Γράφει η Σωτηρία Ορφανίδου Επιδόματα και αντιφάσεις Τον Απρίλιο του 2022, οι Έλληνες πολίτες ενημερώθηκαν ότι άνοιξε η πλατφόρμα για το «επίδομα βενζίνης» με σκοπό την ανακούφιση των ιδιοκτητών οχημάτων Ι.Χ. από το ράλι της τιμής της βενζίνης, εξαιτίας –όπως όλοι γνωρίζουν– του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Παρότι ορισμένες χώρες, όπως π.χ. η Κύπρος
Διαφωτιστικό το άρθρο και σωστή η τοποθέτηση για τον ψηφιακό προσανατολισμό. Άλλωστε η επιλογή της φράσης Fuel Pass (αλά Vaccine Pass, Freedom Pass, Power Pass) για τις αναθυμιάσεις συμπονοιας στα ντεπόζιτά μας μάς προετοιμάζει για μια ζωή με αλλεπάλληλους σταθμούς «διοδίων» όπου τα "ιερατεία" θα σηκωνουν τη μπάρα μόνο σε όσους πληρ(ών)ουν τις προϋποθέσεις (βλ. Toll Pass). Τα πάσης φύσεως πάσο θα εξαρτούν την ύπαρξη του ανθρώπου από καθεστωτικα πακέτα παροχών κατόπιν σταθμισης της συμπεριφοράς του. Ήδη η ψηφιακή σύγκλιση των εκφάνσεων της ζωής του ανθρώπου που επιταχύνθηκε με το πανδημικο (τ)ρελούδιο (όλα μέσω gov), μας προϊδεαζει για συγκεντρωτικά συστήματα, που όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εγγράφουν ανεξίτηλα και αξιολογούν κάθε ανθρώπινη ενέργεια.
Οι οικονομικές ανακολουθίες και το παραμύθιασμα που περιγράφει το άρθρο μου θύμισαν τον βιρτουόζο χειριστή κανό, ο οποίος, πάνω που μας είχε πείσει ότι λεφτά υπάρχουν, έπρεπε να μας ξαναπείσει ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Αλλά με 5-6 μνημονιακια θα γλιτώναμε από τα χρέη τα βαριά και σαν αερικά θα τρέχαμε στα ατελείωτα λιβάδια της πράσινης ανάπτυξης. Ήρθε όμως ο Πεφωτισμένος Μεβλανά και μας αποκάλυψε το μυστικό της ολιστικής ευζωιας: λεφτά δεν χρειάζεται να υπάρχουν. Το είπε όντως κι ο Μεγάλος Γκουρού του WEF δια στόματος του πουλεν του Ida Auken: δεν θα μας ανήκει τίποτα, δεν θα υπάρχει ιδιωτικοτητα κι η ζωή μας θα είναι καλύτερη από ποτέ.
Παρακολουθούμενοι και επαίτες, θα φουλάρουμε μόνο με ατελείωτη ευ-δαιμονία…
"Αν κάποιος αρπάξει το ψωμί σας, καταργεί πάραυτα την ελευθερία σας. Αν όμως κάποιος αρπάξει την ελευθερία σας, να είστε σίγουροι πως απειλείται και το ψωμί σας, γιατί δεν εξαρτάται πλέον από σας και τον αγώνα σας, αλλά από το καπρίτσιο ενός αφέντη. Όσο η ελευθερία υποχωρεί στον κόσμο, η φτώχεια μεγαλώνει, και αντιστρόφως. Κι αν αυτός ο βάναυσος αιώνας μας δίδαξε κάτι είναι ότι η οικονομική επανάσταση είτε πρέπει να είναι ελεύθερη είτε δεν θα γίνει ποτέ, όπως και η απελεύθερωση είτε πρέπει να είναι οικονομική είτε δεν θα γίνει ποτέ. Οι καταπιεσμένοι θέλουν να ελευθερωθούν όχι μόνο από την πείνα τους, αλλά και από τους αφέντες τους.'' (Άλπερ Καμύ, Ελευθεριακά γραπτά 1948-1960, σελ.272) Και τέλος όπως λένε και τ'αδέρφια Κατσιμίχα στους τελευταίους στίχους του τραγουδιού ''Για ένα κομμάτι ψωμί'' : Για ένα κομμάτι ψωμί,
μήπως να κοιτάξουμε και το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα ψάχνει εργάτες για να δουλέψει και η υπόλοιπη μισή "ψάχνει" για δουλειά;;
Βρίσκομαι στην Κρήτη. Σε μέρος του πρωτογενούς αλλά και του τριτογενούς τομέα.
Σε μέρος που οι άνθρωποι ζουν από τις θερμοκηπιακές καλλιέργειες αλλά και από τον τουρισμό.
Από το 1990 που άνοιξαν τα σύνορα της χώρας (προφανώς μέρος του σχεδίου) έχουμε κάνει "μάγκες" όλους τους αλλοδαπούς που πέρασαν ως εργάτες από τα μέρη μας.
Αλβανοί που ξεχύθηκαν μέσα από το καθεστώς τους και τις φυλακές και τους βλέπεις τώρα να έχουν πλήρως ενσωματωθεί στην κοινωνία μας, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα των 30 και 40 χιλιάδων ευρώ, να αγοράζουν τα καλύτερα για τα παιδιά τους, να έχουν γίνει πλέον γαιοκτήμονες και να είναι κύριοι του εαυτού τους χωρίς να υπολογίζουν καν ότι φιλοξενήθηκαν σε αυτή τη χώρα σε μια εποχή που τους έδιναν ένα καρβέλι ψωμί για 2 βδομάδες!
Βούλγαροι, που έρχονταν για 8 μήνες να δουλέψουν και επέστρεφαν στη χώρα τους με χρήματα αγοράζοντας εκεί χωράφια και καλλιεργούσαν σύμφωνα με τους τρόπους που εμείς τους είχαμε δείξει και είναι μεγάλοι και τρανοί στα μέρη τους!
Πακιστανοί, που εμφανίστηκαν πριν λίγα χρόνια ως φθηνά εργατικά χέρια, χωρίς χαρτιά, χωρίς κάποιος να τους κυνηγά για απέλαση (ως παράνομους) και ξαφνικά έτσι επειδή το πρόσταξε ο κάθε αφέντης τους έφυγαν για την Ιταλία αφήνοντας στη μέση την καλλιεργητική περίοδο και τους αγρότες ξεκρέμαστους να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της παραγωγικής διαδικασίας...
Από την άλλη μεριά, να ακούς τα υψηλά ποσοστά ανεργίας στη δική σου χώρα, να βλέπεις εικόνες Ελλήνων να ψάχνουν στα σκουπίδια, να διαβάζεις ότι μια μέση οικογένεια δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα αν δεν υπάρχει ένας παππούς ή μια γιαγιά που θα συνεισφέρει από την πενιχρή σύνταξη...
Και αναρωτιέμαι, τί λαός είμαστε;;; η μισή χώρα να ζει στα όρια της φτώχειας και η άλλη μισή να ψάχνει προσωπικό για να δουλέψει!;
Γιατί;;
Γιατί να "ταΐζεις" τον κάθε αλλοδαπό και όχι τον ομογενή σου;;
Γιατί κάποιος που ζει σε μια μεγάλη πόλη να προτιμά να πεινάει η οικογένειά του ζώντας με τα πενιχρά επιδόματα και να μην μετοικήσει σε κάποιο άλλο μέρος της ίδιας του της χώρας;;;
Γιατί να προτιμά κάποιος να γίνει εργάτης στη Γερμανία και όχι στη χώρα του;
Γιατί είναι μεμπτό για τον Έλληνα να δουλέψει σε χωράφια ή σε ξενοδοχεία και δεν είναι μεμπτό να δουλεύει σε εργοστάσια γερμανικά;
Γιατί να μην ανακάμψει αυτή η χώρα από τον ίδιο της τον λαό;;
Από την εξαιρετική προσέγγιση της γράφουσας πάνω στην "φιλοσοφία" των επιδομάτων, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η νέα τάξη πραγμάτων θέλει τους πολίτες ποικιλοτρόπως διασωληνωμένους. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα θεωρείται πλέον από κάποιους "ειδήμονες" ως εκ προοιμίου αδύναμο και πρέπει συνεχώς να τυγχάνει τεχνικής υποστήριξης μέσω εμβολίων που μπορούν να το "θωρακίσουν". Με ανάλογη πολιτική λειτουργεί και η κυβερνητική τακτική των επιδομάτων. Αφού έχουν φροντίσει πρώτα να αποδυναμώσουν την οικονομική ευμάρεια των πολιτών, προτείνουν ως λύση των δεινών, που οι ίδιοι δημιούργησαν, τα επιδόματα που λειτουργούν ως ένεση "θωράκισης" του βιοτικού επιπέδου. Επίπλαστη, φυσικά. Συμπερασματικά ο άνθρωπος, για τους παρανοϊκούς ελιτιστές, συμφέρει πιο πολύ να είναι ένα διασωληνωμένο υποχείριο της άρχουσας τάξης που εξαρτάται καθολικά από ποικίλους μηχανισμούς υποστήριξης παρά να έχει εφόδια που μπορούν να τον καταστήσουν ανεξάρτητο, άρα επικίνδυνο γι'αυτούς, ανά πάσα στιγμή. Βλέπεις η ανεξαρτησία συνοδοιπορεί με την εξουσία, έστω και σε υποτυπώδες βαθμό, και με την εξουσία έρχεται η κριτική σκέψη και οι επιλογές. Κι αυτό για την νέα τάξη πραγμάτων είναι ένα ζοφερό σενάριο, το οποίο πρέπει πάσει θυσία να αποτραπεί.
Διαφωτιστικό το άρθρο και σωστή η τοποθέτηση για τον ψηφιακό προσανατολισμό. Άλλωστε η επιλογή της φράσης Fuel Pass (αλά Vaccine Pass, Freedom Pass, Power Pass) για τις αναθυμιάσεις συμπονοιας στα ντεπόζιτά μας μάς προετοιμάζει για μια ζωή με αλλεπάλληλους σταθμούς «διοδίων» όπου τα "ιερατεία" θα σηκωνουν τη μπάρα μόνο σε όσους πληρ(ών)ουν τις προϋποθέσεις (βλ. Toll Pass). Τα πάσης φύσεως πάσο θα εξαρτούν την ύπαρξη του ανθρώπου από καθεστωτικα πακέτα παροχών κατόπιν σταθμισης της συμπεριφοράς του. Ήδη η ψηφιακή σύγκλιση των εκφάνσεων της ζωής του ανθρώπου που επιταχύνθηκε με το πανδημικο (τ)ρελούδιο (όλα μέσω gov), μας προϊδεαζει για συγκεντρωτικά συστήματα, που όπως έχουμε ήδη αναφέρει, εγγράφουν ανεξίτηλα και αξιολογούν κάθε ανθρώπινη ενέργεια.
Οι οικονομικές ανακολουθίες και το παραμύθιασμα που περιγράφει το άρθρο μου θύμισαν τον βιρτουόζο χειριστή κανό, ο οποίος, πάνω που μας είχε πείσει ότι λεφτά υπάρχουν, έπρεπε να μας ξαναπείσει ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Αλλά με 5-6 μνημονιακια θα γλιτώναμε από τα χρέη τα βαριά και σαν αερικά θα τρέχαμε στα ατελείωτα λιβάδια της πράσινης ανάπτυξης. Ήρθε όμως ο Πεφωτισμένος Μεβλανά και μας αποκάλυψε το μυστικό της ολιστικής ευζωιας: λεφτά δεν χρειάζεται να υπάρχουν. Το είπε όντως κι ο Μεγάλος Γκουρού του WEF δια στόματος του πουλεν του Ida Auken: δεν θα μας ανήκει τίποτα, δεν θα υπάρχει ιδιωτικοτητα κι η ζωή μας θα είναι καλύτερη από ποτέ.
Παρακολουθούμενοι και επαίτες, θα φουλάρουμε μόνο με ατελείωτη ευ-δαιμονία…
"Αν κάποιος αρπάξει το ψωμί σας, καταργεί πάραυτα την ελευθερία σας. Αν όμως κάποιος αρπάξει την ελευθερία σας, να είστε σίγουροι πως απειλείται και το ψωμί σας, γιατί δεν εξαρτάται πλέον από σας και τον αγώνα σας, αλλά από το καπρίτσιο ενός αφέντη. Όσο η ελευθερία υποχωρεί στον κόσμο, η φτώχεια μεγαλώνει, και αντιστρόφως. Κι αν αυτός ο βάναυσος αιώνας μας δίδαξε κάτι είναι ότι η οικονομική επανάσταση είτε πρέπει να είναι ελεύθερη είτε δεν θα γίνει ποτέ, όπως και η απελεύθερωση είτε πρέπει να είναι οικονομική είτε δεν θα γίνει ποτέ. Οι καταπιεσμένοι θέλουν να ελευθερωθούν όχι μόνο από την πείνα τους, αλλά και από τους αφέντες τους.'' (Άλπερ Καμύ, Ελευθεριακά γραπτά 1948-1960, σελ.272) Και τέλος όπως λένε και τ'αδέρφια Κατσιμίχα στους τελευταίους στίχους του τραγουδιού ''Για ένα κομμάτι ψωμί'' : Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.
μήπως να κοιτάξουμε και το γεγονός ότι η μισή Ελλάδα ψάχνει εργάτες για να δουλέψει και η υπόλοιπη μισή "ψάχνει" για δουλειά;;
Βρίσκομαι στην Κρήτη. Σε μέρος του πρωτογενούς αλλά και του τριτογενούς τομέα.
Σε μέρος που οι άνθρωποι ζουν από τις θερμοκηπιακές καλλιέργειες αλλά και από τον τουρισμό.
Από το 1990 που άνοιξαν τα σύνορα της χώρας (προφανώς μέρος του σχεδίου) έχουμε κάνει "μάγκες" όλους τους αλλοδαπούς που πέρασαν ως εργάτες από τα μέρη μας.
Αλβανοί που ξεχύθηκαν μέσα από το καθεστώς τους και τις φυλακές και τους βλέπεις τώρα να έχουν πλήρως ενσωματωθεί στην κοινωνία μας, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα των 30 και 40 χιλιάδων ευρώ, να αγοράζουν τα καλύτερα για τα παιδιά τους, να έχουν γίνει πλέον γαιοκτήμονες και να είναι κύριοι του εαυτού τους χωρίς να υπολογίζουν καν ότι φιλοξενήθηκαν σε αυτή τη χώρα σε μια εποχή που τους έδιναν ένα καρβέλι ψωμί για 2 βδομάδες!
Βούλγαροι, που έρχονταν για 8 μήνες να δουλέψουν και επέστρεφαν στη χώρα τους με χρήματα αγοράζοντας εκεί χωράφια και καλλιεργούσαν σύμφωνα με τους τρόπους που εμείς τους είχαμε δείξει και είναι μεγάλοι και τρανοί στα μέρη τους!
Πακιστανοί, που εμφανίστηκαν πριν λίγα χρόνια ως φθηνά εργατικά χέρια, χωρίς χαρτιά, χωρίς κάποιος να τους κυνηγά για απέλαση (ως παράνομους) και ξαφνικά έτσι επειδή το πρόσταξε ο κάθε αφέντης τους έφυγαν για την Ιταλία αφήνοντας στη μέση την καλλιεργητική περίοδο και τους αγρότες ξεκρέμαστους να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της παραγωγικής διαδικασίας...
Από την άλλη μεριά, να ακούς τα υψηλά ποσοστά ανεργίας στη δική σου χώρα, να βλέπεις εικόνες Ελλήνων να ψάχνουν στα σκουπίδια, να διαβάζεις ότι μια μέση οικογένεια δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα αν δεν υπάρχει ένας παππούς ή μια γιαγιά που θα συνεισφέρει από την πενιχρή σύνταξη...
Και αναρωτιέμαι, τί λαός είμαστε;;; η μισή χώρα να ζει στα όρια της φτώχειας και η άλλη μισή να ψάχνει προσωπικό για να δουλέψει!;
Γιατί;;
Γιατί να "ταΐζεις" τον κάθε αλλοδαπό και όχι τον ομογενή σου;;
Γιατί κάποιος που ζει σε μια μεγάλη πόλη να προτιμά να πεινάει η οικογένειά του ζώντας με τα πενιχρά επιδόματα και να μην μετοικήσει σε κάποιο άλλο μέρος της ίδιας του της χώρας;;;
Γιατί να προτιμά κάποιος να γίνει εργάτης στη Γερμανία και όχι στη χώρα του;
Γιατί είναι μεμπτό για τον Έλληνα να δουλέψει σε χωράφια ή σε ξενοδοχεία και δεν είναι μεμπτό να δουλεύει σε εργοστάσια γερμανικά;
Γιατί να μην ανακάμψει αυτή η χώρα από τον ίδιο της τον λαό;;
Γιατί;;;;
Από την εξαιρετική προσέγγιση της γράφουσας πάνω στην "φιλοσοφία" των επιδομάτων, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η νέα τάξη πραγμάτων θέλει τους πολίτες ποικιλοτρόπως διασωληνωμένους. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα θεωρείται πλέον από κάποιους "ειδήμονες" ως εκ προοιμίου αδύναμο και πρέπει συνεχώς να τυγχάνει τεχνικής υποστήριξης μέσω εμβολίων που μπορούν να το "θωρακίσουν". Με ανάλογη πολιτική λειτουργεί και η κυβερνητική τακτική των επιδομάτων. Αφού έχουν φροντίσει πρώτα να αποδυναμώσουν την οικονομική ευμάρεια των πολιτών, προτείνουν ως λύση των δεινών, που οι ίδιοι δημιούργησαν, τα επιδόματα που λειτουργούν ως ένεση "θωράκισης" του βιοτικού επιπέδου. Επίπλαστη, φυσικά. Συμπερασματικά ο άνθρωπος, για τους παρανοϊκούς ελιτιστές, συμφέρει πιο πολύ να είναι ένα διασωληνωμένο υποχείριο της άρχουσας τάξης που εξαρτάται καθολικά από ποικίλους μηχανισμούς υποστήριξης παρά να έχει εφόδια που μπορούν να τον καταστήσουν ανεξάρτητο, άρα επικίνδυνο γι'αυτούς, ανά πάσα στιγμή. Βλέπεις η ανεξαρτησία συνοδοιπορεί με την εξουσία, έστω και σε υποτυπώδες βαθμό, και με την εξουσία έρχεται η κριτική σκέψη και οι επιλογές. Κι αυτό για την νέα τάξη πραγμάτων είναι ένα ζοφερό σενάριο, το οποίο πρέπει πάσει θυσία να αποτραπεί.