράνομο παιχνίδι που έπαιζαν στον δρόμο, μαδώντας τον «αφελή κοσμάκη», ο Πρόεδρος του δικαστηρίου τούς καλεί να απολογηθούν φωνάζοντας τον μεν Σταυρίδη ως «Βρασίδα Γερακάρη ή Αλίμονο ή Αλισβερίση ή Σπίθα», τον δε Γιαννακό ως «Κοκοβιό ή Κοκοβίνο ή Κακαβόπουλο». Εν συνεχεία ρωτά τον Σταυρίδη αν παίζανε, οπότε εκείνος έδωσε την αλήστου μνήμης απάντηση:

«Ε παίζαμε, τι παίζαμε, πώς παίζαμε, δεν παίζαμε, ε τι παίζαμε;».

Το τουρκικής προελεύσεως παρατσούκλι «Αλισβερίσης» (η τουρκική λέξη σημαίνει πάρε-δώσε) που είχε αποκτήσει σε εκείνη την ταινία ο Σταυρίδης ταιριάζει απολύτως στον επονείδιστο Έλληνα πρωθυπουργό λόγω της τραγικής εμφάνισης που πραγματοποίησε στην Κωνσταντινούπολη (και όχι βεβαίως στην Ιστανμπούλ).

Ο δικός μας «Αλισβερίσης», λοιπόν, εκλήθη να απαγγείλει το Πάτερ Ημών. Αλλά, αντί να το απαγγείλει, το «σκότωσε». Και μάλιστα, ενεργώντας όχι από αμέλεια, αλλά με (τουλάχιστον) ενδεχόμενο δόλο. Διότι γνώριζε άριστα ότι δεν έχει ποτέ του αποστηθίσει το Πάτερ Ημών, επομένως όταν θα επιχειρούσε να προφέρει απέξω κάποιες λέξεις ή φράσεις του, ήταν πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιον, ότι θα τα κάνει θάλασσα, «σκοτώνοντας» την προσευχή.

Όταν ο «Αλισβερίσης» εκστομίζει τις μπουρδολογίες του από το βήμα του ελληνικού κΥνοβουλίου έχει τυπωμένο τον λόγο του στα Νέα Ελληνικά και με τεράστια γράμματα. Τώρα, όμως, έπρεπε να διαβάζει μέσα από εκκλησιαστικό βιβλίο, το οποίο είναι γραμμένο στην κοινή ελληνιστική και τυπωμένο με μικρά γράμματα.

Μπερδεύοντας το Πάτερ Ημών με πολιτική ομιλία, προσπάθησε να το απαγγείλει, κοιτώντας μια το βιβλίο και μια το ποίμνιο, σαν να είχε απέναντι του βουλευτές και όχι πιστούς. Αλλά ακόμη κι όταν διάβαζε το Πάτερ Ημών, πέρα από το γεγονός ότι διέκοπτε τις φράσεις του κατά τρόπον που δεν συμβάδιζε με τα σημεία στίξεως αλλοιώνοντας έτσι το νόημα της προσευχής, έκανε και πάλι λάθη.

Έτσι, παρότι κοιτούσε τα λόγια του Πάτερ Ημών, αντί να διαβάσει «ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν», είπε «τα οφ*ε*λήματα ημών», συγχέοντας την οφειλή με το όφελος, πράγμα αναμενόμενο, αφού, ως γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας, είναι από τα γεννοφάσκια του εκπαιδευμένος να έχει πάντοτε κατά νουν τι του παρέχει όφελος και όχι τι αποτελεί οφειλή του προς τον ελληνικό λαό. Ως πρωθυπουργός της Ελλάδος οφείλει να γνωρίζει απέξω το Πάτερ Ημών, πολύ δε περισσότερο, να μπορεί να το πει «νεράκι», ούτως ώστε να είναι σε θέση να το απαγγείλει απολύτως ορθά και με μεγάλη άνεση, όταν θα το διαβάζει, σύμφωνα με όσα επιτάσσει η Ιερά μας Παράδοση.

Έλληνας πρωθυπουργός που «σκοτώνει» τη θεμελιωδέστερη προσευχή όλων των Χριστιανών, παρότι κατά την απαγγελία διαβάζει το βιβλίο στο οποίο είναι γραμμένη, σημαίνει ότι είναι Χριστιανός-γιαλαντζί και, επομένως, ότι δεν αξίζει να βρίσκεται στον πρωθυπουργικό θώκο.

Αλλά η ανθελληνική παρουσία του στην πρωθυπουργία παρέχει τεράστιο όφελος στους παγκόσμιους ολιγάρχες που διοικούν δικτατορικά την Δύση, οπότε η μηδενική αξία του ως πρωθυπουργού της Ελλάδος ισοδυναμεί με τη μείζονα αξία του ως προδότη της χώρας μας. Αυτό, βεβαίως, ισχύει, ως επί το πλείστον, και για τις υπόλοιπες εθνικές κυβερνήσεις της Δύσης, οι οποίες στο τιμόνι τους έχουν τοποθετημένους πιστούς υπηρέτες του σχεδίου για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα διαθέτει, μεταξύ των άλλων, και μια παγκόσμια θρησκεία

²

.

Δυστυχώς, τα ὀφειλήματα που μετετράπησαν σε οφ*ε*λήματα δεν ήταν το μόνο λάθος του γιαλαντζί Χριστιανού πρωθυπουργού. Ιδού τα υπόλοιπα:

• Αντί να διαβάσει «ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», είπε «ως εν ουρανώ*ν* και επί τ*η* γης»

• Αντί να διαβάσει «δὸς ἡμῖν, σήμερον», είπε «*δώσε* ημίν, σήμερον»

• Αντί να διαβάσει «καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν», είπε «και μη*ν* εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»

Δεν πρέπει να παροραθεί ότι στη φράση «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» ο «Αλισβερίσης» έκανε έναν δυσερμήνευτο, μάλλον απαξιωτικό μορφασμό, κλείνοντας τα μάτια του!       

Για να μην ξεχάσουμε την Κυριακάτικη Προσευχή που μάθαμε ήδη από μικρά παιδιά, ας διαγράψουμε πάραυτα από την μνήμη μας την «δολοφονική» απαγγελία του «Αλισβερίση» κι ας διαβάσουμε ξανά το Πάτερ Ημών στην ισχύουσα μορφή του, σεβόμενοι όχι μόνο τις λέξεις του, αλλά και τα σημεία στίξεως:

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
[Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.]

Σε έναν μελλοντικό κόσμο χριστιανικής ευτοπίας δεν αποκλείεται να προβλέπεται στον Ποινικό μας Κώδικα, υπό την μορφή ιδιωνύμου εγκλήματος, η «à la Μητσοτάκη δολοφονία» του Πάτερ Ημών, όταν αυτή διαπράττεται ιδίως από πρόσωπα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως μέλη της κυβερνήσεως. Αυτό θα υπαγορεύεται από την (προσαρμοσμένη στα χριστιανικά δεδομένα εκείνης της εποχής) αρχή της μηδενικής ανοχής, την οποία οι σημερινοί Νεοταξίτες εφαρμόζουν «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», προκειμένου να περιορίζουν, αν όχι να καταργούν τις ελευθερίες του πολίτη, θυσιάζοντάς τες στον βωμό της ασφάλειας.

Επί τη ευκαιρία: Ο χρόνος απαγγελίας του Πάτερ Ημών έχει απασχολήσει το Ποινικό Δίκαιο ήδη στα τέλη του 19ου αιώνος. Εν έτει 1882 το παλαιό γερμανικό Ακυρωτικό είχε αποφανθεί επί του εξής ιστορικού

³

:

Η παθoύσα, μετά την απόσβεση τoυ δικαιώματός της να κατoικεί ως χήρα στo ακίνητo πoυ είχε παραχωρήσει o κατηγoρoύμενoς σε αυτήν και τoν σύζυγό της, εγκαταστάθηκε στoν σταύλo τoυ επίμαχoυ ακινήτoυ, από τoν oπoίo αρνήθηκε να απoμακρυνθεί, παρά την απειλή τoυ κατηγoρoυμένoυ ότι, αν δεν συμμoρφωθεί, θα καρφώσει τις πόρτες τoυ σταύλoυ, ώστε αυτή να μην μπoρεί να βγει έξω. Τελικώς, o κατηγoρoύμενoς πραγματoπoίησε την απειλή τoυ, στερεώνoντας με πρόκες ένα ξύλo πάνω στις πόρτες τoυ σταύλoυ, με απoτέλεσμα η παθoύσα ματαίως να πρoσπαθεί να τις ανoίξει για να ελευθερωθεί.

Τo δικαστήριo της oυσίας έκρινε ότι δεν συντρέχει περίπτωση παρανόμου κατακρατήσεως, διότι:

o κατηγoρoύμενoς από τις φωνές της παθoύσας αλλά και την κατακραυγή τoυ συρρεύσαντoς πλήθoυς αναγκάστηκε να απoμακρύνει τo ξύλo με τις πρόκες, κάτι πoυ είχε ως συνέπεια o εγκλεισμός της παθoύσας να διαρκέσει όσo και τo Πάτερ Ημών (Vaterunser). Εξαιτίας τoυ τόσo μικρoύ χρoνικoύ διαστήματoς εκρίθη ότι δεν δικαιoλoγείτο η κατάφαση της παρανόμου κατακρατήσεως.

Υπέρ της διάρκειας τoυ Πάτερ Ημών (άραγε με πoια ταχύτητα και σε πoια γλώσσα εκφωνoύμενo;) ως πυξίδας για την απαιτoύμενη ελάχιστη διάρκεια της παρανόμου κατακρατήσεως έχουν ταχθεί και εκπρόσωποι της γερμανικής ποινικής επιστήμης

⁴

. Τo Ακυρωτικό, αντιθέτως, ανήρεσε την πρoσβαλλoμένη, δεχόμενo ότι για τo τετελεσμένoν της παρανόμoυ κατακρατήσεως είναι αδιάφoρo τo πόσo διήρκεσε η κατάσταση της ανελευθερίας, τoυ εγκλεισμoύ κ.λπ. Η μεγαλύτερη ή μικρότερη διάρκειά της έχει σημασία μόνo για την επιμέτρηση της πoινής και όχι για την πλήρωση της αντικειμενικής υπoστάσεως.

Αξίζει να επισημανθεί ότι στην γερμανική βιβλιoγραφία εσφαλμένως αναφέρεται ότι τo περίφημo “κριτήριo τoυ Πάτερ Ημών” έχει πρoταθεί και υιoθετηθεί από τo παλαιό γερμανικό Ακυρωτικό

⁵

. Μια πιo πρoσεκτική ματιά στo σκεπτικό της προαναφερθείσης απoφάσεως καταδεικνύει ότι τo εν λόγω κριτήριo εφαρμόσθηκε μεν από την πρoσβαλλομένη (και πάντως για την αθώωση τoυ κατηγoρoυμένoυ: δεν ήρκεσε η στέρηση ελευθερίας με διάρκεια αντίστοιχη ενός Πάτερ Ημών), αλλά από τo γερμανικό Ακυρωτικό χαρακτηρίσθηκε ως νoμικώς εσφαλμένo!

Ο Ιταλός ρομαντικός ποιητής και φιλόσοφος Τζάκομο Λεοπάρντι έλεγε:

«Ώς και τα ωραιότερα και πιο ανεκτίμητα κείμενα γίνονται θανάσιμα πληκτικά, όταν τ’ απαγγέλλει ο ίδιος ο συγγραφέας τους· γι’ αυτό ένας φίλος μου, φιλόλογος, παρατηρούσε ότι, αν αληθεύει ότι η Οκταβία λιποθύμησε ακούγοντας τον Βιργίλιο να διαβάζει το έκτο βιβλίο της Αινειάδας, είναι πολύ πιθανό ότι το έπαθε όχι τόσο επειδή θυμήθηκε το γιο της Μάρκελλο, όπως λένε, όσο από βαρεμάρα»

⁶

.

Μετά την «Κούλεια», ήτοι «κουλλή» απαγγελία του δολοφονημένου Πάτερ Ημών, όσοι χριστιανοί τον ακούσουν δεν θα πρέπει να λιποθυμήσουν όπως η Οκταβία, αλλά επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ποιο αμόρφωτο και αντίχριστο ανδρείκελο (προσποιείται ότι) μας κυβερνά.

Είθε αυτό το Πάτερ Ημών να αποδειχθεί ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για αμετάκλητη αποκαθήλωση του ΠατερΚούλη Ημών! Δεν αξίζει η Ελλάδα μας να έχει τέτοιον πρωθυπουργό.

ΥΓ: Η άνευ γραβάτας casual εμφάνιση του κ. Αλισβερίση στο γεύμα που του παρέθεσε ο κ. Ερντογάν αποτελεί αψευδή μάρτυρα ότι ο κατά κανόνα γραβατωμένος Μητσοτάκης και ο σταθερά αγραβάτωτος Τσίπρας είναι δύο όψεις του ιδίου (ανθελληνικού) νομίσματος.

Πρόκειται για ένα ακόμη επίπλαστο ζεύγος αμοιβαίως εναλλάξιμων (δήθεν αντίπαλων) πρωθυπουργών που φέρουν μεν διαφορετικό ονοματεπώνυμο, πλην όμως ανήκουν στην ίδια προδοτική ομάδα αίματος, όπως και όλοι οι προηγούμενοι μετά την δολοφονία Καποδίστρια.

1. Για την ανάλυση αυτού του χαρακτηρισμού βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 149 επ.

2. Βλ. σχετικώς Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. ό.π., σελ. 256.

3. Επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, “Ασήμαντη κατακράτηση”: minima non curat praetor;, Ποινικά Χροωικά 2000, σελ. 89 επ. = Αντεγκληματική Πολιτική IV, επιμ. εκδ. Ν. Κουράκη, σελ. 19-29.

4. Οtto, Die einzelnen Delikte, 51998, σελ. 102, αριθμ. περ. 4· αντίθετoι oι Park/Schwarz, Die Freiheitsberaubung, Jura 1995, σελ. 297.

5. Έτσι, φέρ’ ειπείν, o Rengier, StrafR, BT II, 1999, σελ. 110, αριθμ. περ. 8.

6. Leopardi, Σκέψεις, μτφ.: Δ. Κούρτοβικ, εκδ. opera, Aθήνα 1993, σελ. 34.