Εδώ ακριβώς έγκειται το λάθος: ότι οι "πολιτικοί" "πολιτεύονται" σύμφωνα με τις "ορέξεις" του Λαού! Αυτός ακριβώς ο δεσμός ΔΕΝ υπάρχει! Η προπαγάνδα, η παραπλάνηση (Ψυχολογικές Επιχειρήσεις προσχεδιασμένες!), όσο και το τσάκισμα της Ελληνο-Χριστιανικής Παιδείας (προσχεδιασμένο επίσης!) οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό σε αγελαία κατάσταση! Τα αυτοαποκαλούμενα "πολιτικά κόμματα" ουδέν το Πολιτικό έχουν! Είναι εγκληματικές οργανώσεις, κοινώς "μαντριά" που ψάχνουν για "προβατάκια"! Το έχουν πετύχει! Έχουμε φθάσει στο σημείο (με την νοθεία να παίζει κι αυτή τον ρόλο της!) να ψηφίζουμε οπαδικά και δίχως λογική!
Προσωπικά πιστεύω ότι η όλη κατάσταση έχει φθάσει να κάνει φαύλους κύκλους! Οι φαύλοι κύκλοι δεν σπάνε με ευχολόγια! Ο Μέγας Αλέξανδρος με το σπαθί έλυσε τον Γόρδιο Δεσμό...
Το σύστημα συνεχώς βρίσκει τρόπους να διχάζει τους ανθρώπους (όπως π.χ. με τα κόμματα κ.λπ.) κι έτσι πολλοί εστιάζοντας στα συμφέροντά τους δεν αντιλαμβάνονται τον πραγματικό θανάσιμο κίνδυνο. Όπως στο βιβλίο ''Το πλοίο των τρελών'' του Καζύνσκι, που το πλήρωμα συνεχώς μάλωνε για το ποιος θ'αποκτήσει περισσότερα δικαιώματα και μόνο ένας μικρός καμαρότος προειδοποιούσε ότι το πλοίο έπρεπε ν'αλλάξει επειγόντως πορεία γιατί θα συντριβεί και όλοι θα πεθάνουν. Ο καπετάνιος με τους αξιωματικούς του, άκουγε τα παράπονα του πληρώματος και τους έδινε κάθε φορά μικρά <<δωράκια>> ώστε να σταματήσουν να παραπονιούνται κι αυτό πετύχαινε. Τότε ο μικρός καμαρότος, καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει, μια μέρα είπε:
<<Εντάξει λοιπόν, τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα... Αλλά σε σύγκριση με το γεγονός ότι το πλοίο κατευθύνεται ακόμη προς βορράν, τα παράπονά σας είναι μικρά και ασήμαντα, επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα προς την αντίθετη κατεύθυνση, τότε θα πνιγούμε όλοι. Και τότε όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα άρχισαν ν'αποκαλούν ο ένας μετά τον άλλο τον μικρό καμαρότο <<φασίστα>> και <<αντεπαναστάτη>>. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, για κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειξία και για την μεταχείριση του σκύλου. Το πλοίο συνέχισε να πλέει προς βορράν και ύστερα από λίγο συνετρίβη ανάμεσα σε δυο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.>> (Θεόδωρος Καζύνσκι, Το πλοίο των τρελών, εκδ. Έξοδος, 2022, μτφ. Σωτήρης Γιαννέλης, σελ.32-33)
Είμαι από εκείνους που διαφώνησαν - και διαφωνούν - με τη αποτέλεσμα της "αποχής", που έχετε προτείνει εσύ, ο κ. Δασκαλάκης κ.τ.λ.
Διευκρινίζω (κάτι που δεν θα' ταν απαραίτητο υπό άλλες συνθήκες) ότι η διαφωνία μου αφορά καθαρά μεθοδολογικές και πολιτικές θεωρήσεις, διατυπώνεται στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου, και ότι σέβομαι απολύτως την γνώμη σου και, κατά μείζονα λόγο, εσένα προσωπικά και την πορεία σου.
Μοιράζομαι, επίσης, μαζί σου, την απογοήτευσή σου για την ποιότητα της ομάδας κομμάτων στην οποία αναφέρεσαι, και οι οποίοι σε πολεμούν.
Ως εκ τούτου, εγώ και ατομικά, έχω δηλώσει ότι ("απ' τ' ολότελα") θα ψηφίσω "την Παναγιώταινα" ...
Αλλά αυτό δεν είναι στάση να την προτείνω σε κανέναν τρίτο.
Απλώς, θεωρώ ότι, μετά από όσα μεσολάβησαν την πρώτη Μητσοτακική τετραετία, η ψήφος πρέπει να είναι ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΗ.
Γιατί, κατά τον Πλατωνα, "το μεγαλύτερο κακό σε μια πόλη είναι να αδικεί κάποιος και να μην τιμωρείται".
Και η αποχή δεν επιτελεί αυτήν την λειτουργία (είναι παντελώς αδιάφορο για τους συστημικούς με ποιον τρόπο την αιτιολογείς εσύ, που απέχεις - αλλά δεν θα υπεισέλθω στην συζήτηση αυτή, δεν είναι αυτός ο χώρος).
Η Παναγιωταινα, ε? Δεν με ενδιαφέρει αν η Παναγιωταινα είναι η πιο σωστή από τις λάθος επιλογές. Ψάχνω για την σωστή επιλογή και δυστυχώς, η Παναγιωταινα είναι πολύ λάθος.
Μουχλιασμένες συνταγές αντιδρασης σαν την "τιμωρητικη ψηφο", ειναι πλεον καραμέλες για το πανίσχυρο συστημα.
Ερώτηση ενός αφελους: αν εγώ, ένας 24χρονος που εργάζεται σε οικοδομή, αποφοιτος Λυκειου, μπορώ και αντιλαμβάνομαι όσα λέει ο καθηγητής, πως είναι δυνατόν να μην είναι όλα ξεκάθαρα στα μάτια μορφωμενων ανθρωπων? Ποιο ειναι το κολλημα δε μπορω να καταλαβω ρε γμτ. Είναι μια απορία μου που όσο και να την παλεύω, δεν δίνω απάντηση.
Η όλη φάση μου φέρνει στο μυαλό την παραβολή του σπηλαίου του Πλάτωνος. Ευτυχώς στις μέρες μας έχουμε το ΦΩΣ που εκπέμπεται από την Ορθοδοξία με την ΑΛΉΘΕΙΑ του Χριστού και των Αγίων Πατέρων. Καλή φώτιση σε όλους μας
Δεν μ' ενδιαφέρει να υποστηρίξω την άποψή μου, αγαπητέ, σ' αυτήν εδώ τη συζήτηση.
Αλλά επειδή οι απορίες ενός 24χρονου έχουν πάντοτε το ενδιαφέρον τους, κάποιες διευκρινίσεις:
(α) Άλλο να "καταλαβαίνεις" τι λέει ο κ. Βαθιώτης, και άλλο να συμφωνείς σε κάθε λογικό βήμα με το οποίο καταλήγει εκείνος στο συμπέρασμά του. Και με το συμπέρασμα το ίδιο. Βέβαια, τα συμπεράσματα του καθενός δεν είναι απλώς θέμα γούστου, είναι θέμα και αφετηριών του καθενός. Και μεθοδολογία. Αλλά ... αυτό είναι η δημοκρατία. Η συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων, μέσω του δημοκρατικού διαλόγου.
(β) Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, στις ιστορίες του κ. Κόυνερ, έγραφε: "είμαι πολύ απασχολημένος. Ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου". Σ' ένα "λάθος" πολιτικό σύστημα, κάθε επιλογή είναι λάθος με τον τρόπο της. Συμπεριλαμβανομένης (κατά την γνώμη μου) αυτής της αποχής.
(γ) Η "τιμωρητική ψήφος" δεν είναι "μουχλιασμένη" επιλογή. Είναι διαχρονική αξία. Εύχομαι μακροζωία, και με την ένταση της σκέψης που έχεις και τώρα, και να μάθεις να ελέγχεις διαρκώς τις σκέψεις σου, μη παρασυρόμενος από καμία λογική - ούτε καν την δική σου. Και, κυρίως, να μην τις ΕΚΧΩΡΕΙΣ σε κανέναν. Γιατί, από την στιγμή που ΕΚΧΩΡΕΙΣ την σκέψη σου, παύει να έχει σημασία αν την εκχωρείς σ' έναν έντιμο και βασανισμένο στοχαστή, όπως ο κ. Βαθιώτης, ή στα σκυλιά της προπαγάνδας του Μητσοτακικού συστήματος, ή σε κάποιο από τα "αντισυστημικά" σκουπίδια που κατεβαίνουν σ' αυτές τις εκλογές. Πάντως, την εκχωρείς.
Πολύ σωστά αγαπητέ. Και εσείς μόλις εκχωρήσατε με τιμωρητική διάθεση την ψήφο σας, χρησιμοποιώντας την δική σας λογική. Δικαίωμα σας και ευθύνη σας. Ραντεβού στις κάλτσες λοιπόν, εεε συγνώμη κάλπες (ΓΑΠ)
Συμπληρωματικά στο προηγούμενο (και επειδή το θέμα που θίγεις θα απασχολεί, υποψιάζομαι, και άλλους σ' αυτό το ιστολόγιο), η διαφορά με την "εκχώρηση της κρίσης" και το "ρίξιμο της ψήφου", θα μπορούσε να εικονογραφηθεί με παραδείγματα:
Το να ρίχνεις την ψήφο σου είναι να ρίχνεις ένα βέλος. Το να εκχωρείς τη γνώμη σου - είναι σαν να πετάς το τόξο σου.
Το να ρίχνεις μια ψήφο είναι να ρίχνεις μία σφαίρα. Το να εκχωρείς τη γνώμη σου - είναι να πετάς το πιστόλι σου (ή ό,τι έχεις, τέλος πάντων, για να ρίχνεις).
Αγαπητέ ΓΑΠ, μου δίνεις την ευκαιρία για μια διευκρίνηση, την οποία θεωρώ χρήσιμη.
Την κρίση την ΕΚΧΩΡΕΙΣ ("λ.χ. εγώ υποστηρίζω ό,τι λέει αυτός, γιατί αυτός ξέρει" - είτε αυτός είναι ο κ. Τσιόδρας, είτε ο κ. Βαθιώτης, η πράξη της ΕΚΧΩΡΗΣΗΣ είναι η ίδια).
Την ψήφο την ΡΙΧΝΕΙΣ.
Κατά το "όχι, μαντάμ, μία ψήφο θα ρίξω και θα φύγω".
Καταρχάς, αισθανομαι οτι πρεπει να σας διαβεβαιωσω οτι σας σεβομαι και να ζητήσω συγγνώμη αν το σχολιο μου, ως απάντηση στο δικό σας, έδειξε το αντίθετο. Τωρα που το ξαναδιαβαζω αισθανομαι πως με ντροπιαζει ο τροπος μου, επρεπε να εκφραστώ πιο προσεκτικα και για αυτο απολογούμαι.
Κατανοητά όσα μου γράψατε και σας ευχαριστω για τις συμβουλές που μου δώσατε και για τον χρόνο που διαθεσατε για να μου απαντήσετε.
"(β) Ο Μπερτολντ Μπρεχτ..." Συμφωνώ, από μόνη της η αποχή δεν αποτελεί ικανό μέσον αντίδρασης αλλα μια ακόμη ανώδυνη αντιδραση για το Σύστημα χωρίς θετικό ή αρνητικό πρόσημο, καθώς η επικρατηση του κατεστημενου είναι πολύ μεγαλύτερη όχι μόνο από το σύνολο των ψηφοφόρων αλλά περιλαμβάνει και εκείνους που δεν ψηφίζουν ομως δεν κάνουν και τίποτα άλλο πέραν του να απέχουν.
Τρία ερωτήματα/αποριες θα ήθελα να θέσω και αν έχετε τον χρόνο και την διάθεση, μου απαντατε:
α) Αν σύσσωμος ο ελληνικός λαός απείχε από την ψηφοφορία την πρώτη φορά, ενδειξη ότι και στην επόμενη θα συμβεί το ίδιο, θα αλλάζατε γνώμη ως προς το να ψηφισετε? Θα βλέπατε δηλαδή, ένα "παράθυρο", μια ευκαιρία για αλλαγή, λόγω της πρωτοφανους σύμπραξης των Ελλήνων?
(Ισως το να περιμένει καποιος από τον ελληνικό λαό να απέχει από τις εκλογές, είναι σαν να περιμένει να απεξαρτητοποιηθει από ενα εκ των ισχυροτερων ιδεολογικων ναρκωτικων, αλλά ας υποθέσουμε πως το κάνει).
β) Η αποχή δεν θα μπορουσε να ειναι το πρώτο και σημαντικό βημα (κατά το "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός") ώστε να προχωρήσει μια κοινωνία στο επόμενο? (Το τι θα μπορούσε να είναι αυτό το "επόμενο", ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως του υπαγορεύει η λογική του αλλα και η φαντασία του, μιας και οι λέξεις "ελληνικός λαος" και "γερές συμπράξεις" είναι δύσκολο να μπουν στην ίδια πρόταση. Οπωσδήποτε κάτι συλλογικό, απαλλαγμένο από τσαμπουκαδες και συγκρούσεις που διέπονται απο παραταξιακό πνεύμα).
γ) Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρώ την ψήφο μας ως ενδειξη ότι παυουμε να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και αναγνωριζουμε υπευθυνότητα μόνο στους αιρετούς-ακαταδιωκτους ενώ ταυτόχρονα νομιμοποιουμε την δράση τους. Ποια η άποψη σας?
(Επίσης ο Μπρεχτ έγραψε "αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χασει", φράση η οποια ισως θα μπορούσε να συμπληρωθεί με το "χαμένος αγώνας δεν είναι μόνο αυτός που δεν δόθηκε, μα και αυτός που δόθηκε με λάθος τροπο").
Αγαπητέ Divergent, καλησπέρα, και ευχαριστώ και για το σχόλιο, και για τις ερωτήσεις.
Δεν υπάρχει ζήτημα απολογίας, η δημόσια συζήτηση έτσι διαξάγεται, το λέει και το ... Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Αρθρογραφώ και του λόγου μου (σε μικρή, τοπική εφημερίδα), και αυτά που ρωτάς τα έχω θίξει και ξαναθίξει. Σου γράφω δύο πράγματα, που συνιστούν και τις θέσεις μου σ' αυτά που γράφεις.
(α) Βασικά, αυτά που αφορούν τα ερωτήματά σου είναι ότι οι εκλογές συνιστούν "νομιμοποίηση μέσω διαδικασίας" (Legitimation durch Verfahren), κατά Niklas Luhmann, βεβαίως και πρωτίστως των παρανομιών που έγιναν (εφόσον θέτει ζήτημα επανεκλογής ο προηγούμενος πρωθυπουργός) ή αυτά που θα γίνουν. Την θέση του ψηφοφόρου, σ' αυτή την διαδικασία, την έχω παρομοιάσει με την θέση ενός εναγομένου, ο οποίος λαμβάνει μιαν αγωγή: θα παρασταθεί στο δικαστήριο, ή θα ερημοδικήσει, δικαιολογούμενος ότι το σύστημα είναι ούτως ή άλλως διεφθαρμένο και, είτε παρασταθεί είτε όχι, το ίδιο κάνει - και επιπλέον, το "νομιμοποιεί" κιόλας; Έτσι, είχα καταληξει: "σ' αυτές τις εκλογές είμαστε όλοι εναγόμενοι".
Νομίζω πως δεν χρειάζεται ούτε απολογία, ούτε αιτιολογία, ανήκουμε στους ρομαντικούς μεν όχι κατ' ανάγκην στους "ηλιθίους" δε. Βεβαίως, λαμβάνεται υπόψιν πως ο καθένας μας είναι μοναδικός, η σκέψη, το συναίσθημα και η συμπεριφορά μας επηρεάζονται και διαμορφώνονται από χίλιους δυο εξατομικευμένους παράγοντες. Οι αποφάσεις μας στα κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής, μαρτυρούν το σθένος και την ψυχική μας αντοχή. Για να κάνεις μία επιλογή, πρέπει οπωσδήποτε να απαρνηθείς οριστικά μιαν άλλη, για να αφοσιωθείς. Πόσοι και ποιοι έχουν το κουράγιο να το πράξουν αυτό; Μόνο εκείνοι που παρακινούνται από το εσωτερικό τους κίνητρο, καθόσον η τόλμη προέρχεται έσωθεν. Είναι χάρισμα και Θείο δώρο. Εύγε σε αυτούς που τολμούν!
Όπως αναφέρει εύστοχα ο κ. Βαθιώτης, ο Ελληνικός λαός είναι διανοητικά μολυσμένος. Διανοητικά εκφυλισμένος θα έλεγα εγώ. Προσωπικά δεν έχω ακούσει από άλλον Έλληνα να επικρίνει τις εκλογές και την ηθική του να ψηφίζεις ανήθικους πολιτικούς με την λογική ότι είναι το χειρότερο κακό. Συμφωνώ πως οι εκλογές δεν είναι η λύση, και απέχω, και απαξιώ. Συμφωνώ με τον κ. Βαθιώτη. Αλλά αυτές οι ιδέες είναι πολύ ξένες για τους Έλληνες. Για αυτό νομίζω δέχεται τόση αποδοκιμασία ως προς το θέμα της αποχής.
Σε αυτούς που αμφιβάλλουν για την αποχή, και διαφωνούν με εμάς που έχουμε τις επιφυλάξεις μας με τις εκλογές, να ξέρετε πως αυτές οι ιδέες δεν είναι ούτε καινούριες, ούτε τόσο σπάνιες, τουλάχιστον σε κάποιες κοινότητες.
Συγκεκριμένα, άκουγα έναν μονόλογο τις προάλλες που εξηγούσε πολύ εύστοχα πως οι εκλογές ποτέ δεν οδηγούν σε κάποια επιθυμητή κατάληξη, αλλά το αντίθετο. Αυτός που έβγαλε τον μονόλογο είναι επίσης δικηγόρος και λαμπρός όπως ο κ. Βαθιώτης: https://www.podbean.com/ew/dir-neg85-19232564
Επίσης ο Leonard Read έγραψε το 1960 ότι δεν έχουμε την ηθική ευθύνη να επιλέξουμε κάποιον μεταξύ κακών (Anything that's peaceful, κεφ 8).
Υπέροχο κείμενο! Σε ευχαριστούμε, Κωνσταντίνε! Να συμπληρώσω μόνο μια ακόμη πρόγευση των δεινών του 3/2020 υπήρξε κ η τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, αν δεν απατώμαι.
(β) Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πρόβλημα εκλογικού σώματος - από το οποίο προέρχεται, βέβαια, και η πανίδα των κομμάτων και των πολιτευτών. Αν νομίζεις ότι θα πείσεις ΑΥΤΟ το εκλογικό σώμα σε μαζική αποχή...
(γ) Αν "πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται", και όταν έχεις μπροστά σου ένα σύστημα, αυτή την αθλιότητα που έχουμε μπροστά μας όλοι, η ευθύνη σου δεν είναι αν θα το νομιμοποιήσεις ή όχι, αλλά να φτιάξεις το δικό σου αντι-Παράδειγμα, ή σύστημα, ή να αλλάξεις αυτό που έχεις απέναντί σου. Με το να διατηρείσαι "καθαρός" (με την αποχή) δεν καλύπτεις αυτό που "βαραίνει" πάνω σου και δεν το κάνεις. Δεν είναι όλοι πολιτευτές, βέβαια, ούτε ... ούτε ... αλλά: "όποιος δεν καταδέχεται να πολιτευτεί, καταντάει να κυβερνάται από κατώτερούς του" (το είπε ο Πλάτων, αν θυμάμαι καλά).
Αυτές είναι οι θέσεις μου, ελπίζω να σε κάλυψαν, ευχαριστώ για τον διάλογο.
«δηλ. ότι κανένα κόμμα από εκείνα που διεκδικούν την είσοδό τους στο ελληνικό κΥνοβούλιο δεν είναι απολύτως καθαρό, ώστε να αξίζει την ιερή ψήφο μου».
Κανένα κόμμα δεν είναι ΑΞΙΟ. Πιθανότατα ισχύει.
Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίζουμε διά της αποχής μας την χρόνια σίτιση του κάθε Βαρβιτσιώτη και του κάθε Σταϊκούρα. Ας βρουν μια δουλειά να ζήσουν. Στη χειροτέρα των περιπτώσεων ας αντικατατήσουμε τις παρούσες μαριονέτες με άλλες. Η ιδέα του ανδρείκελου που «έλυσε» το πρόβλημα της ζωής του διά παντός, επειδή προσκύνησε, πρέπει να εκλείψει. Να βρούμε λοιπόν άλλους έστω και χειρότερους να πάρουν τη θέση των προηγούμενων. Και στις επόμενες εκλογές πάλι άλλους. Το να ταΐζουμε στο πρυτανείο δια βίου κάποιους εκ πεποιθήσεως άεργους, που έλαβαν κάποιο χαρτί από ένα αγγλοσαξωνικό ίδρυμα και αποφάσισαν να βγάζουν τα προς το ζην καθιστώντας μας πρόβατα στη στάνη την οποία τους διόρισαν τσοπάνηδες, με κάνει έξαλλο.
Προτιμώ τους οικολόγους του Βέργη που θα μπερδέψει τους παγκόσμιους καραγκιοζοπαίχτες απ' ότι μια ΑΠΟΧΗ που θα διαιωνίσει την παρουσία των σημερινών. Ας εισπράξει και κανένας άλλος τον παχυλό μισθό των 10.000 € του Έλληνα βουλευτή.
Η αποχή, δεν οδηγεί πουθενά. Επιμένουμε μέχρι να βρεθούν οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι που θα μας βγάλουν από την σημερινή εξαθλίωση.
Γράφει:
Ἡ συντριβή τῆς Ἀθήνας ὀφειλόταν στήν ἐξαχρείωση τοῦ ἤθους πολιτικῶν ἡγετῶν καί πολιτῶν καί στήν ἀμοιβαία καταστροφική ἀλληλεπίδρασή τους. Ἡ ἐπίρριψη τῆς εὐθύνης ἀποκλειστικά μόνο στούς πολιτικούς ἡγέτες διαστρέφει τήν ἀλήθεια τῆς πραγματικότητος, ἀφοῦ αὐτοί πολιτεύονται ὄχι ἐρήμην τοῦ λαοῦ, ἀλλά ἐναρμονιζόμενοι καί στοιχοῦντες ἐπακριβῶς πρός τίς διαθέσεις καί τίς ὀρέξεις αὐτοῦ. Ἐάν τό σύνολον τῶν πολιτῶν ὑγιαίνει, πολιτεύονται ὀρθῶς καί οἱ ἐκλεγμένοι ἄρχοντες, εἰ δ᾿ ἄλλως ἀποβάλλονται ἀπό τόν πολιτικό ὀργανισμό ὡς νοσοῦντα μέλη αὐτοῦ. Εἶναι ἀδύνατον νά ἐπιβιώσουν διεφθαρμένοι πολιτικοί σ᾿ ἕνα ἀδιάφθορο σῶμα πολιτῶν.
Τοὐναντίον ἐάν ἡ κοινωνία νοσεῖ στό σύνολό της μοιραῖα νοσοῦν καί οἱ ἡγέτες της.
"Ἡ ἐπίρριψη τῆς εὐθύνης ἀποκλειστικά μόνο στούς πολιτικούς ἡγέτες διαστρέφει τήν ἀλήθεια τῆς πραγματικότητος, ἀφοῦ αὐτοί πολιτεύονται ὄχι ἐρήμην τοῦ λαοῦ, ἀλλά ἐναρμονιζόμενοι καί στοιχοῦντες ἐπακριβῶς πρός τίς διαθέσεις καί τίς ὀρέξεις αὐτοῦ."
Εδώ ακριβώς έγκειται το λάθος: ότι οι "πολιτικοί" "πολιτεύονται" σύμφωνα με τις "ορέξεις" του Λαού! Αυτός ακριβώς ο δεσμός ΔΕΝ υπάρχει! Η προπαγάνδα, η παραπλάνηση (Ψυχολογικές Επιχειρήσεις προσχεδιασμένες!), όσο και το τσάκισμα της Ελληνο-Χριστιανικής Παιδείας (προσχεδιασμένο επίσης!) οδήγησαν τον Ελληνικό Λαό σε αγελαία κατάσταση! Τα αυτοαποκαλούμενα "πολιτικά κόμματα" ουδέν το Πολιτικό έχουν! Είναι εγκληματικές οργανώσεις, κοινώς "μαντριά" που ψάχνουν για "προβατάκια"! Το έχουν πετύχει! Έχουμε φθάσει στο σημείο (με την νοθεία να παίζει κι αυτή τον ρόλο της!) να ψηφίζουμε οπαδικά και δίχως λογική!
Προσωπικά πιστεύω ότι η όλη κατάσταση έχει φθάσει να κάνει φαύλους κύκλους! Οι φαύλοι κύκλοι δεν σπάνε με ευχολόγια! Ο Μέγας Αλέξανδρος με το σπαθί έλυσε τον Γόρδιο Δεσμό...
"όσο και το τσάκισμα της Ελληνο-Χριστιανικής Παιδείας (προσχεδιασμένο επίσης!) "
Αραγε εχουμε συναισθηση της άγνοιας μας και κυρίως της αλλοιωμενης μας συνείδησης? Αριστα προσχεδιασμενο προϊόν, από υψηλου επιπέδου επιστημονες.
Όποιος έχει φτάσει στην κορυφή με την αξία του δε χρειάζεται να απολογείται σε κανέναν και για τίποτε.
Κρατείστε το κεφάλι ψηλά κι αφήστε τα ψοφιμια να φάνε τη σκόνη σας.
Το σύστημα συνεχώς βρίσκει τρόπους να διχάζει τους ανθρώπους (όπως π.χ. με τα κόμματα κ.λπ.) κι έτσι πολλοί εστιάζοντας στα συμφέροντά τους δεν αντιλαμβάνονται τον πραγματικό θανάσιμο κίνδυνο. Όπως στο βιβλίο ''Το πλοίο των τρελών'' του Καζύνσκι, που το πλήρωμα συνεχώς μάλωνε για το ποιος θ'αποκτήσει περισσότερα δικαιώματα και μόνο ένας μικρός καμαρότος προειδοποιούσε ότι το πλοίο έπρεπε ν'αλλάξει επειγόντως πορεία γιατί θα συντριβεί και όλοι θα πεθάνουν. Ο καπετάνιος με τους αξιωματικούς του, άκουγε τα παράπονα του πληρώματος και τους έδινε κάθε φορά μικρά <<δωράκια>> ώστε να σταματήσουν να παραπονιούνται κι αυτό πετύχαινε. Τότε ο μικρός καμαρότος, καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει, μια μέρα είπε:
<<Εντάξει λοιπόν, τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα... Αλλά σε σύγκριση με το γεγονός ότι το πλοίο κατευθύνεται ακόμη προς βορράν, τα παράπονά σας είναι μικρά και ασήμαντα, επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα προς την αντίθετη κατεύθυνση, τότε θα πνιγούμε όλοι. Και τότε όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα άρχισαν ν'αποκαλούν ο ένας μετά τον άλλο τον μικρό καμαρότο <<φασίστα>> και <<αντεπαναστάτη>>. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, για κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειξία και για την μεταχείριση του σκύλου. Το πλοίο συνέχισε να πλέει προς βορράν και ύστερα από λίγο συνετρίβη ανάμεσα σε δυο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.>> (Θεόδωρος Καζύνσκι, Το πλοίο των τρελών, εκδ. Έξοδος, 2022, μτφ. Σωτήρης Γιαννέλης, σελ.32-33)
Συνάδελφε, καλησπέρα.
Είμαι από εκείνους που διαφώνησαν - και διαφωνούν - με τη αποτέλεσμα της "αποχής", που έχετε προτείνει εσύ, ο κ. Δασκαλάκης κ.τ.λ.
Διευκρινίζω (κάτι που δεν θα' ταν απαραίτητο υπό άλλες συνθήκες) ότι η διαφωνία μου αφορά καθαρά μεθοδολογικές και πολιτικές θεωρήσεις, διατυπώνεται στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου, και ότι σέβομαι απολύτως την γνώμη σου και, κατά μείζονα λόγο, εσένα προσωπικά και την πορεία σου.
Μοιράζομαι, επίσης, μαζί σου, την απογοήτευσή σου για την ποιότητα της ομάδας κομμάτων στην οποία αναφέρεσαι, και οι οποίοι σε πολεμούν.
Ως εκ τούτου, εγώ και ατομικά, έχω δηλώσει ότι ("απ' τ' ολότελα") θα ψηφίσω "την Παναγιώταινα" ...
Αλλά αυτό δεν είναι στάση να την προτείνω σε κανέναν τρίτο.
Απλώς, θεωρώ ότι, μετά από όσα μεσολάβησαν την πρώτη Μητσοτακική τετραετία, η ψήφος πρέπει να είναι ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΗ.
Γιατί, κατά τον Πλατωνα, "το μεγαλύτερο κακό σε μια πόλη είναι να αδικεί κάποιος και να μην τιμωρείται".
Και η αποχή δεν επιτελεί αυτήν την λειτουργία (είναι παντελώς αδιάφορο για τους συστημικούς με ποιον τρόπο την αιτιολογείς εσύ, που απέχεις - αλλά δεν θα υπεισέλθω στην συζήτηση αυτή, δεν είναι αυτός ο χώρος).
Με τους χαιρετισμούς μου - καλό κουράγιο.
Κωστής Δεμερτζής
Η Παναγιωταινα, ε? Δεν με ενδιαφέρει αν η Παναγιωταινα είναι η πιο σωστή από τις λάθος επιλογές. Ψάχνω για την σωστή επιλογή και δυστυχώς, η Παναγιωταινα είναι πολύ λάθος.
Μουχλιασμένες συνταγές αντιδρασης σαν την "τιμωρητικη ψηφο", ειναι πλεον καραμέλες για το πανίσχυρο συστημα.
Ερώτηση ενός αφελους: αν εγώ, ένας 24χρονος που εργάζεται σε οικοδομή, αποφοιτος Λυκειου, μπορώ και αντιλαμβάνομαι όσα λέει ο καθηγητής, πως είναι δυνατόν να μην είναι όλα ξεκάθαρα στα μάτια μορφωμενων ανθρωπων? Ποιο ειναι το κολλημα δε μπορω να καταλαβω ρε γμτ. Είναι μια απορία μου που όσο και να την παλεύω, δεν δίνω απάντηση.
Από την άλλη,δεν μπορείς να παίζεις με κανόνες όταν για την εξουσία δεν υπάρχουν κανόνες!
Η όλη φάση μου φέρνει στο μυαλό την παραβολή του σπηλαίου του Πλάτωνος. Ευτυχώς στις μέρες μας έχουμε το ΦΩΣ που εκπέμπεται από την Ορθοδοξία με την ΑΛΉΘΕΙΑ του Χριστού και των Αγίων Πατέρων. Καλή φώτιση σε όλους μας
Δεν μ' ενδιαφέρει να υποστηρίξω την άποψή μου, αγαπητέ, σ' αυτήν εδώ τη συζήτηση.
Αλλά επειδή οι απορίες ενός 24χρονου έχουν πάντοτε το ενδιαφέρον τους, κάποιες διευκρινίσεις:
(α) Άλλο να "καταλαβαίνεις" τι λέει ο κ. Βαθιώτης, και άλλο να συμφωνείς σε κάθε λογικό βήμα με το οποίο καταλήγει εκείνος στο συμπέρασμά του. Και με το συμπέρασμα το ίδιο. Βέβαια, τα συμπεράσματα του καθενός δεν είναι απλώς θέμα γούστου, είναι θέμα και αφετηριών του καθενός. Και μεθοδολογία. Αλλά ... αυτό είναι η δημοκρατία. Η συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων, μέσω του δημοκρατικού διαλόγου.
(β) Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, στις ιστορίες του κ. Κόυνερ, έγραφε: "είμαι πολύ απασχολημένος. Ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου". Σ' ένα "λάθος" πολιτικό σύστημα, κάθε επιλογή είναι λάθος με τον τρόπο της. Συμπεριλαμβανομένης (κατά την γνώμη μου) αυτής της αποχής.
(γ) Η "τιμωρητική ψήφος" δεν είναι "μουχλιασμένη" επιλογή. Είναι διαχρονική αξία. Εύχομαι μακροζωία, και με την ένταση της σκέψης που έχεις και τώρα, και να μάθεις να ελέγχεις διαρκώς τις σκέψεις σου, μη παρασυρόμενος από καμία λογική - ούτε καν την δική σου. Και, κυρίως, να μην τις ΕΚΧΩΡΕΙΣ σε κανέναν. Γιατί, από την στιγμή που ΕΚΧΩΡΕΙΣ την σκέψη σου, παύει να έχει σημασία αν την εκχωρείς σ' έναν έντιμο και βασανισμένο στοχαστή, όπως ο κ. Βαθιώτης, ή στα σκυλιά της προπαγάνδας του Μητσοτακικού συστήματος, ή σε κάποιο από τα "αντισυστημικά" σκουπίδια που κατεβαίνουν σ' αυτές τις εκλογές. Πάντως, την εκχωρείς.
Πολύ σωστά αγαπητέ. Και εσείς μόλις εκχωρήσατε με τιμωρητική διάθεση την ψήφο σας, χρησιμοποιώντας την δική σας λογική. Δικαίωμα σας και ευθύνη σας. Ραντεβού στις κάλτσες λοιπόν, εεε συγνώμη κάλπες (ΓΑΠ)
Συμπληρωματικά στο προηγούμενο (και επειδή το θέμα που θίγεις θα απασχολεί, υποψιάζομαι, και άλλους σ' αυτό το ιστολόγιο), η διαφορά με την "εκχώρηση της κρίσης" και το "ρίξιμο της ψήφου", θα μπορούσε να εικονογραφηθεί με παραδείγματα:
Το να ρίχνεις την ψήφο σου είναι να ρίχνεις ένα βέλος. Το να εκχωρείς τη γνώμη σου - είναι σαν να πετάς το τόξο σου.
Το να ρίχνεις μια ψήφο είναι να ρίχνεις μία σφαίρα. Το να εκχωρείς τη γνώμη σου - είναι να πετάς το πιστόλι σου (ή ό,τι έχεις, τέλος πάντων, για να ρίχνεις).
κ.ό.κ.
Μέχρι τώρα όσες σφαίρες έριξε ο/η ψηφοφόρος τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και το μέλλον των παιδιών της.
Αγαπητέ ΓΑΠ, μου δίνεις την ευκαιρία για μια διευκρίνηση, την οποία θεωρώ χρήσιμη.
Την κρίση την ΕΚΧΩΡΕΙΣ ("λ.χ. εγώ υποστηρίζω ό,τι λέει αυτός, γιατί αυτός ξέρει" - είτε αυτός είναι ο κ. Τσιόδρας, είτε ο κ. Βαθιώτης, η πράξη της ΕΚΧΩΡΗΣΗΣ είναι η ίδια).
Την ψήφο την ΡΙΧΝΕΙΣ.
Κατά το "όχι, μαντάμ, μία ψήφο θα ρίξω και θα φύγω".
Ούτως ή άλλως, περί μπουρδέλου πρόκειται.
Χαίρετε κ. Δεμερτζή, καλησπέρα.
Καταρχάς, αισθανομαι οτι πρεπει να σας διαβεβαιωσω οτι σας σεβομαι και να ζητήσω συγγνώμη αν το σχολιο μου, ως απάντηση στο δικό σας, έδειξε το αντίθετο. Τωρα που το ξαναδιαβαζω αισθανομαι πως με ντροπιαζει ο τροπος μου, επρεπε να εκφραστώ πιο προσεκτικα και για αυτο απολογούμαι.
Κατανοητά όσα μου γράψατε και σας ευχαριστω για τις συμβουλές που μου δώσατε και για τον χρόνο που διαθεσατε για να μου απαντήσετε.
"(β) Ο Μπερτολντ Μπρεχτ..." Συμφωνώ, από μόνη της η αποχή δεν αποτελεί ικανό μέσον αντίδρασης αλλα μια ακόμη ανώδυνη αντιδραση για το Σύστημα χωρίς θετικό ή αρνητικό πρόσημο, καθώς η επικρατηση του κατεστημενου είναι πολύ μεγαλύτερη όχι μόνο από το σύνολο των ψηφοφόρων αλλά περιλαμβάνει και εκείνους που δεν ψηφίζουν ομως δεν κάνουν και τίποτα άλλο πέραν του να απέχουν.
Τρία ερωτήματα/αποριες θα ήθελα να θέσω και αν έχετε τον χρόνο και την διάθεση, μου απαντατε:
α) Αν σύσσωμος ο ελληνικός λαός απείχε από την ψηφοφορία την πρώτη φορά, ενδειξη ότι και στην επόμενη θα συμβεί το ίδιο, θα αλλάζατε γνώμη ως προς το να ψηφισετε? Θα βλέπατε δηλαδή, ένα "παράθυρο", μια ευκαιρία για αλλαγή, λόγω της πρωτοφανους σύμπραξης των Ελλήνων?
(Ισως το να περιμένει καποιος από τον ελληνικό λαό να απέχει από τις εκλογές, είναι σαν να περιμένει να απεξαρτητοποιηθει από ενα εκ των ισχυροτερων ιδεολογικων ναρκωτικων, αλλά ας υποθέσουμε πως το κάνει).
β) Η αποχή δεν θα μπορουσε να ειναι το πρώτο και σημαντικό βημα (κατά το "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός") ώστε να προχωρήσει μια κοινωνία στο επόμενο? (Το τι θα μπορούσε να είναι αυτό το "επόμενο", ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως του υπαγορεύει η λογική του αλλα και η φαντασία του, μιας και οι λέξεις "ελληνικός λαος" και "γερές συμπράξεις" είναι δύσκολο να μπουν στην ίδια πρόταση. Οπωσδήποτε κάτι συλλογικό, απαλλαγμένο από τσαμπουκαδες και συγκρούσεις που διέπονται απο παραταξιακό πνεύμα).
γ) Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρώ την ψήφο μας ως ενδειξη ότι παυουμε να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και αναγνωριζουμε υπευθυνότητα μόνο στους αιρετούς-ακαταδιωκτους ενώ ταυτόχρονα νομιμοποιουμε την δράση τους. Ποια η άποψη σας?
(Επίσης ο Μπρεχτ έγραψε "αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χασει", φράση η οποια ισως θα μπορούσε να συμπληρωθεί με το "χαμένος αγώνας δεν είναι μόνο αυτός που δεν δόθηκε, μα και αυτός που δόθηκε με λάθος τροπο").
Αγαπητέ Divergent, καλησπέρα, και ευχαριστώ και για το σχόλιο, και για τις ερωτήσεις.
Δεν υπάρχει ζήτημα απολογίας, η δημόσια συζήτηση έτσι διαξάγεται, το λέει και το ... Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Αρθρογραφώ και του λόγου μου (σε μικρή, τοπική εφημερίδα), και αυτά που ρωτάς τα έχω θίξει και ξαναθίξει. Σου γράφω δύο πράγματα, που συνιστούν και τις θέσεις μου σ' αυτά που γράφεις.
(α) Βασικά, αυτά που αφορούν τα ερωτήματά σου είναι ότι οι εκλογές συνιστούν "νομιμοποίηση μέσω διαδικασίας" (Legitimation durch Verfahren), κατά Niklas Luhmann, βεβαίως και πρωτίστως των παρανομιών που έγιναν (εφόσον θέτει ζήτημα επανεκλογής ο προηγούμενος πρωθυπουργός) ή αυτά που θα γίνουν. Την θέση του ψηφοφόρου, σ' αυτή την διαδικασία, την έχω παρομοιάσει με την θέση ενός εναγομένου, ο οποίος λαμβάνει μιαν αγωγή: θα παρασταθεί στο δικαστήριο, ή θα ερημοδικήσει, δικαιολογούμενος ότι το σύστημα είναι ούτως ή άλλως διεφθαρμένο και, είτε παρασταθεί είτε όχι, το ίδιο κάνει - και επιπλέον, το "νομιμοποιεί" κιόλας; Έτσι, είχα καταληξει: "σ' αυτές τις εκλογές είμαστε όλοι εναγόμενοι".
Νομίζω πως δεν χρειάζεται ούτε απολογία, ούτε αιτιολογία, ανήκουμε στους ρομαντικούς μεν όχι κατ' ανάγκην στους "ηλιθίους" δε. Βεβαίως, λαμβάνεται υπόψιν πως ο καθένας μας είναι μοναδικός, η σκέψη, το συναίσθημα και η συμπεριφορά μας επηρεάζονται και διαμορφώνονται από χίλιους δυο εξατομικευμένους παράγοντες. Οι αποφάσεις μας στα κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής, μαρτυρούν το σθένος και την ψυχική μας αντοχή. Για να κάνεις μία επιλογή, πρέπει οπωσδήποτε να απαρνηθείς οριστικά μιαν άλλη, για να αφοσιωθείς. Πόσοι και ποιοι έχουν το κουράγιο να το πράξουν αυτό; Μόνο εκείνοι που παρακινούνται από το εσωτερικό τους κίνητρο, καθόσον η τόλμη προέρχεται έσωθεν. Είναι χάρισμα και Θείο δώρο. Εύγε σε αυτούς που τολμούν!
💯
Όπως αναφέρει εύστοχα ο κ. Βαθιώτης, ο Ελληνικός λαός είναι διανοητικά μολυσμένος. Διανοητικά εκφυλισμένος θα έλεγα εγώ. Προσωπικά δεν έχω ακούσει από άλλον Έλληνα να επικρίνει τις εκλογές και την ηθική του να ψηφίζεις ανήθικους πολιτικούς με την λογική ότι είναι το χειρότερο κακό. Συμφωνώ πως οι εκλογές δεν είναι η λύση, και απέχω, και απαξιώ. Συμφωνώ με τον κ. Βαθιώτη. Αλλά αυτές οι ιδέες είναι πολύ ξένες για τους Έλληνες. Για αυτό νομίζω δέχεται τόση αποδοκιμασία ως προς το θέμα της αποχής.
Σε αυτούς που αμφιβάλλουν για την αποχή, και διαφωνούν με εμάς που έχουμε τις επιφυλάξεις μας με τις εκλογές, να ξέρετε πως αυτές οι ιδέες δεν είναι ούτε καινούριες, ούτε τόσο σπάνιες, τουλάχιστον σε κάποιες κοινότητες.
Συγκεκριμένα, άκουγα έναν μονόλογο τις προάλλες που εξηγούσε πολύ εύστοχα πως οι εκλογές ποτέ δεν οδηγούν σε κάποια επιθυμητή κατάληξη, αλλά το αντίθετο. Αυτός που έβγαλε τον μονόλογο είναι επίσης δικηγόρος και λαμπρός όπως ο κ. Βαθιώτης: https://www.podbean.com/ew/dir-neg85-19232564
Επίσης ο Leonard Read έγραψε το 1960 ότι δεν έχουμε την ηθική ευθύνη να επιλέξουμε κάποιον μεταξύ κακών (Anything that's peaceful, κεφ 8).
Υπέροχο κείμενο! Σε ευχαριστούμε, Κωνσταντίνε! Να συμπληρώσω μόνο μια ακόμη πρόγευση των δεινών του 3/2020 υπήρξε κ η τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, αν δεν απατώμαι.
(β) Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πρόβλημα εκλογικού σώματος - από το οποίο προέρχεται, βέβαια, και η πανίδα των κομμάτων και των πολιτευτών. Αν νομίζεις ότι θα πείσεις ΑΥΤΟ το εκλογικό σώμα σε μαζική αποχή...
(γ) Αν "πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται", και όταν έχεις μπροστά σου ένα σύστημα, αυτή την αθλιότητα που έχουμε μπροστά μας όλοι, η ευθύνη σου δεν είναι αν θα το νομιμοποιήσεις ή όχι, αλλά να φτιάξεις το δικό σου αντι-Παράδειγμα, ή σύστημα, ή να αλλάξεις αυτό που έχεις απέναντί σου. Με το να διατηρείσαι "καθαρός" (με την αποχή) δεν καλύπτεις αυτό που "βαραίνει" πάνω σου και δεν το κάνεις. Δεν είναι όλοι πολιτευτές, βέβαια, ούτε ... ούτε ... αλλά: "όποιος δεν καταδέχεται να πολιτευτεί, καταντάει να κυβερνάται από κατώτερούς του" (το είπε ο Πλάτων, αν θυμάμαι καλά).
Αυτές είναι οι θέσεις μου, ελπίζω να σε κάλυψαν, ευχαριστώ για τον διάλογο.
«δηλ. ότι κανένα κόμμα από εκείνα που διεκδικούν την είσοδό τους στο ελληνικό κΥνοβούλιο δεν είναι απολύτως καθαρό, ώστε να αξίζει την ιερή ψήφο μου».
Κανένα κόμμα δεν είναι ΑΞΙΟ. Πιθανότατα ισχύει.
Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίζουμε διά της αποχής μας την χρόνια σίτιση του κάθε Βαρβιτσιώτη και του κάθε Σταϊκούρα. Ας βρουν μια δουλειά να ζήσουν. Στη χειροτέρα των περιπτώσεων ας αντικατατήσουμε τις παρούσες μαριονέτες με άλλες. Η ιδέα του ανδρείκελου που «έλυσε» το πρόβλημα της ζωής του διά παντός, επειδή προσκύνησε, πρέπει να εκλείψει. Να βρούμε λοιπόν άλλους έστω και χειρότερους να πάρουν τη θέση των προηγούμενων. Και στις επόμενες εκλογές πάλι άλλους. Το να ταΐζουμε στο πρυτανείο δια βίου κάποιους εκ πεποιθήσεως άεργους, που έλαβαν κάποιο χαρτί από ένα αγγλοσαξωνικό ίδρυμα και αποφάσισαν να βγάζουν τα προς το ζην καθιστώντας μας πρόβατα στη στάνη την οποία τους διόρισαν τσοπάνηδες, με κάνει έξαλλο.
Προτιμώ τους οικολόγους του Βέργη που θα μπερδέψει τους παγκόσμιους καραγκιοζοπαίχτες απ' ότι μια ΑΠΟΧΗ που θα διαιωνίσει την παρουσία των σημερινών. Ας εισπράξει και κανένας άλλος τον παχυλό μισθό των 10.000 € του Έλληνα βουλευτή.
Η αποχή, δεν οδηγεί πουθενά. Επιμένουμε μέχρι να βρεθούν οι άγιοι εκείνοι άνθρωποι που θα μας βγάλουν από την σημερινή εξαθλίωση.