Αγαπημένε κ. Βαθιώτη, το σημερινό σας άρθρο χτύπησε πολλές χορδές. Αν θέλω να χρησιμοποιήσω έναν μουσικό όρο, είχατε πολλές "μετατροπίες" και ως εκ τούτου το "κομμάτι" σας ήταν ιδιαίτερο, με χρωματική ποικιλία και εναλλασσόμενα συναισθήματα.
Ο Σαράντος Καργάκος ήταν φίλος του πατέρα μου, ο οποίος μετά την αποστρατεία του και εκ του δυνατού του "γράφειν", επί πολλά έτη υπήρξε (αμισθί!) αρχισυντάκτης του καταδρομικού περιοδικού ΤΟΛΜΩΝ και του θρησκευτικο-κοινωνικο-ιστορικού περιοδικού ΑΘΩΝΙΤΗΣ. Ως γνήσιος πατριώτης, όπως εσείς, ήθελε με τα κείμενά του να αφυπνίσει. Εξακολουθεί και γράφει, αλλά κάποτε κάποτε τα άρθρα του δημοσιεύονται πια μόνο σε blogspot φίλων. Λόγω της πολύ καλής του σχέσης με τον Σαράντο Καργάκο, φιλοξένησε πολλές φορές άρθρα του τελευταίου στα περιοδικά που εξέδιδε. Την ημέρα που ο Σαράντος έφυγε από τη ζωή, το πένθος των οικείων του το βιώσαμε κι εμείς ως οικογένεια με την ίδια ένταση. Ο πατέρας μου -ασφαλώς- έγραψε ένα κείμενο για το φίλο του, συγκινητικό και ενδεικτικό όλων όσων μας περιγράψατε στη σημερινή σας ανάρτηση (σας το αποστέλλω, θαρρώ θα σας αρέσει. Προσωπικά συγκινούμαι κάθε που το διαβάζω. Έχει τίτλο "Σαράντος Ι. Καργάκος: ένας ασυμβίβαστος Έλληνας!". Το ανέβασε στο blog Ανιχνεύσεις ο συνονόματός του Παντελής Σαββίδης: https://www.anixneuseis.gr/%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF/). Σας ευχαριστώ θερμά για την αναφορά σας στον Καργάκο σήμερα. Με αναπαύσατε πνευματικά, αφού όλα τα άλλα γύρω μας, με έχουν "αρρωστήσει".
Πάμε στο άλλο σημείο, αυτό των εκπαιδευτικών, που είναι και το πιο πληγωτικό. Τις προάλλες στο fb από το προφίλ μου εκεί (Mi Ark), σας προέτρεψα να κάνετε μία παύση από όλον αυτόν τον αγώνα σας για την αφύπνισή μας, καθώς ως ώρας, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουμε υπεισέλθει συντεταγμένα ως λαός σε ενέργειες σαν αυτές που κάποτε οργάνωνε η Φιλική Εταιρεία. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν ο ανάποδος κόσμος στον οποίο ζούμε, φέρει στους κόλπους του ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα (καλή ώρα το δικό σας) και γύρω γύρω έρεβος, πίσσα, δυσωδία, ανωμαλία, παρά φύση καταστάσεις, ανηθικότητα, μία μαύρη δυστοπία (το "μαύρη" το χρησιμοποιώ εμφατικά στην αρνητική σημασία του ουσιαστικού που συνοδεύει). Το πράγμα έχει ξεφύγει πραγματικά απ' τα ανθρώπινα και απ' τη στιγμή που παρά τις εξαντλητικές (για εσάς τον ίδιο) προσπάθειες αφύπνισής μας, δεν έχει υπάρξει συντεταγμένη δράση για την αποτίναξη του ζυγού, θαρρώ έχουμε φθάσει στο σημείο αποκλειστικά της αέναης, βαθιάς, ταπεινής, γονυκλινούς προσευχής στο Θεό. Αλλά πώς να υπάρξει, όταν για να μιλούμε για "συντεταγμένη δράση", θα πρέπει να μιλούμε επί κοινού ήθους όλων, που να βασίζεται στο τρίπτυχο "Ορθοδοξία, Πατρίδα, Οικογένεια". Εδώ δεν τολμάς να μιλήσεις, να πεις δημοκρατικά την άποψή σου, να διαφωνήσεις και σου προσάπτουν τους χαρακτηρισμούς "ρατσιστής", "ομοφοβικός" κ.λπ. (βλ. την πρόσφατη επίθεση διαφόρων τηλεπερσόνων προς το πρόσωπο του Νίκου Οικονομόπουλου, ο οποίος σεμνά και ταπεινά και αφού ρωτήθηκε, απάντησε. Αν έμενε μουγκός, πάλι θα του επιτίθεντο για αγένεια, ασέβεια προς τον οικοδεσπότη και άρες μάρες κουκουνάρες. Απ' όπου και να το πιάσουμε, ζέχνει!). Έχουμε "βράσει" ως κοινωνία, σαν το πείραμα με το βάτραχο. Επανέρχομαι στο κομμάτι των εκπαιδευτικών. Όπως -ίσως- θυμάστε από το mail που σας είχα αποστείλει τον περασμένο Μάρτιο, επί 16 έτη υπήρξα Νηπιαγωγός στο Δημόσιο (το πιο δύσκολο επάγγελμα κατά τον Άγ. Παΐσιο), κατόπιν άμεσου διορισμού μου το 2005, οπόταν και επέτυχα στις πανελλήνιες γραπτές εξετάσεις του ΑΣΕΠ του ιδίου έτους. Με το σπαθί μου, που λέμε. Τρία χρόνια πριν από τώρα που σας γράφω, ξέσπασαν αυτοάνοσα με τα οποία θα ζω εφ' όρου ζωής. Τα αυτοάνοσα δεν ξεσπάνε από καλοπέραση και ηρεμία. Τότε, γύρισα στο Θεό και του είπα "ή θα παραιτηθώ ή θα με βοηθήσεις να αλλάξω κατεύθυνση". Κι ευτυχώς με βοήθησε να αλλάξω κατεύθυνση. Προσέξτε. Έχοντας περάσει με ΑΣΕΠ, έχοντας διανύσει χιλιόμετρα με άριστη σχέση με τα παιδιά και ατέρμονης προσφοράς του εαυτού μου, της ψυχής μου, των γνώσεών μου, της δουλειάς μου τύπου Χάρβαρντ σε αυτά, έφθασαν οι γονείς τους, κάποιοι πλην-άδελφοι (γιατί μόνο για συν-άδελφοι δεν λογίζονταν), οι ανεπαρκείς στη στήριξη του εκπαιδευτικού (εγκάθετοι πάντα!) διευθυντές διεύθυνσης, οι άσχετοι υπουργοί παιδείας να με "σταυρώσουν" και να με αρρωστήσουν. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο σε ένα τέτοιο σύστημα. Να ζήσουνε αυτοί, αλλά να ζήσουμε κι εμείς. Η δωρεά της ζωής είναι άπαξ. Ο Κύριος ζήτησε από εμάς να αγαπήσουμε τους άλλους σαν τον εαυτό μας. Σαν τον εαυτό μας, κ. Βαθιώτη (το λέω για να το ακούω κι εγώ!). Εξ ιδίας πείρας, συνεπώς, σας έγραψα όσα σας έγραψα και τώρα και στο fb. Για να μην φθάσετε στα δικά μου. Λυπάμαι, που όσοι κούκοι επιθυμήσαμε να φέρουμε την άνοιξη, είτε δεν το καταφέραμε ή τη φέραμε για ολίγους που δεν γνωρίζουμε, με πολλά δικά μας κόστη. Όμως είναι τόσοι λίγοι, που θα πρέπει να περάσουν κι άλλες γενεές, να υπάρξουν κι άλλοι ρομαντικοί όπως εμείς εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, που να "αυτο-πάθουν" για να ανάψουν πια τον πολυέλαιο και να φωτίσει πέρα ως πέρα. Θέλω να πιστεύω, το εύχομαι ολόκαρδα, να είμαστε κοντά στην επέμβαση του Χριστού μας. Εσείς πάντως, κ. Βαθιώτη, έχετε κάνει πολλή δουλειά. Είστε άριστος ηλεκτρολόγος! Τα σεβάσματά μου! Σας ευχαριστώ για το σημερινό άρθρο!
Λίγο πριν ξεσπάσει η πλανδημία του κοροϊδοϊού, το Υπουργείο Α - παιδείας αφαίρεσε από τη διδακτέα ύλη του σχολείου την ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Σοφοκλή. Τυχαίο; Δε νομίζω. Μια φορά έδωσα στα παιδιά να διαβάσουν ένα βιβλίο Ιστορίας το οποίο είχαμε στο Δημοτικό στο τέλος της δεκαετίας του 1970 . Δεν μπορούσαν να το διαβάσουν και οι γονείς μου είπαν ότι χρησιμοποιώ καθαρεύουσα.
Γιώργος Μπακόλιας, Κόρινθος. Όταν κάποια συζήτηση αναφέρεται στον Σαράντο Καργάκο, συγκινούμαι βαθιά, γιατί λόγω ηλικίας πλέον, θεωρώ τον εαυτό μου ίσως τον μόνο εν ζωή που είχε Δάσκαλο τον αείμνηστο Καθηγητή. Τον είχα Δάσκαλο το 1971, στο φροντιστήριο Ηράκλειτος, για τις τότε Πανελλαδικές και με την Διδασκαλία του στη Ιστορία μπήκα από τους πρώτους στην ΑΣΟΕΕ γράφοντας με τους δύο βαθμολογητές 40!!!!. Τον ευχαριστώ. Αιωνία του η μνήμη.
Αγαπημένε κ. Βαθιώτη, το σημερινό σας άρθρο χτύπησε πολλές χορδές. Αν θέλω να χρησιμοποιήσω έναν μουσικό όρο, είχατε πολλές "μετατροπίες" και ως εκ τούτου το "κομμάτι" σας ήταν ιδιαίτερο, με χρωματική ποικιλία και εναλλασσόμενα συναισθήματα.
Ο Σαράντος Καργάκος ήταν φίλος του πατέρα μου, ο οποίος μετά την αποστρατεία του και εκ του δυνατού του "γράφειν", επί πολλά έτη υπήρξε (αμισθί!) αρχισυντάκτης του καταδρομικού περιοδικού ΤΟΛΜΩΝ και του θρησκευτικο-κοινωνικο-ιστορικού περιοδικού ΑΘΩΝΙΤΗΣ. Ως γνήσιος πατριώτης, όπως εσείς, ήθελε με τα κείμενά του να αφυπνίσει. Εξακολουθεί και γράφει, αλλά κάποτε κάποτε τα άρθρα του δημοσιεύονται πια μόνο σε blogspot φίλων. Λόγω της πολύ καλής του σχέσης με τον Σαράντο Καργάκο, φιλοξένησε πολλές φορές άρθρα του τελευταίου στα περιοδικά που εξέδιδε. Την ημέρα που ο Σαράντος έφυγε από τη ζωή, το πένθος των οικείων του το βιώσαμε κι εμείς ως οικογένεια με την ίδια ένταση. Ο πατέρας μου -ασφαλώς- έγραψε ένα κείμενο για το φίλο του, συγκινητικό και ενδεικτικό όλων όσων μας περιγράψατε στη σημερινή σας ανάρτηση (σας το αποστέλλω, θαρρώ θα σας αρέσει. Προσωπικά συγκινούμαι κάθε που το διαβάζω. Έχει τίτλο "Σαράντος Ι. Καργάκος: ένας ασυμβίβαστος Έλληνας!". Το ανέβασε στο blog Ανιχνεύσεις ο συνονόματός του Παντελής Σαββίδης: https://www.anixneuseis.gr/%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF/). Σας ευχαριστώ θερμά για την αναφορά σας στον Καργάκο σήμερα. Με αναπαύσατε πνευματικά, αφού όλα τα άλλα γύρω μας, με έχουν "αρρωστήσει".
Πάμε στο άλλο σημείο, αυτό των εκπαιδευτικών, που είναι και το πιο πληγωτικό. Τις προάλλες στο fb από το προφίλ μου εκεί (Mi Ark), σας προέτρεψα να κάνετε μία παύση από όλον αυτόν τον αγώνα σας για την αφύπνισή μας, καθώς ως ώρας, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουμε υπεισέλθει συντεταγμένα ως λαός σε ενέργειες σαν αυτές που κάποτε οργάνωνε η Φιλική Εταιρεία. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν ο ανάποδος κόσμος στον οποίο ζούμε, φέρει στους κόλπους του ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα (καλή ώρα το δικό σας) και γύρω γύρω έρεβος, πίσσα, δυσωδία, ανωμαλία, παρά φύση καταστάσεις, ανηθικότητα, μία μαύρη δυστοπία (το "μαύρη" το χρησιμοποιώ εμφατικά στην αρνητική σημασία του ουσιαστικού που συνοδεύει). Το πράγμα έχει ξεφύγει πραγματικά απ' τα ανθρώπινα και απ' τη στιγμή που παρά τις εξαντλητικές (για εσάς τον ίδιο) προσπάθειες αφύπνισής μας, δεν έχει υπάρξει συντεταγμένη δράση για την αποτίναξη του ζυγού, θαρρώ έχουμε φθάσει στο σημείο αποκλειστικά της αέναης, βαθιάς, ταπεινής, γονυκλινούς προσευχής στο Θεό. Αλλά πώς να υπάρξει, όταν για να μιλούμε για "συντεταγμένη δράση", θα πρέπει να μιλούμε επί κοινού ήθους όλων, που να βασίζεται στο τρίπτυχο "Ορθοδοξία, Πατρίδα, Οικογένεια". Εδώ δεν τολμάς να μιλήσεις, να πεις δημοκρατικά την άποψή σου, να διαφωνήσεις και σου προσάπτουν τους χαρακτηρισμούς "ρατσιστής", "ομοφοβικός" κ.λπ. (βλ. την πρόσφατη επίθεση διαφόρων τηλεπερσόνων προς το πρόσωπο του Νίκου Οικονομόπουλου, ο οποίος σεμνά και ταπεινά και αφού ρωτήθηκε, απάντησε. Αν έμενε μουγκός, πάλι θα του επιτίθεντο για αγένεια, ασέβεια προς τον οικοδεσπότη και άρες μάρες κουκουνάρες. Απ' όπου και να το πιάσουμε, ζέχνει!). Έχουμε "βράσει" ως κοινωνία, σαν το πείραμα με το βάτραχο. Επανέρχομαι στο κομμάτι των εκπαιδευτικών. Όπως -ίσως- θυμάστε από το mail που σας είχα αποστείλει τον περασμένο Μάρτιο, επί 16 έτη υπήρξα Νηπιαγωγός στο Δημόσιο (το πιο δύσκολο επάγγελμα κατά τον Άγ. Παΐσιο), κατόπιν άμεσου διορισμού μου το 2005, οπόταν και επέτυχα στις πανελλήνιες γραπτές εξετάσεις του ΑΣΕΠ του ιδίου έτους. Με το σπαθί μου, που λέμε. Τρία χρόνια πριν από τώρα που σας γράφω, ξέσπασαν αυτοάνοσα με τα οποία θα ζω εφ' όρου ζωής. Τα αυτοάνοσα δεν ξεσπάνε από καλοπέραση και ηρεμία. Τότε, γύρισα στο Θεό και του είπα "ή θα παραιτηθώ ή θα με βοηθήσεις να αλλάξω κατεύθυνση". Κι ευτυχώς με βοήθησε να αλλάξω κατεύθυνση. Προσέξτε. Έχοντας περάσει με ΑΣΕΠ, έχοντας διανύσει χιλιόμετρα με άριστη σχέση με τα παιδιά και ατέρμονης προσφοράς του εαυτού μου, της ψυχής μου, των γνώσεών μου, της δουλειάς μου τύπου Χάρβαρντ σε αυτά, έφθασαν οι γονείς τους, κάποιοι πλην-άδελφοι (γιατί μόνο για συν-άδελφοι δεν λογίζονταν), οι ανεπαρκείς στη στήριξη του εκπαιδευτικού (εγκάθετοι πάντα!) διευθυντές διεύθυνσης, οι άσχετοι υπουργοί παιδείας να με "σταυρώσουν" και να με αρρωστήσουν. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο σε ένα τέτοιο σύστημα. Να ζήσουνε αυτοί, αλλά να ζήσουμε κι εμείς. Η δωρεά της ζωής είναι άπαξ. Ο Κύριος ζήτησε από εμάς να αγαπήσουμε τους άλλους σαν τον εαυτό μας. Σαν τον εαυτό μας, κ. Βαθιώτη (το λέω για να το ακούω κι εγώ!). Εξ ιδίας πείρας, συνεπώς, σας έγραψα όσα σας έγραψα και τώρα και στο fb. Για να μην φθάσετε στα δικά μου. Λυπάμαι, που όσοι κούκοι επιθυμήσαμε να φέρουμε την άνοιξη, είτε δεν το καταφέραμε ή τη φέραμε για ολίγους που δεν γνωρίζουμε, με πολλά δικά μας κόστη. Όμως είναι τόσοι λίγοι, που θα πρέπει να περάσουν κι άλλες γενεές, να υπάρξουν κι άλλοι ρομαντικοί όπως εμείς εδώ που τα λέμε μεταξύ μας, που να "αυτο-πάθουν" για να ανάψουν πια τον πολυέλαιο και να φωτίσει πέρα ως πέρα. Θέλω να πιστεύω, το εύχομαι ολόκαρδα, να είμαστε κοντά στην επέμβαση του Χριστού μας. Εσείς πάντως, κ. Βαθιώτη, έχετε κάνει πολλή δουλειά. Είστε άριστος ηλεκτρολόγος! Τα σεβάσματά μου! Σας ευχαριστώ για το σημερινό άρθρο!
Τον είχα ακούσει να λέει ότι "το σχολείο δεν έχει πια ως σύμβολο την κουκουβάγια, αλλά τον παπαγάλο". Αιωνία του η μνήμη!
Λίγο πριν ξεσπάσει η πλανδημία του κοροϊδοϊού, το Υπουργείο Α - παιδείας αφαίρεσε από τη διδακτέα ύλη του σχολείου την ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Σοφοκλή. Τυχαίο; Δε νομίζω. Μια φορά έδωσα στα παιδιά να διαβάσουν ένα βιβλίο Ιστορίας το οποίο είχαμε στο Δημοτικό στο τέλος της δεκαετίας του 1970 . Δεν μπορούσαν να το διαβάσουν και οι γονείς μου είπαν ότι χρησιμοποιώ καθαρεύουσα.
Μεγάλη απώλεια για τον σύγχρονο Ελληνισμό! Τέτοιες προσωπικότητες λείπουν από την σημερινή Ελλάδα!
Αιωνία του η μνήμη!!!
Γιώργος Μπακόλιας, Κόρινθος. Όταν κάποια συζήτηση αναφέρεται στον Σαράντο Καργάκο, συγκινούμαι βαθιά, γιατί λόγω ηλικίας πλέον, θεωρώ τον εαυτό μου ίσως τον μόνο εν ζωή που είχε Δάσκαλο τον αείμνηστο Καθηγητή. Τον είχα Δάσκαλο το 1971, στο φροντιστήριο Ηράκλειτος, για τις τότε Πανελλαδικές και με την Διδασκαλία του στη Ιστορία μπήκα από τους πρώτους στην ΑΣΟΕΕ γράφοντας με τους δύο βαθμολογητές 40!!!!. Τον ευχαριστώ. Αιωνία του η μνήμη.