Πρόσφατα, βλέποντας τα προσωπικά μου ψηφιακά αρχεία (φωτογραφίες, βίντεο, γραφειοκρατικά αρχεία από διάφορες υπηρεσίες κλπ) να συσσωρεύονται, με προβλημάτισε πώς είναι καλύτερο να τα αποθηκεύσω. Προς το παρόν τα έχω αποθηκευμένα σε ένα SSD. Μετά απο έρευνα στο Google για το χρόνο διάρκειας ενός SSD, διαπίστωσα οτι διαρκεί κατά μέσο όρο 5 χρόνια. Μετά απο αυτό το χρόνο και ανάλογα με τη χρήση, αρχίζουν να εμφανίζονται προβλήματα στην εμφάνιση των δεδομένων, και τελικά ο δίσκος αστοχεί τελείως και χάνονται όλα τα δεδομένα. Πλήρης αστοχία μπορεί να εμφανιστεί και πολύ πριν τα 5 χρόνια, ανάλογα με την ποιότητα κατασκευής. Οπότε οι επιλογές είναι δύο: ή έχουμε τα δεδομένα μας αποθηκευμένα σε μια τέτοια συσκευή και κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα ανά πάσα στιγμή ή επιλέγουμε να τα αποθηκεύσουμε στο cloud μιας εταιρίας που παρέχει αυτή την υπηρεσία πληρώνοντας συνδρομή. Στην περίπτωση αυτή φυσικά θα μοιραζόμαστε όλα μας τα δεδομένα με την εταιρία αυτή που θα έχει φτιάξει το προφίλ μας και θα γνωρίζει τα πάντα για μας (ξέρω πολλοί θα πουν τη στερεότυπη απάντηση οτι ήδη η Google το κάνει αυτό οπότε δεν τρέχει και τίποτα) αλλά θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο (λέμε τώρα) οτι δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να δούμε οτι όλα τα δεδομένα μας έχουν χαθεί. Ίσως αυτή να είναι και μια άλλη ερμηνεία του σλόγκαν “δε θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι”.
Είναι πολύ στενάχωρο να σκέφτεται κανείς ένα μέλλον της ανθρωπότητας "καλωδιωμένο". Και φυσικά, σε έναν τετοιο κόσμο, νομιζω πως -οχι μονάχα η συμπόνια- αλλά κανένα ανθρώπινο συναισθημα (και ιδιαίτερα, από τα αισιόδοξα συναισθήματα) δεν θα έχει θέση. Θα ξέρουν οι άνθρωποι τι θα πει αγάπη? Τι θα πει χαρά? Τι θα πει αγαλλίαση? Από πού? Μπορεί ένας υπολογιστής να τα διδάξει αυτά σε ένα παιδί? Όχι βεβαια. Θα πρεπει να τού τα διδαξουν οι γονείς του, και από ένα σημειο (ηλικιακό) και μετά, και η ίδια του η εμπειρία από τη ζωή. Αν οι γονείς είναι καλωδιωμένοι ή λειπουν όλη μέρα, κι αν το παιδακι μαθει απο μικρό κι αυτό να ειναι μπροστά σε μια οθόνη, από πού θα τα μάθει όλα αυτα? Συναισθηματικός αναλφαβητισμός... (δεν ξερω αν υπαρχει η έννοια, ίσως όμως αξιζει τον κόπο να μιλήσει καποτε κανείς γι' αυτήν).
Κριμα, δεν ξερω τι να πω.
Και τα ζωάκια ακόμα, εχουν συναισθήματα.
Οι ανθρωποι δηλαδή θα γινουμε χειρότεροι από τα ζωα?
Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε πράγμα γίνεται αναλώσιμος η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, βήμα βήμα με σταθερό ρυθμο , η κατασκευασμένη πανδημία ήταν ένα πείραμα που φαίνεται να πέτυχε, η κοινωνίες των σημερινών σύγχρονων βολεμενων με χλιαρά συναισθήματα ανθρώπων φαίνεται να είναι εξαιρετικά ανώριμη για επαναστάσεις κ αλλαγές, αλίμονο στους λίγους που έχουν καταλάβει κ έχουν νιώσει πολύ βαθιά αυτή την κτηνωδία, θα ήθελα πραγματικά να ευχηθώ κ να ελπίζω, σε ένα καλύτερο κ πιο δίκαιο κόσμο για τις νέες γενιές, αυτό που ζούμε όμως τώρα είναι ένας σύγχρονος μεσαίωνας.... μακάρι να παρέμβει η θεία πρόνοια από την μάζα των ανθρώπων νιώθω απογοήτευση οι λίγοι δεν μπορούν να ανατρέψουν ένα τόσο μεγάλο κακό που είναι σε εξέλιξη..
Εάν σκεφθεί κανείς ότι και η γήινη βιολογία μας είναι μία ψευδαίσθηση ["ψευδαίσθηση των αισθήσεων", κατά Γεωργίου/Δρούγα, Ο Άνθρωπος ως δέκτης και επεξεργαστής πληροφοριών (Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων), εις: Δανέζη/Θεοδοσίου, Η Κοσμολογία της Νόησης: Εισαγωγή στην Κοσμολογία, 2003, 406 επ.] και, άρα, ότι ζούμε ήδη σε μία εικονική πραγματικότητα (matrix), από την οποία και πρέπει να απελευθερωθούμε (πνευματικώς), τότε η μετάβαση στην ψηφιακή πλέον εικονική πραγματικότητα ισοδυναμεί με επ' αόριστον παράταση της υπάρξεως, σκέψεως και δράσεως σε έναν (ακόμη πιο) απατηλό κόσμο, και, συνεπώς, με μη αναστρέψιμη παρακώλυση της πνευματικής τελειώσεως και απολυτρώσεως του ανθρώπου (διά της μονίμου αποστερήσεως της δυνατότητας μεθέξεως του Θεού (Πρβλ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, Εισαγωγή εις: Γονίδιο Θεϊκής Προέλευσης, Σύλλογος Θεολόγων "Μέθεξις", 2021, 18). Τούτο ισχύει ιδιαίτερα εφόσον η παράταση αυτή συνοδευθεί και από διαρκή και μόνιμο έλεγχο του νου του ανθρώπου, ήτοι της ελευθερίας της σκέψεώς του. Στην κατεύθυνση αυτή, καταλυτική είναι η ακόλουθη κριτική του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ό.π.: «Αν ως τώρα οι ποικίλες ιδεολογίες δημιουργούσαν πλάνες που τραυμάτιζαν τον άνθρωπο, σήμερα η τεχνολογική αλαζονική κυριαρχία επιχειρεί να θανατώσει τον άνθρωπο, να μεταλλάξει τη φύση του, να τον απογυμνώσει από την ιερότητα και την αξία του, να τον αποξενώσει από το όραμα της προς τον Θεό κίνησης και φοράς του, να του μουτζουρώσει τη σφραγίδα του «κατ’ εικόνα» και να του διαγράψει την προοπτική του καθ’ ομοίωσιν», να του μεταλλάξει το «γονίδιο της θεϊκής του προέλευσης»!».
Δυστυχῶς, πιαστήκαμε στήν παγίδα τῆς εὐκολίας κι ἔχουμε δώσει πολύν χῶρον εἰς τήν ψηφιοποίησιν τῶν πάντων! Ναί, ἄλλοτε περιμέναμε ὧρες στήν Τράπεζαν γιά νά ἔλθῃ ἡ σειρά μας καί νά διεκπεραιώσουμε μίαν συναλλαγήν, ἐνῷ τώρα τήν κάνουμε σέ λίγα λεπτά ἀπό τόν προσωπικόν μας ὑπολογιστήν. Τό ὄφελος εἶναι ὄντως τεράστιον! Τό μακροχρόνιον κόστος, ὅμως, τό σκεφθήκαμε; Τώρα πού ἄρχισεν ὁ Πιερρακάκης νά μᾶς ἁλυσσοδένῃ μέ τίς ψηφιακές ταυτότητες καί τά διπλώματα ὁδηγήσεως, χωρίς νά προκύπτῃ κάποιο ὄφελος ἀπό αὐτό, ἔχουμε σκεφθῆ ποῦ μᾶς πηγαίνουν; Νομίζω ὅτι δίνουμε τήν ψυχήν μας στόν Διάβολον «ἀντί πινακίου φακῆς»! Καθαρός παραλογισμός!
Πρόσφατα, βλέποντας τα προσωπικά μου ψηφιακά αρχεία (φωτογραφίες, βίντεο, γραφειοκρατικά αρχεία από διάφορες υπηρεσίες κλπ) να συσσωρεύονται, με προβλημάτισε πώς είναι καλύτερο να τα αποθηκεύσω. Προς το παρόν τα έχω αποθηκευμένα σε ένα SSD. Μετά απο έρευνα στο Google για το χρόνο διάρκειας ενός SSD, διαπίστωσα οτι διαρκεί κατά μέσο όρο 5 χρόνια. Μετά απο αυτό το χρόνο και ανάλογα με τη χρήση, αρχίζουν να εμφανίζονται προβλήματα στην εμφάνιση των δεδομένων, και τελικά ο δίσκος αστοχεί τελείως και χάνονται όλα τα δεδομένα. Πλήρης αστοχία μπορεί να εμφανιστεί και πολύ πριν τα 5 χρόνια, ανάλογα με την ποιότητα κατασκευής. Οπότε οι επιλογές είναι δύο: ή έχουμε τα δεδομένα μας αποθηκευμένα σε μια τέτοια συσκευή και κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα ανά πάσα στιγμή ή επιλέγουμε να τα αποθηκεύσουμε στο cloud μιας εταιρίας που παρέχει αυτή την υπηρεσία πληρώνοντας συνδρομή. Στην περίπτωση αυτή φυσικά θα μοιραζόμαστε όλα μας τα δεδομένα με την εταιρία αυτή που θα έχει φτιάξει το προφίλ μας και θα γνωρίζει τα πάντα για μας (ξέρω πολλοί θα πουν τη στερεότυπη απάντηση οτι ήδη η Google το κάνει αυτό οπότε δεν τρέχει και τίποτα) αλλά θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο (λέμε τώρα) οτι δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να δούμε οτι όλα τα δεδομένα μας έχουν χαθεί. Ίσως αυτή να είναι και μια άλλη ερμηνεία του σλόγκαν “δε θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι”.
Είναι πολύ στενάχωρο να σκέφτεται κανείς ένα μέλλον της ανθρωπότητας "καλωδιωμένο". Και φυσικά, σε έναν τετοιο κόσμο, νομιζω πως -οχι μονάχα η συμπόνια- αλλά κανένα ανθρώπινο συναισθημα (και ιδιαίτερα, από τα αισιόδοξα συναισθήματα) δεν θα έχει θέση. Θα ξέρουν οι άνθρωποι τι θα πει αγάπη? Τι θα πει χαρά? Τι θα πει αγαλλίαση? Από πού? Μπορεί ένας υπολογιστής να τα διδάξει αυτά σε ένα παιδί? Όχι βεβαια. Θα πρεπει να τού τα διδαξουν οι γονείς του, και από ένα σημειο (ηλικιακό) και μετά, και η ίδια του η εμπειρία από τη ζωή. Αν οι γονείς είναι καλωδιωμένοι ή λειπουν όλη μέρα, κι αν το παιδακι μαθει απο μικρό κι αυτό να ειναι μπροστά σε μια οθόνη, από πού θα τα μάθει όλα αυτα? Συναισθηματικός αναλφαβητισμός... (δεν ξερω αν υπαρχει η έννοια, ίσως όμως αξιζει τον κόπο να μιλήσει καποτε κανείς γι' αυτήν).
Κριμα, δεν ξερω τι να πω.
Και τα ζωάκια ακόμα, εχουν συναισθήματα.
Οι ανθρωποι δηλαδή θα γινουμε χειρότεροι από τα ζωα?
Να φυλάξει ο Θεός.
Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε πράγμα γίνεται αναλώσιμος η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, αυτό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, βήμα βήμα με σταθερό ρυθμο , η κατασκευασμένη πανδημία ήταν ένα πείραμα που φαίνεται να πέτυχε, η κοινωνίες των σημερινών σύγχρονων βολεμενων με χλιαρά συναισθήματα ανθρώπων φαίνεται να είναι εξαιρετικά ανώριμη για επαναστάσεις κ αλλαγές, αλίμονο στους λίγους που έχουν καταλάβει κ έχουν νιώσει πολύ βαθιά αυτή την κτηνωδία, θα ήθελα πραγματικά να ευχηθώ κ να ελπίζω, σε ένα καλύτερο κ πιο δίκαιο κόσμο για τις νέες γενιές, αυτό που ζούμε όμως τώρα είναι ένας σύγχρονος μεσαίωνας.... μακάρι να παρέμβει η θεία πρόνοια από την μάζα των ανθρώπων νιώθω απογοήτευση οι λίγοι δεν μπορούν να ανατρέψουν ένα τόσο μεγάλο κακό που είναι σε εξέλιξη..
Εάν σκεφθεί κανείς ότι και η γήινη βιολογία μας είναι μία ψευδαίσθηση ["ψευδαίσθηση των αισθήσεων", κατά Γεωργίου/Δρούγα, Ο Άνθρωπος ως δέκτης και επεξεργαστής πληροφοριών (Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων), εις: Δανέζη/Θεοδοσίου, Η Κοσμολογία της Νόησης: Εισαγωγή στην Κοσμολογία, 2003, 406 επ.] και, άρα, ότι ζούμε ήδη σε μία εικονική πραγματικότητα (matrix), από την οποία και πρέπει να απελευθερωθούμε (πνευματικώς), τότε η μετάβαση στην ψηφιακή πλέον εικονική πραγματικότητα ισοδυναμεί με επ' αόριστον παράταση της υπάρξεως, σκέψεως και δράσεως σε έναν (ακόμη πιο) απατηλό κόσμο, και, συνεπώς, με μη αναστρέψιμη παρακώλυση της πνευματικής τελειώσεως και απολυτρώσεως του ανθρώπου (διά της μονίμου αποστερήσεως της δυνατότητας μεθέξεως του Θεού (Πρβλ. Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, Εισαγωγή εις: Γονίδιο Θεϊκής Προέλευσης, Σύλλογος Θεολόγων "Μέθεξις", 2021, 18). Τούτο ισχύει ιδιαίτερα εφόσον η παράταση αυτή συνοδευθεί και από διαρκή και μόνιμο έλεγχο του νου του ανθρώπου, ήτοι της ελευθερίας της σκέψεώς του. Στην κατεύθυνση αυτή, καταλυτική είναι η ακόλουθη κριτική του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, ό.π.: «Αν ως τώρα οι ποικίλες ιδεολογίες δημιουργούσαν πλάνες που τραυμάτιζαν τον άνθρωπο, σήμερα η τεχνολογική αλαζονική κυριαρχία επιχειρεί να θανατώσει τον άνθρωπο, να μεταλλάξει τη φύση του, να τον απογυμνώσει από την ιερότητα και την αξία του, να τον αποξενώσει από το όραμα της προς τον Θεό κίνησης και φοράς του, να του μουτζουρώσει τη σφραγίδα του «κατ’ εικόνα» και να του διαγράψει την προοπτική του καθ’ ομοίωσιν», να του μεταλλάξει το «γονίδιο της θεϊκής του προέλευσης»!».