Απο την στιγμή που ο λαός καταψήφισε επανειλημμένως το πασοκ και μονίμως βλέπουμε σε υπουργικές θέσεις όλων των τελευταίων κυβερνήσεων τα ορφανά του σημιτη, δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι οι οποίες θεσμικές παρεμβάσεις ( πχ στη δικαιοσύνη) γίνονται με σκοπό και προαποφασισμενο σχέδιο που δεν εξυπηρετούν όμως ούτε τον πολίτη ούτε του λειτουργούς της. Σαν να ήρθε ο καιρός για ανατροπές και επαναστάσεις.
Αρκετά εύστοχος για να προβληματίσει ο χαρακτηρισμός του Κέλλυ της πολιτικής ποινικής δικαιοσύνης ως μηχανής υποτροπής. Νωρίτερα εννοήθηκε η εγκληματική συμπεριφορά ως νευρογνωστική διαταραχή ή εκδήλωση τραύματος.
Εξ' ου και η υποτροπή η οποία χρειάζεται θεραπεία η οποία με σκληρή τιμωρητική αντιμετώπιση δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί. Και όπως διατυπώνεις, Κωνσταντίνε, η ποινική δικαιοσύνη φυλακίζει όχι για να αναμορφώσει αλλά να παραμορφώσει.
Γενικότερα, ο κλάδος του ποινικού δικαίου, δηλ. όπως καταλαβαίνω, η ρύθμιση και η απόδοση κυρώσεων, απαιτεί μια βαθειά μελέτη των παραμέτρων της ψυχολογίας του ανθρώπου. Η παραβατικότητα (κι αυτή η έννοια ορίζεται σύμφωνα κάθε φορά με λιγότερο ή περισσότερο αυστηρά κριτήρια και έχει ενδιαφέρον, σύμφωνα με τον προβληματισμό του άρθρου, ποιος τα ορίζει και αποφασίζει γι' αυτά) δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μεμονωμένης αιτίας προσωπικής ευθύνης, αλλά αποτυχίας θεσμών ολόκληρης κοινωνίας, όπως παιδείας, οικογένειας, όπως και οικονομικής πραγματικότητας. Η τιμωρία είναι μάλλον ένα μεγάλο φιλοσοφικό ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι κάποιοι άνθρωποι που "παραστρατούν", αλλά όλη η κοινωνία που βρίσκεται σε διαταραγμένη (διαταραχή ως άνω) κατάσταση.
Το πολιτικόοικονομικό σύστημα αποποιείται οποιασδήποτε αστοχίας και ανεπάρκειας και μεταθέτει την ευθύνη (η μετάθεση ευθύνης ως τέχνασμα) στους ανθρώπους που εκδηλώνουν ροπή στις εγκληματικές πράξεις. Ορίζει και στοχοποιεί αυτούς ως υπεύθυνους χωρίς να πράττει κάτι ουσιαστικό για την καλλιέργεια και τη διαμόρφωση ακέραιων αλλά και ευαισθητοποιημένων κοινωνικά προσωπικοτήτων.
Πιστεύω στον σωφρονισμό. Όμως θα έπρεπε να υπάρχει μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση προς κάθε έγκλειστο ξεχωριστά, δηλαδή ένα προσαρμοσμένο σε κάθε ψυχοσύνθεση σωφρονιστικό ερέθισμα ώστε να επιτυγχάνεται η όσο το δυνατόν πιο ουσιαστική συνειδητοποίηση της παραβατικότητας από τον κάθε έγκλειστο ξεχωριστά. Ουτοπική ή μη, μια τέτοια εισήγηση ή και οποιαδήποτε άλλη έχει ως στόχο της την νουθεσία από την ίσως και άκριτη επιβολή της τιμωρίας, είναι ανέφικτη από τους κυβερνώντες που θέλουν τα προβλήματα που προκύπτουν στον κοινωνικό κορμό της χώρας να μένουν εσαεί... προβλήματα. Έτσι ώστε να μπορούν να τα κραδαίνουν ως μόνιμα άλυτο πρόβλημα και να καμώνονται ότι παλεύουν για την λύση αυτών, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα έχει ανυπολόγιστη αξία για αυτούς όσο παραμένει πρόβλημα. Είναι μια δουλειά κι αυτή... το να αναδύονται από κάθε κυβέρνηση προβλήματα που επιμένουν να υφίστανται ωσάν αυτοάνοσα νοσήματα που δεν έχουν μόνιμη θεραπεία.
Απο την στιγμή που ο λαός καταψήφισε επανειλημμένως το πασοκ και μονίμως βλέπουμε σε υπουργικές θέσεις όλων των τελευταίων κυβερνήσεων τα ορφανά του σημιτη, δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι οι οποίες θεσμικές παρεμβάσεις ( πχ στη δικαιοσύνη) γίνονται με σκοπό και προαποφασισμενο σχέδιο που δεν εξυπηρετούν όμως ούτε τον πολίτη ούτε του λειτουργούς της. Σαν να ήρθε ο καιρός για ανατροπές και επαναστάσεις.
Αρκετά εύστοχος για να προβληματίσει ο χαρακτηρισμός του Κέλλυ της πολιτικής ποινικής δικαιοσύνης ως μηχανής υποτροπής. Νωρίτερα εννοήθηκε η εγκληματική συμπεριφορά ως νευρογνωστική διαταραχή ή εκδήλωση τραύματος.
Εξ' ου και η υποτροπή η οποία χρειάζεται θεραπεία η οποία με σκληρή τιμωρητική αντιμετώπιση δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί. Και όπως διατυπώνεις, Κωνσταντίνε, η ποινική δικαιοσύνη φυλακίζει όχι για να αναμορφώσει αλλά να παραμορφώσει.
Γενικότερα, ο κλάδος του ποινικού δικαίου, δηλ. όπως καταλαβαίνω, η ρύθμιση και η απόδοση κυρώσεων, απαιτεί μια βαθειά μελέτη των παραμέτρων της ψυχολογίας του ανθρώπου. Η παραβατικότητα (κι αυτή η έννοια ορίζεται σύμφωνα κάθε φορά με λιγότερο ή περισσότερο αυστηρά κριτήρια και έχει ενδιαφέρον, σύμφωνα με τον προβληματισμό του άρθρου, ποιος τα ορίζει και αποφασίζει γι' αυτά) δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μεμονωμένης αιτίας προσωπικής ευθύνης, αλλά αποτυχίας θεσμών ολόκληρης κοινωνίας, όπως παιδείας, οικογένειας, όπως και οικονομικής πραγματικότητας. Η τιμωρία είναι μάλλον ένα μεγάλο φιλοσοφικό ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι κάποιοι άνθρωποι που "παραστρατούν", αλλά όλη η κοινωνία που βρίσκεται σε διαταραγμένη (διαταραχή ως άνω) κατάσταση.
Το πολιτικόοικονομικό σύστημα αποποιείται οποιασδήποτε αστοχίας και ανεπάρκειας και μεταθέτει την ευθύνη (η μετάθεση ευθύνης ως τέχνασμα) στους ανθρώπους που εκδηλώνουν ροπή στις εγκληματικές πράξεις. Ορίζει και στοχοποιεί αυτούς ως υπεύθυνους χωρίς να πράττει κάτι ουσιαστικό για την καλλιέργεια και τη διαμόρφωση ακέραιων αλλά και ευαισθητοποιημένων κοινωνικά προσωπικοτήτων.
Πιστεύω στον σωφρονισμό. Όμως θα έπρεπε να υπάρχει μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση προς κάθε έγκλειστο ξεχωριστά, δηλαδή ένα προσαρμοσμένο σε κάθε ψυχοσύνθεση σωφρονιστικό ερέθισμα ώστε να επιτυγχάνεται η όσο το δυνατόν πιο ουσιαστική συνειδητοποίηση της παραβατικότητας από τον κάθε έγκλειστο ξεχωριστά. Ουτοπική ή μη, μια τέτοια εισήγηση ή και οποιαδήποτε άλλη έχει ως στόχο της την νουθεσία από την ίσως και άκριτη επιβολή της τιμωρίας, είναι ανέφικτη από τους κυβερνώντες που θέλουν τα προβλήματα που προκύπτουν στον κοινωνικό κορμό της χώρας να μένουν εσαεί... προβλήματα. Έτσι ώστε να μπορούν να τα κραδαίνουν ως μόνιμα άλυτο πρόβλημα και να καμώνονται ότι παλεύουν για την λύση αυτών, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα έχει ανυπολόγιστη αξία για αυτούς όσο παραμένει πρόβλημα. Είναι μια δουλειά κι αυτή... το να αναδύονται από κάθε κυβέρνηση προβλήματα που επιμένουν να υφίστανται ωσάν αυτοάνοσα νοσήματα που δεν έχουν μόνιμη θεραπεία.
Ευχαριστούμε , κ. Βαθιώτη. Καλό Πάσχα , καλή Ανάσταση. Ακόμα ραγιάδες είμαστε και τούτη την άνοιξη.
Μία ερώτηση , παρακαλώ , "ενυλώνεται" σημαίνει "περιορίζεται σε";
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ! Καλή Ανάσταση, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς! Ενυλώνεται εν προκειμένω σημαίνει πραγματώνεται / αποκτά υπόσταση.
Eυχαριστώ!
χωρίς να χρειαστεί να ασκηθεί βία σε βάρος τους... παρά μόνο ψυχολογική
"προστασία" της κοινωνίας από το έγκλημα
Τα στατιστικά στοιχεία περί μείωσης της εγκληματικότητας είναι σαν τα στοιχεία που στέλνει η Ελλάδα για την κίτρινη κάρτα;;
Καλό θα ήταν η Ένωση Ποινικολόγων και μαχόμενων δικηγόρων, αφού δεν είχε ζωντανά την εκδήλωση να την αναρτήσει για να την ακούσουμε ολόκληρη.