Το ράπισμα του Αγίου Νικολάου ως ξεχασμένο πρότυπο μιας δικαιολογημένης αγανακτήσεως

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

Πλήρη πρόσβαση στο κείμενο που ακολουθεί έχουν μόνο οι συνδρομητές του ιστολογίου. Αναδημοσίευση από άλλα ιστολόγια, εφημερίδες ή περιοδικά μόνο κατόπιν συνεννοήσεως.

Λεπτομέρειες σχετικά με την συνδρομή στον ακόλουθο σύνδεσμο:

kvathiotis.substack.com/subscribe

---

Με αφορμή το ράπισμα του Αγίου Νικολάου κατά του Αρείου, ο αναγνώστης του αναρτώμενου κειμένου θα διαπιστώσει το χάλι στο οποίο βρίσκεται όχι μόνο η ελληνική κοινωνία αλλά και το νομοπαρασκευαστικό της επίπεδο, αφού οι φωστήρες νομικοί του Υπουργείου Δικαιοσύνης τα έκαναν σαλάτα σε ό,τι αφορά τον αποκλεισμό της απαλλαγής από την ποινή λόγω δικαιολογημένης αγανακτήσεως εκείνου που τελεί (στην περίπτωση του Αγίου Νικολάου: έργω) εξύβριση δημοσίως.

Ως γνωστόν¹, στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου βρισκόταν στο προσκήνιο ο διαβόητος αιρετικός Άρειος, κληθείς και «δόλιος όφις», ο οποίος εκήρυττε ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα και ποίημα αυτού.

Το 325 μ.Χ., όταν πραγματοποιήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας, η οποία συνεκλήθη από τον Μ. Κωνσταντίνο, ο Άγιος Νικόλαος, καταληφθείς από ιερά και δικαιολογημένη αγανάκτηση, εράπισε τον Άρειο, καθώς έβλεπε ότι αυτός προσπαθούσε να προπαγανδίσει τις πλανεμένες θεωρίες του ενώπιον των Αρχιερέων.

Με εωσφορική ψυχραιμία, ο Άρειος παραπονέθηκε στον Μ. Κωνσταντίνο για την προσβολή που υπέστη από τον Άγιο Νικόλαο. Μολονότι, σύμφωνα με τον νόμο, θα έπρεπε να επιβληθεί στον προσβολέα η ποινή του ακρωτηριασμού του χεριού με το οποίο ράπισε τον Άρειο ενώπιον του αυτοκράτορα, ο τελευταίος, φερόμενος διπλωματικά, ζήτησε από τους Αρχιερείς να αποφασίσουν εκείνοι ποια θα έπρεπε να είναι η ποινή για τον Άγιο Νικόλαο.

Οι αρχιερείς, προκειμένου να μη διαταραχθεί το κλίμα της Συνόδου, ετάχθησαν προσωρινώς υπέρ της φυλακίσεως του Αγίου Νικολάου, επιφυλασσόμενοι για την τελική τιμωρία του μετά την λήξη της Συνόδου.

Ακολούθως, ο Άγιος Νικόλαος φυλακίσθηκε, αλλά κατά την διάρκεια της νύκτας έγινε το εξής μεγάλο θαύμα:

Εμφανίσθηκαν σε όραμα ο Χριστός και η Παναγία, οι οποίοι έδωσαν στον Άγιο Νικόλαο το Ιερό Ευαγγέλιο και το αρχιερατικό ωμοφόριο. Με αυτά αντίκρισαν τον Άγιο, και δη άνευ δεσμών, την επόμενη ημέρα όσοι γνωστοί του τον επισκέφθηκαν στην φυλακή.

Πληροφορηθείς το θαύμα εντός της φυλακής, ο Μ. Κωνσταντίνος ζήτησε συγγνώμη από τον Άγιο, το ίδιο δε έπραξαν και οι λοιποί αρχιερείς, μετανοήσαντες για την ατιμωτική ποινή που επέβαλαν στον Άγιο.

Το ράπισμα του Αγίου Νικολάου κατά του Αρείου ως πρότυπο αντιδραστικής συμπεριφοράς αξίζει να συσχετισθεί με όσα (δεν) συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, κατά την τρίτη δεκαετία του 21ου (απατ)αιώνα.