Γράφει η Κυριακή Θ. Διονυσοπούλου, Δικηγόρος Αθηνών Στο ανθρωποβόρο καθεστώς του μυθιστορήματος Fahrenheit 451, τα βιβλία απαγορεύονται και η αποστολή των πυρονόμων είναι να αναζητούν και να καίνε όσα από αυτά έχουν απομείνει κρυμμένα. Η κοινή αντίληψη είναι πως τα
Η εξαυλωση των βιβλίων ως καρπών επικινδυνης γνωσης φοβάμαι πως δεν χρειάζεται καν σήμερα. Διαβαζοντας θυμήθηκα μια ατάκα του φιλμ Utopia για την αντιληπτική "αναπηρια", παθητικότητα και αυτοαναφορικοτητα των σύγχρονων συγγραφέων-καλλιτεχνων:
"Artists, writers, were supposed to turn a mirror on society, instead they turned it on themselves and it became a selfie."
Φοβαμαι ότι -πλην εξαιρεσεων- οι "ευαίσθητες" συγγραφικές χορδές έχουν συντονιστεί αρμονικά με τις τροπικοτητες του "κανονικου" κόσμου. Η ιδεολογική επανασταση που ηθελημένα ή αθέλητα προάγουν, αντί να φρενάρει, δίνει διανοητικά πουσαρισματα σε πολύχρωμες, πράσινες και παρδαλες ατζέντες. Μην ξεχνάμε ότι οι συγγραφείς είναι ιδεολογικά "προϊόντα" της κοινωνίας τους. Και οι κοινωνίες ιδεολογικά προϊόντα της πνευματικής και διανοητικης "τροφης" τους καθως και του τρόπου "συλλογής" της.
Δυστυχώς όμως, εδώ και δεκαετιες, η πλειοψηφία των πολιτών βρίσκεται σε αυστηρή "χορτοφαγικη δίαιτα".
Στο μυθιστόρημα του Το Όνομα του Ρόδου, ο Ουμπέρτο Έκο βάζει τον πρωταγωνιστή του να λέει, με αφορμή την καταστροφή μιας μεγάλης βιβλιοθήκης απο πυρκαγιά, οτι τώρα ο αντίχριστος είναι πράγματι κοντά γιατί καμμιά γνώση δε μπορεί να του σταθεί εμπόδιο. Τα βιβλία πρέπει να χτυπηθούν γιατί πρέπει να χτυπηθεί ο ουσιαστικός προβληματισμός και να προωθηθεί η επιφανειακή σκέψη για να ανοίξει ο δρόμος για την παγκόσμια κυβέρνηση του αντίχριστου. Στην Ελλάδα στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας τη δεκαετία του 90 και αρχές του 2000, κυρίως απο την ιδιωτική τηλεόραση, προβλήθηκε ως υπέρτατη αξία της ζωής το να περνάμε καλά, και όποιος επέμεινε να έχει βαθύτερες ανησυχίες και προβληματισμούς, απορρίφθηκε ως ο “ξενέρωτος” ενοχλητικός που μας χαλάει το πάρτι. Χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής ήταν και το τελετουργικό κάψιμο των σχολικών βιβλίων απο τα παιδιά στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Επίσης, την ίδια περίοδο, άρχισαν να διαδίδονται, αργά αλλά σταθερά οι φράσεις “θεωρίες συνωμοσίας” και “συνωμοσιολόγος”. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου το πάρτι της ψεύτικης ευμάρειας έχει τελειώσει, η υπέρτατη αξία της ζωής έχει γίνει το να σωθούμε απο τον ιό, και όσοι προβληματίζονται εξακολουθούν να έιναι τα μαύρα πρόβατα, αυτή τη φορά χαρακτηριζόμενοι ως ψεκασμένοι και συνωμοσιολόγοι, επικίνδυνοι δήθεν για το κοινωνικό σύνολο.
Ποιους πυρονόμους; Τους αιρετικούς, οι οποίοι ''τους κύκλους τάραττε'' κ θυμώνουν τους δεσπότες να αφοπλίσουμε...στην πυρά...μόνο μέσω της καύσεως θα σωθούμε απ δάαυτους...και η υπογράφουσα το ως άνω πύρινο πόνημα θα αποτελούσε θεσπέσια επιλογή προς παραδειγματισμό των λοιπών πυρομανών...αυτό κάνουμε...
Σημ. Το καρβέλι χάρισμα σας...διαβάσατε τι έπαθε ο Γιάννης με την υπεροψία η οποία τον διακατείχε...κ τα ψίχουλα καλά είναι ...είναι δύσκολες οι εποχές...
Ένα βιβλίο...μια πραγματικη οαση...στην κριτική σκέψη στον προβληματισμό Και εν τέλει στην αισιοδοξία πως η αμφισβήτηση... όταν είναι οπλισμένη με γνώση και πολιτισμό μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε ένα φως σε μία πραγματική ευδαιμονία και πληρότητα όταν αυτό το φως γίνει ορατό από τους περισσότερους
Βεγγαλικο γνώσης το κείμενο! Συγχαρητήρια.
Η εξαυλωση των βιβλίων ως καρπών επικινδυνης γνωσης φοβάμαι πως δεν χρειάζεται καν σήμερα. Διαβαζοντας θυμήθηκα μια ατάκα του φιλμ Utopia για την αντιληπτική "αναπηρια", παθητικότητα και αυτοαναφορικοτητα των σύγχρονων συγγραφέων-καλλιτεχνων:
"Artists, writers, were supposed to turn a mirror on society, instead they turned it on themselves and it became a selfie."
Φοβαμαι ότι -πλην εξαιρεσεων- οι "ευαίσθητες" συγγραφικές χορδές έχουν συντονιστεί αρμονικά με τις τροπικοτητες του "κανονικου" κόσμου. Η ιδεολογική επανασταση που ηθελημένα ή αθέλητα προάγουν, αντί να φρενάρει, δίνει διανοητικά πουσαρισματα σε πολύχρωμες, πράσινες και παρδαλες ατζέντες. Μην ξεχνάμε ότι οι συγγραφείς είναι ιδεολογικά "προϊόντα" της κοινωνίας τους. Και οι κοινωνίες ιδεολογικά προϊόντα της πνευματικής και διανοητικης "τροφης" τους καθως και του τρόπου "συλλογής" της.
Δυστυχώς όμως, εδώ και δεκαετιες, η πλειοψηφία των πολιτών βρίσκεται σε αυστηρή "χορτοφαγικη δίαιτα".
Στο μυθιστόρημα του Το Όνομα του Ρόδου, ο Ουμπέρτο Έκο βάζει τον πρωταγωνιστή του να λέει, με αφορμή την καταστροφή μιας μεγάλης βιβλιοθήκης απο πυρκαγιά, οτι τώρα ο αντίχριστος είναι πράγματι κοντά γιατί καμμιά γνώση δε μπορεί να του σταθεί εμπόδιο. Τα βιβλία πρέπει να χτυπηθούν γιατί πρέπει να χτυπηθεί ο ουσιαστικός προβληματισμός και να προωθηθεί η επιφανειακή σκέψη για να ανοίξει ο δρόμος για την παγκόσμια κυβέρνηση του αντίχριστου. Στην Ελλάδα στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας τη δεκαετία του 90 και αρχές του 2000, κυρίως απο την ιδιωτική τηλεόραση, προβλήθηκε ως υπέρτατη αξία της ζωής το να περνάμε καλά, και όποιος επέμεινε να έχει βαθύτερες ανησυχίες και προβληματισμούς, απορρίφθηκε ως ο “ξενέρωτος” ενοχλητικός που μας χαλάει το πάρτι. Χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής ήταν και το τελετουργικό κάψιμο των σχολικών βιβλίων απο τα παιδιά στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Επίσης, την ίδια περίοδο, άρχισαν να διαδίδονται, αργά αλλά σταθερά οι φράσεις “θεωρίες συνωμοσίας” και “συνωμοσιολόγος”. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου το πάρτι της ψεύτικης ευμάρειας έχει τελειώσει, η υπέρτατη αξία της ζωής έχει γίνει το να σωθούμε απο τον ιό, και όσοι προβληματίζονται εξακολουθούν να έιναι τα μαύρα πρόβατα, αυτή τη φορά χαρακτηριζόμενοι ως ψεκασμένοι και συνωμοσιολόγοι, επικίνδυνοι δήθεν για το κοινωνικό σύνολο.
Συγχαρητήρια για το κείμενο! Ένα άρθρο που ταιριάζει εδώ και αξίζει να διαβάσετε. 👇https://www.francesoir.fr/opinions-tribunes/the-day-i-understood-good-german
Ποιους πυρονόμους; Τους αιρετικούς, οι οποίοι ''τους κύκλους τάραττε'' κ θυμώνουν τους δεσπότες να αφοπλίσουμε...στην πυρά...μόνο μέσω της καύσεως θα σωθούμε απ δάαυτους...και η υπογράφουσα το ως άνω πύρινο πόνημα θα αποτελούσε θεσπέσια επιλογή προς παραδειγματισμό των λοιπών πυρομανών...αυτό κάνουμε...
Σημ. Το καρβέλι χάρισμα σας...διαβάσατε τι έπαθε ο Γιάννης με την υπεροψία η οποία τον διακατείχε...κ τα ψίχουλα καλά είναι ...είναι δύσκολες οι εποχές...
Ένα βιβλίο...μια πραγματικη οαση...στην κριτική σκέψη στον προβληματισμό Και εν τέλει στην αισιοδοξία πως η αμφισβήτηση... όταν είναι οπλισμένη με γνώση και πολιτισμό μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε ένα φως σε μία πραγματική ευδαιμονία και πληρότητα όταν αυτό το φως γίνει ορατό από τους περισσότερους