Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών Η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία, η αγάπη αναζητά πάντα ένα τρόπo. Η «αόρατη καρδιά» («the invisible heart») είναι ο τίτλος ενός ξένου ντοκιμαντέρ με το οποίο προπαγανδίζεται η αξία της συμμετοχής του επιχειρηματικού κεφαλαίου στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων
Τι να σχολιάσω; Αφού φτάσαμε να αναλύουμε ποιοι βοηθούν, πως, βοηθούν, γιατί βοηθούν τους αναξιοπαθούντες και δη, αυτούς που είναι πολιτικά ορθοί, δείχνει τη σαθρότητα της κοινωνίας. Δεν υπάρχει γυρισμός. Μόνο θαυμαστός, ανάποδος κόσμος, όπως, πολύ σωστά έχει επισημάνει ο κ. Βαθιώτης.
Χριστος Ανεστη!!Αγαπημενε Κωνσταντινε,απλα ΥΠΕΡΟΧΟ!! Και συγχαρητηρια στον κο Δασκαλακη!!...<<Οι βασιλεις των εθνων κυριευουσιν αυτων,και οι εξουσιαζοντες αυτων ευεργεται καλουνται'>>και συνεχιζει αυτο το μειζον θεμα ο Χριστος (στο κατα Λουκαν)...Προσωπικα θεωρω ως εφιαλτη Νο 1 τους τραγικους ελληνοφωνους (ειναι πολλοι) <<Εκκλησιαστικους,Επιστημονες και Κυβερνητες>>,,,γιατι ειχαν και εχουν μπροστα στα ματια τους την Αληθεια...επι αιωνες,απο προ Χριστου κιολας, ενω το Βασιλη (με τις του Αδου) Πυλες (αγκαλια)και τη ζοφερη παρεα του,Νο 2...λογω συνεχιζομενου προ-υπαρχοντος δαιμονικου background...Αλλα εμεις εδω σε ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ,και παραδειγματιζομενοι απο τους λιγους( αριθμητικα μονο )βλεποντες την Αληθεια,που παλι προ'υ'ποθετει ματια και αυτια ανοιχτα,δεν μπορουμε να αδιαφορουμε η να φιλοτομαριζουμε,φοβουμενοι μη χασουμε τη βολεψια μας και να δινουμε στον καθε πονεμενο την αφορμη να μας πει <σταματα ανθρωπε,μηπως ειμαι αορατος για σενα;;>Ευχομαι οι λιγοι,ναμαστε καλο παραδειγμα....Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ βρισκει λυσεις....με πολλη αγαπη και παλι....
Λένε πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις (the road to hell is paved with good intentions). Από ό,τι φαίνεται τελικά και η φιλανθρωπία έχει την τρωτή της πλευρά που η ανάγκη κάποιων αυθεντικών φιλανθρώπων να συνδράμουν στον πόνο των λιγότερο ευνοημένων, τους εμποδίζει να δούνε το "δηλητήριο μέσα στο μήλο"... όταν κάποιοι φτάνουνε δε στο σημείο να εργαλειοποιοποιούν την ανέχεια των συνανθρώπων μας, καθώς και την απελπισία τους προς μέγιστο όφελός τους, τότε σαν κοινωνία αγγίζουμε επίπεδα αποτυχίας που είναι μεγαλύτερα από το κέρδος που προσπαθούν να επιτύχουν οι από μηχανής "σωτήρες" και "μεσίες". Αλήθεια, when enough is enough, για να τοποθετηθώ και αγγλιστί; ή πού πρέπει να χαράσσονται όρια στην εργαλειοποίηση των πάντων;
Τι να σχολιάσω; Αφού φτάσαμε να αναλύουμε ποιοι βοηθούν, πως, βοηθούν, γιατί βοηθούν τους αναξιοπαθούντες και δη, αυτούς που είναι πολιτικά ορθοί, δείχνει τη σαθρότητα της κοινωνίας. Δεν υπάρχει γυρισμός. Μόνο θαυμαστός, ανάποδος κόσμος, όπως, πολύ σωστά έχει επισημάνει ο κ. Βαθιώτης.
Χριστος Ανεστη!!Αγαπημενε Κωνσταντινε,απλα ΥΠΕΡΟΧΟ!! Και συγχαρητηρια στον κο Δασκαλακη!!...<<Οι βασιλεις των εθνων κυριευουσιν αυτων,και οι εξουσιαζοντες αυτων ευεργεται καλουνται'>>και συνεχιζει αυτο το μειζον θεμα ο Χριστος (στο κατα Λουκαν)...Προσωπικα θεωρω ως εφιαλτη Νο 1 τους τραγικους ελληνοφωνους (ειναι πολλοι) <<Εκκλησιαστικους,Επιστημονες και Κυβερνητες>>,,,γιατι ειχαν και εχουν μπροστα στα ματια τους την Αληθεια...επι αιωνες,απο προ Χριστου κιολας, ενω το Βασιλη (με τις του Αδου) Πυλες (αγκαλια)και τη ζοφερη παρεα του,Νο 2...λογω συνεχιζομενου προ-υπαρχοντος δαιμονικου background...Αλλα εμεις εδω σε ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ,και παραδειγματιζομενοι απο τους λιγους( αριθμητικα μονο )βλεποντες την Αληθεια,που παλι προ'υ'ποθετει ματια και αυτια ανοιχτα,δεν μπορουμε να αδιαφορουμε η να φιλοτομαριζουμε,φοβουμενοι μη χασουμε τη βολεψια μας και να δινουμε στον καθε πονεμενο την αφορμη να μας πει <σταματα ανθρωπε,μηπως ειμαι αορατος για σενα;;>Ευχομαι οι λιγοι,ναμαστε καλο παραδειγμα....Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ βρισκει λυσεις....με πολλη αγαπη και παλι....
Λένε πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις (the road to hell is paved with good intentions). Από ό,τι φαίνεται τελικά και η φιλανθρωπία έχει την τρωτή της πλευρά που η ανάγκη κάποιων αυθεντικών φιλανθρώπων να συνδράμουν στον πόνο των λιγότερο ευνοημένων, τους εμποδίζει να δούνε το "δηλητήριο μέσα στο μήλο"... όταν κάποιοι φτάνουνε δε στο σημείο να εργαλειοποιοποιούν την ανέχεια των συνανθρώπων μας, καθώς και την απελπισία τους προς μέγιστο όφελός τους, τότε σαν κοινωνία αγγίζουμε επίπεδα αποτυχίας που είναι μεγαλύτερα από το κέρδος που προσπαθούν να επιτύχουν οι από μηχανής "σωτήρες" και "μεσίες". Αλήθεια, when enough is enough, για να τοποθετηθώ και αγγλιστί; ή πού πρέπει να χαράσσονται όρια στην εργαλειοποίηση των πάντων;