Τα «τσουχτερά» πρόστιμα για τα εκπρόθεσμα τέλη κυκλοφορίας ως αποδεικτικό ακραίου αυταρχισμού, σαδισμού και ανασκολοπισμού
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Η ακραία αυταρχική κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας, αυτού του πανάθλιου εμπαίκτη Κυρια-Κούλη Μητσοτάκη, του πιο επικίνδυνου-μισέλληνα πρωθυπο*ύ*ργου (κατά το κακούργου) που πέρασε ποτέ από το πηδάλιο της πολυβασανισμένης Ελλάδος, βρήκε την ευκαιρία να αποδείξει ξανά πόσο ηδονίζεται να γλεντάει τις ξεπουπουλιασμένες κότες των ραγιάδων Νεοελλήνων:
Την ώρα που οι περισσότερες οικογένειες (ή «νοικοκυριά», όπως υποτιμητικά είθισται να τα αποκαλούν οι μοσχαναθρεμμένοι επαγγελματίες πολιτικοί, που εκ του ασφαλούς απολαμβάνουν τα προνόμια της αλητήριας ελίτ τους) κοπιάζουν να τα βγάλουν πέρα με τον αδυσώπητο και πολύπλευρο οικονομικό πόλεμο που η ίδια η απάνθρωπη κυβέρνηση της γαλάζιας προδοσίας μάς έχει κηρύξει, δεν αισχύνονται να ανακοινώνουν ότι φέτος για πρώτη φορά δεν θα υπάρξει παράταση στην πληρωμή των τελών κυκλοφορίας οχημάτων, «καθώς σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο προβλέπεται πρόστιμο εκπρόθεσμης καταβολής».
Τα πρόστιμα για εκπρόθεσμη πληρωμή των τελών κυκλοφορίας διαμορφώνονται ως εξής:1
Είκοσι πέντε τοις εκατό (25%) του ποσού των Τελών Κυκλοφορίας, εάν η εξόφληση πραγματοποιηθεί έως τις 31/1/2025,
Πενήντα τοις εκατό (50%) του ποσού των Τελών Κυκλοφορίας, εάν η εξόφληση πραγματοποιηθεί εντός του Φεβρουαρίου 2025,
Ισόποσο των Τελών Κυκλοφορίας, σε περίπτωση: εξόφλησης από την 1/3/2025 και μετέπειτα ή μερικής εξόφλησης ή μη εξόφλησης των Τελών Κυκλοφορίας έτους 2025.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην δημοσιογραφική φοβογλώσσα, που πρέπει να προκαλεί τρόμο στους πολίτες και δη σε όσους έχουν ροπή προς απειθαρχία, τα πρόστιμα αποκαλούνται «τσουχτερά».
Επί σειρά ετών είχε καθιερωθεί να δίδεται παράταση για την καταβολή των τελών κυκλοφορίας μέχρι τέλη Φεβρουαρίου του επομένου έτους.
Αίφνης, όμως, οι σαδιστές βιοεξουσιαστές μας σκέφτηκαν ότι ήγγικεν η ώρα να απολαύσουν ένα ακόμη οικονομικό ξέσκισμα του πολίτη, μετατρέποντας σε κουρελού την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της καλής πίστης που (πρέπει να) διέπει την σχέση διοίκησης και διοικουμένων.
Σύμφωνα με έναν λατινικό κανόνα: Venire contra factum proprium nemini licet, ελληνιστί: Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να βαίνει αντίθετος προς τις δικές του πράξεις (δηλ. προς τη συμπεριφορά που ο ίδιος έχει εκδηλώσει).
Αλλά όταν αυτή η κυβέρνηση έχει κατ’ επανάληψιν ποδοπατήσει το Σύνταγμα, δεν πρέπει καθόλου να εκπλήσσει το γεγονός ότι αδιαφορεί προκλητικά για κάποιες αρχές του Διοικητικού Δικαίου.
Αίσχος και όνειδος γι’ αυτήν την θλιβερή, βδελυρή, ποταπή και αντίχριστη κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας, η οποία ξέρει μόνο να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους τρομοκρατημένους βρεφοπολίτες, υπερηφανευόμενη ότι τάχα είναι πάντοτε δίπλα στον πολίτη.
Αλλά δυστυχώς το αίσχος και το όνειδος αφορά πρωτίστως τον βρεφοποιημέμνο ελληνικό λαό, ο οποίος παρακολουθεί απαθώς, οιονεί λοβοτομημένος, τις εκάστοτε αποφάσεις που λαμβάνει για λογαριασμό του το ιερατείο Μητσοτάκη ώστε να ανασκολοπίζει κάθε τρεις και λίγο τις ήδη ξεπουπουλιασμένες κότες του.
Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, στην επιστολή του προς τους ηγέτες της Σοβιετικής Ενώσεως («Να μη ζούμε με ψέματα!», μτφ.: Κ. Σίνου, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1974, σελ. 10-11) έλεγε κάτι που ισχύει αμετάβλητο και για τους σημερινούς Νεοέλληνες:
«το μόνο που φοβόμαστε είναι οι θαρραλέες πολιτικές πράξεις. […] Κι όμως μπορούμε –μπορούμε τα πάντα–, αλλά εμείς αραδιάζουμε ψέματα στον εαυτό μας, για να τον καθησυχάσουμε. Δεν φταίνε εκείνοι για όλα – φταίμε εμείς οι ίδιοι, μόνο ΕΜΕΙΣ».
Ο Μητσοτάκης, και κάθε Μητσοτάκης, κάνει όσο καλύτερα μπορεί την δουλειά του, που του την έμαθαν στα πιο φημισμένα κολλέγια προπαγάνδας:
Ξεπουπουλιάζει τις κότες του, βασανίζοντάς τες με τα ψέματα του ανάποδου κόσμου, καθώς βαπτίζει το ξεπουπούλιασμα ως μοναδική φροντίδα.
Εκείνοι που φέρουν το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης είναι οι ίδιες οι κότες που αρνούνται να γίνουν πολίτες, έχοντας παραδώσει τα κλειδιά της διακυβέρνησης του κοτετσιού σε επαγγελματίες πολιτικούς αλήτες.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβει επιτέλους ο Νεοέλληνας του καναπέ, του κινητού και του φραπέ ότι οι αλήτες που έχει επιτρέψει να τον κυβερνούν προ ουδενός ουκ ορρωδούν;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1:
Φυσικά δεν αποκλείεται την εσχάτη κυριολεκτικώς ώρα να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ότι ο εμπαίκτης δικτατορίσκος, (ανθ)Έλλην πρωθυπούργος έδειξε την μεγαλοκαρδία του και εν τέλει έδωσε το πράσινο φως για την πολυπόθητη παράταση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2:
Το ενδεχόμενο της Σημείωσης 1 συγκεντρώνει κατά την γνώμη μου περιορισμένες πιθανότητες, διότι η φετινή εξαίρεση της μη προβλεπόμενης παράτασης εντάσσεται στο νεοταξίτικο και εν ταυτώ σατανικό πλαίσιο της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής/κρίσης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το αυτοκίνητο, προς το οποίο ο Νεοέλλην διατηρεί τρόπον τινά ερωτική σχέση, έχει ενοχοποιηθεί λόγω των ρύπων που εκπέμπει. Συνεπώς, καθόλου δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να πιέζει τον ευρισκόμενο σε οικονομική δυσχέρεια πολίτη, προκειμένου αυτός να αποφασίσει να θέσει στην απομαχία το αυτοκίνητό του και έτσι να αποτοξινωθεί από το ερωτικό του αντικείμενο.
H ερωτική σχέση Έλληνα-αυτοκινήτου καταγράφεται σε πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, μία ημέρα προτού συντριβεί (ή μήπως ορθότερα καταρριφθεί;) στο Γραμματικό το αεροσκάφος Boeing 737–300 της κυπριακής εταιρείας Helios Airways. Ο τίτλος εκείνου του πρωτοσέλιδου (13.8.2005) ήταν ο εξής:
«Αχ… βενζίνη Ι.Χ. … Έρωτά μου»!
Αγαπητέ, λιγοστοί πλέον ΕΛΛΗΝΕΣ Υπάρχουν με ψυχικό σθένος και φρόνημα επαναστατικό να σταθουν απεναντι στα κατάπτυστα ρεμαλια που κατεχουν τα ηνία της Πατρίδας μας. Η χώρα γέμισε ραγιάδες που αρέσκονται να γεμίζουν με χαρά τις γιορτινές μέρες τα mall, που ξεχνούν για λίγο τη φτώχεια τους οικονομική και νοητική και που ανυπομονούν να γυρίσουν στην καθημερινότητα τους και στους τρόπους που θα εξασφαλίσουν τα επόμενα pass που εξαγγελει με πατρική αγάπη για εμάς ο δρα-κουλης.
Πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι, ρομποτακια, αρκούδες των πανηγυριών που μας βαρουν το ντέφι και χορεύουμε. Ω πόσο ωραία είναι τελικά η αιχμαλωσία μας.. Τι αλλο να ζητήσει κανεις;
Για όλα φροντίζει για εμάς ο πατερκουλης μας, αξιος γιος του αντιδικου και οι ραγιάδες αξια τέκνα του
Προτείνω για ανάγνωση το Venus in Furs του Leopold von Sacher-Masoch ή το The Piano Teacher της Elfriede Jelinek, τα οποία αγγίζουν θέματα εξουσίας και επιθυμίας.
Επίσης προτείνω και στο συγγραφέα την γραφή μυθιστορήματος, καθότι θίγει τον σαδιστή και όχι και τον μαζοχιστή:
1. Πυρήνας της Σχέσης
Αλληλεξάρτηση: Πώς οι δύο χαρακτήρες βρίσκουν ο ένας στον άλλον τον "καθρέφτη" ή τον "συμπληρωματικό τους".
Σύγκρουση και Πάθος: Η γραμμή ανάμεσα στον πόνο και την ευχαρίστηση, καθώς και πώς τα συναισθήματα αναδύονται μέσα από την κυριαρχία και την υποταγή.
2. Ανάπτυξη Χαρακτήρων
Ο μαζοχιστής: Τι τον οδήγησε να βρίσκει νόημα ή απόλαυση στην υποταγή και τον πόνο; Είναι μια μορφή απόδρασης, τιμωρίας ή επιθυμίας για σύνδεση;
Ο σαδιστής: Πώς συνδέει την κυριαρχία με την προσωπική του ταυτότητα; Υπάρχει κάτι πιο βαθύ πίσω από την ανάγκη για έλεγχο;