Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων
Κείμενο-Ρετρό 74.0: Τι μας συμβούλευε ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Χαρίτων Πνευματικάκις πριν από μισόν αιώνα
Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Στις πρώτες 33 σελίδες του ιδιαιτέρως ψυχωφελούς πονήματός του «ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ», ο μακαριστός αρχιμανδρίτης και ιεραπόστολος Χαρίτων Πνευματικάκις (1908-1998) περιγράφει εν έτει 1972 την δημιουργία του σύμπαντος κόσμου, την πτώση των Πρωτοπλάστων και την εξορία τους από τον παράδεισο μετά την παρακοή τους στο θέλημα του Θεού και την εμπιστοσύνη που έδειξαν στον βασιλέα του ανάποδου κόσμου, εκείνον που από αρχάγγελος εξέπεσε σε διάβολο.
Επαληθεύοντας το εννοιολογικό αναποδογύρισμα της υπόστασής του, ο «δόλιος εχθρός, ο πατέρας του ψεύδους, ο μισάνθρωπος» σατανάς, κρυμμένος μέσα στον όφι, διέβαλε στα μάτια της Εύας και, μέσω αυτής, του Αδάμ τον Δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου, παραπλανώντας τους με την ψευδή παράσταση ότι θα μπορούσαν να γίνουν και οι ίδιοι θεοί αν έτρωγαν τον απαγορευμένο καρπό.
Έτσι, οι Πρωτόπλαστοι, τυφλωμένοι από εγωισμό και φιλοδοξία, μετατράπηκαν σε αρνητές του Υψίστου και έχασαν τον «Παράδεισο της τρυφής», όπου όλα διεκπεραιώνοντας «γρήγορα – εύκολα – σίγουρα» και βρέθηκαν αίφνης σε μια κατάσταση που θα τους προκαλεί καθημερινά πόνο, λύπη και βάσανα.
Ο Αδάμ και η Εύα τα θαλάσσωσαν στο πιο «εύκολο και απλό» διαγώνισμα, το οποίο περιείχε μόνο μία εντολή, να μη φάνε δηλαδή μόνο από «το ξύλο του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν». Κι όμως, τα «εύκολα και απλά» απέδειξε ο διάβολος ότι είναι και τα πιο επικίνδυνα για τον άνθρωπο, αφού η συνέπεια της παραβίασής τους είναι ολέθρια!
Ο μακαριστός αρχιμανδρίτης απαριθμεί τα αγαθά του Παραδείσου που αποτέλεσαν παρελθόν μετά την απιστία των Πρωτοπλάστων προς τον Πατέρα τους:
Ο άνθρωπος ήταν βασιλιάς ολόκληρης της κτίσεως. Κανένα ζώο δεν τολμούσε να τους επιτεθεί. Τα πάντα αποτελούν πηγή χαράς. Δεν έχει την σκοτούρα της βιοπάλης. Η εργασία του δεν τον κουράζει, αντιθέτως του δίνει χαρά. «Ο κόπος και ο ιδρώτας είναι άγνωστος στον Αδάμ». Έχαιρε αδιατάρακτα ακμαίας υγείας, το σώμα του ήταν σφριγηλό και πανέμορφο, ομοίως και το πρόσωπό του. Δεν γνώριζε τι θα πει λύπη, πόνος και στεναγμός. Δεν κινδύνευε από κανένα φυσικό φαινόμενο:
«Ούτε κεραυνοί, ούτε πλημμύρες, ούτε σεισμοί, ούτε ηφαίστεια, ούτε καταιγίδες, ούτε σίφουνες και κατακλυσμοί· αλλ’ ούτε ανομβρίες και ξηρασίες καταστρεπτικές ετάρασσαν την ευτυχία του ανθρώπου. Ήταν ακόμη απαλλαγμένοι και οι δύο από το σαράκι της κακίας. Από το σκουλήκι της ζήλιας, δεν εφθονούσε ο ένας τον άλλο· ούτε υπωψιάζετο ο μεν τον δε· το μίσος, το ψέμα, η πανουργία, η ανυπακοή ήταν κακίες άγνωστες για τους προπάτορές μας. Η αθωότης εβασίλευε στις καρδιές τους, ερύθμιζε τη συμπεριφορά τους, αρωμάτιζε όλη τη ζωή τους. Αλλ’ εκείνο που εκορύφωνε την ευτυχία τους ήταν η επικοινωνία με τον Πλάστη και τον Θεό τους. Η συχνή επαφή, η παρουσία του Θεού. Ασύλληπτα αγαθά! Μια στιγμή της παρουσίας σου είναι αιώνας ευτυχίας. Φαντασθήτε έναν άνθρωπο να μην επικοινωνή με τον αέρα, να μην έχη σχέσι με τον ήλιο, να μη θέλη να πιή νερό. Θα είναι δυστυχής· πόσο θα ζήση; Χωρίστε την ηλεκτρική λάμπα σας από το ρεύμα· ξεβιδώστε την λίγο και θα σβήση αμέσως. Δεν θα έχετε φως. Αυτό είναι ο άνθρωπος που δεν έχει επαφή, που δεν επικοινωνεί με τον Θεό. Οι πρωτόπλαστοι επικοινωνούσαν και ήσαν μακάριοι, ευτυχείς. Όταν έχασαν την εποικοινωνία αυτή έχασαν το παν! “Χρήματα έχασες; Τίποτε δεν έχασες. Τον Θεό έχασες; Τα πάντα έχασες”, λέει μια ξένη παροιμία. Δυστυχώς, απότομα, ανέλπιστα, οι πρωτόπλαστοι έχασαν τον Θεό! Και ύστερα… τα πάντα».
Οι παραπάνω διαπιστώσεις έχουν τεράστια σημασία για την κατανόηση του στίγματος που εκπέμπει το λοξοδρομημένο «πλοίο» της ανθρωπότητας στην τρίτη δεκαετία του 21ου (απατ)αιώνα. Ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε η λάθος πορεία του μετά την εξαπάτηση των Πρωτοπλάστων από τον διάβολο, φαίνεται πως είναι ο ίδιος με εκείνον που θα οδηγήσει το «πλοίο» στον τερματισμό του.
Ο παμπόνηρος, αρχιαπατεώνας διάβολος, «παίζοντας ξανά την ίδια κασέτα» με το φρικτό παραμύθι που αφηγήθηκε υπό την μορφή του κατηραμένου όφεως, επιχειρεί να προπαγανδίσει εκ νέου στον σύγχρονο άνθρωπο την δυνατότητά του να γίνει θεός στην θέση του Θεού, αποκτώντας τάχα ό,τι ακριβώς έχασε όταν εξορίστηκε από τον Παράδεισο: την αθανασία, την αφθαρσία, την αδιατάρακτη ομορφιά, την ταχύτητα, την ευκολία και την ασφάλειά του.
Αυτά υποτίθεται ότι θα τα πετύχει, αν προσκυνήσει την επιστήμη και την τεχνολογία, πετώντας ταυτοχρόνως στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε μπορεί να του θυμίζει τον Δημιουργό των προπατόρων του.
Η νέα θεότητα που καλείται ο σύγχρονος άνθρωπος να λατρεύσει είναι το δικό του τεχνοεπιστημονικό δημιούργημα: η Τεχνητή Νοημοσύνη. Αυτή, όμως, ερμηνευόμενη ανάποδα, δεν θα τον οδηγήσει στην θέωση και την υπέρτατη πρόοδο, αλλά στην δαιμονική του καταβαράθρωση, εν τέλει στην απόλυτη και αμετάκλητη καταστροφή του.
Για να μη συμβεί, λοιπόν, αυτό, ας ακούσουμε τις πρώτες καμπάνες των Χριστουγέννων που θα ηχήσουν σε λίγες ώρες, ώστε να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο αληθινός Σωτήρας και ποιος ο καταχθόνιος Ολετήρας της ανθρωπότητας.
Το κείμενο-ρετρό που ακολουθεί είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνέλθουμε από την τεχνολογική παράκρουση και να διορθώσουμε έστω την υστάτη στιγμή την λοξοδρομημένη πορεία που ακολουθεί με φρενήρη-εωσφορική ταχύτητα το «πλοίο» των ψυχοπαθών της αλιτήριας ελίτ, η οποία κυβερνά την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Παράδεισος και η αιώνια ζωή δεν κατακτιέται με την σατανοκίνητη τεχνολογία, μέσω της οποίας κάποιοι ανεγκέφαλοι ονειρεύονται να μεταφορτώσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε λογισμικό, αλλά με την εν Χριστώ θητεία και την υπέρ Χριστού ομολογία και μαρτυρία.
Τα λόγια του μακαριστού Αρχιμανδρίτου και ιεραποστόλου Χαρίτωνος Πνευματικάκι, γραμμένα πριν από 53 χρόνια, θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε κάποιες υπέροχες αναλογίες που δημιουργούνται στο πλαίσιο του ύπουλου πολέμου που διεξάγει ο διάβολος εναντίον του Θεού και του αγαπημένου του πλάσματος:
Ο διάβολος κατέαξε προσωρινή νίκη κατά του ανθρώπου χτυπώντας με την θεομάχο προπαγάνδα του την πρώτη παρθένο, δηλ. την Εύα, αλλά υπέστη την μεγαλοπρεπή ήττα του από την δεύτερη Παρθένο, δηλ. την Υπεραγία Θεοτόκο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, ο διάβολος συνηθίζει να στρατολογεί τα «καλλιτεχνικά τσιράκια» του, εντέλλοντάς τα να πολεμούν την Παναγία και τον Υιόν της με όπλο την Τέχνη, και δη την εποχή των Χριστουγέννων!
Το γεγονός ότι φέτος είχαμε συντονισμένη εργαλειοποίηση της Τέχνης σε Βέλγιο, Αυστρία και Κύπρο (τον χορό της αντιχριστιανικής προπαγάνδας με την ψευτοκαλλιτεχνική μάσκα της Τέχνης είχε ανοίξει προ μηνών η Ελλάδα, όπου η Εθνική Πινακοθήκη, ορθότερα: Αντεθνική Σατανοθήκη, φιλοξένησε τα διαβόητα βλάσφημα «εικονίσματα» ενός… καταξιωμένου χαράκτη) αποτελεί σημάδι ενισχυμένης επίθεσης εναντίον του Χριστού και της Παναγίας από τις νεοταξίτικες λεγεώνες των σκοτεινών δυνάμεων.
Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να ήταν τα τελευταία αντι-Χριστούγεννα που ζήσαμε και σύντομα να ανακοπεί ο καλπασμός του ανάποδου κόσμου!
Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων
Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Χαρίτωνος Πνευματικάκι
EΑΝ ἐτελείωνε ἐδῶ τὸ δρᾶμα τῶν πρωτοπλάστων, τὸ δικό μας δρᾶμα, θὰ ἔπρεπε νὰ μελαγχολήσωμε καὶ νὰ ἀπελπιστοῦμε νὰ μείνωμε ἀπαρηγόρητοι. Θὰ εἴμαστε τὰ δυστυχέστερα ὄντα τῆς γῆς! ᾿Αλλ’ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἔχει ὅρια, ποὺ εἶναι ἀπέραντη καὶ ἄπειρη δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ ἀφήση τὸν ᾿Αρχέκακο νὰ θριαμβεύση καὶ τὸ «πλᾶσμα τῶν χειρῶν του» στὸ χάος ποὺ ὁ μισάνθρωπος τοῦ εἶχε ἀνοίξει.
Ὄχι. Εἶχε ἐκεῖνος τὸ σχέδιό του, γιὰ νὰ σηκώση πάλιν τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρη στὴν πρώτη θέσι, νὰ τὸν κάμη πάλιν παιδί του ἀγαπημένο.
Το μεγάλο καὶ γεμᾶτο μυστήριο, σχέδιο τοῦ Θεοῦ, βγαλμένο ἀπὸ τὸν Πάνσοφο Νοῦ καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του ἦταν ἡ ἀναδημιουργία, ἡ λύτρωσις· ἦταν νὰ στείλη στὸν κόσμο τὸν Υἱό του, τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ, νὰ σηκώση τὸν πεσμένο παραβάτη, νὰ τὸν σώση, νὰ τὸν βάλη πάλιν στὸν Παράδεισο, τὸν οὐράνιο Παράδεισο, ποὺ εἶναι ἄπειρες φορὲς ὡραιότερος τὴ βασιλεία του τὴν ἔνδοξη καὶ αἰώνιο, ποὺ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἶχε ἑτοιμάσει! Ἀμέσως λοιπὸν καὶ ταυτόχρονα μὲ τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου ἀναγγέλλει ὁ Θεὸς τὸ σωτήριο τοῦτο σχεδιό του. Ο Μωϋσῆς, ὁ μεγαλόπνοος ᾿Αρχηγὸς καὶ Προφήτης στὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης, τὴ Γένεσι, διέσωσε τὸ προαιώνιο αὐτὸ σχέδιο-Προφητεία, ὅπως ἐβγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ.
Μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἐδὲμ κατὰ τὴ θλιβερὴ ἐκείνη ἡμέρα τῆς παρακοῆς καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ καταρᾶται τὸν ἀμετανόητο Σατανᾶ, ποὺ στάθηκε ἡ αἰτία τοῦ τραγικοῦ κακοῦ κάμνει καὶ τὴν ἀναγγελία τοῦ πανσόφου σχεδίου του.
Καὶ ἡ ἀναγγελία αὐτή, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο χαρμόσυνο μήνυμα στὴ γῆ, μετὰ τὴ δημιουργία, εἶναι πράγματι οἱ πρῶτες ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, ποὺ κτύπησαν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἀναγγέλλει ὁ Θεὸς τὴν ὥρα ἐκείνη. Υπόσχεται καὶ προευαγγελίζεται τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτή.
᾿Αλλ᾽ ἂς τὶς ἀκούσωμε κι’ ἐμεῖς.
«Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν. Γ΄ 15). «Θὰ θέσω», λέει ὁ Θεός, πρὸς τὸν ὄφι τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν καταρᾶται, «μῖσος ἄσπονδο μεταξὺ σοῦ καὶ τῆς γυναῖκας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τῆς γυναῖκας αὐτῆς θὰ σοῦ συντρίψη τὴν κεφαλὴ καὶ σὺ θὰ συντρίψης τὴν πτέρνα του».
Ἐδῶ βέβαια δὲν πρόκειται περὶ ἔχθρας μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ φιδιῶν, ἀλλὰ περὶ ἐχθρότητας τοῦ Σατανᾶ καὶ κάποιας γυναῖκας. Θὰ θέσω ἔχθρα μεταξὺ τοῦ σπέρματός σου, τῶν ἀνθρώπων δηλαδὴ ἐκείνων, ποὺ ἐμπνέεις ἐσύ, Σατανᾶ, καὶ τοὺς ἔχεις κάμει ὁμοιώματά σου, ἰδικούς σου, σπέρμα σου καὶ ἀπογόνους σου καὶ μεταξὺ τοῦ «σπέρματος αὐτῆς» τῆς γυναῖκας. Γυναῖκα ἐνίκησες, Σατανᾶ, αὐτὴ σὲ ὑπεβοήθησε στὸ ἀνθρωποκτόνο ἔργο σου; ᾿Απὸ τὴ γυναῖκα θὰ νικηθῆς!
Διὰ «τοῦ σπέρματος αὐτῆς». Ὄχι ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ ἄνδρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ σπέρμα τῆς γυναῖκας θὰ νικηθῆς. Ἡ φράσις αὐτὴ φαίνεται μυστηριώδης· καὶ εἶναι πράγματι. Γιατὶ κατὰ παράδοξο καὶ μοναδικὴ ἐξαίρεσι ἀποδίδεται ἐδῶ ἡ λέξις σπέρμα στὴν γυναῖκα, ἐνῶ κυριολεκτείται στὸν ἄνδρα. Ἡ ῾Αγία Γραφὴ δὲν αναγράφει ἀλλοῦ γιὰ σπέρμα γυναῖκας. Ἐδῶ μόνο κάμνει εξαίρεσι. Γιατί πράγματι ἐδῶ κρύπτεται μυστήριο. Γιατὶ ἐδῶ πρό κειται γιὰ μιὰ ὑπερφυσικὴ γέννησι. Τὴ μοναδικὴ ὑπερφυσική γέννησι!
Θέλει νὰ διακηρύξη ὁ Θεὸς ὅτι, ἀπὸ τὴ γυναῖκα, τὴν ὡρισμένη γυναῖκα θὰ ἐγεννᾶτο «ἄνευ σπέρματος ἀνδρός» Ἐκεῖνος πού θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ, τὴ δύναμι τοῦ Σατανᾶ. Ἐμεῖς ὅλοι ὀνομαζόμαστε καὶ εἴμαστε «σπέρμα ἀνδρός». Αὐτὸς κατ’ ἐξαίρεσιν δὲν θὰ εἶναι «σπέρμα ἀνδρός».
Καὶ ποιὸς εἶναι «Αὐτὸς» ποὺ θὰ ἐγεννᾶτο κατ’ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ καὶ μυστηριώδη τρόπο;
Οἱ αἰῶνες δὲν γνωρίζουν ἄλλο ἀπὸ τὸν Υἱὸ τῆς Παρθένου τῆς Ναζαρέτ, ἀπὸ τὸν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο, ἀπὸ τὸ Σωτήρα Χριστό.
«Διὰ Παρθένου γοῦν ἀπέκτεινε πρώην τὸν ᾿Αδὰμ ὁ Διάβολος, διὰ Παρθένου μετὰ ταῦτα κατηγωνίσατο τὸν Διάβολον ὁ Χριστός. Διὰ γυναικὸς ἐκράτησε, διὰ γυναικὸς ἥττηται. Τοῦτο ὅπλον ἦν αὐτῷ πρότερον, τοῦτο νῦν γέγονεν αὐτῷ σφαγῆς ὄργανον» (Χρυσόστομος).
«Αὐτὸς» θὰ ἔλθη, προαναγγέλλει ὁ Θεὸς, καὶ θὰ συντρίψη τὴν κεφαλὴ τοῦ Διαβόλου· θὰ τοῦ καταφέρη θανάσιμο τραῦμα, θὰ τοῦ διαλύση τὸ κράτος καὶ τὴν ἐξουσία.
Ταυτόχρονα ὅμως καὶ «σὺ τηρήσης αὐτοῦ πτέρναν». Καὶ σύ, δηλαδὴ, Σατανᾶ, θὰ τοῦ δαγκάσης τὴν πτέρνα, θὰ τοῦ καταφέρης ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο κτύπημα. Θὰ τοῦ φονεύσης τὸ σῶμα, θὰ τὸν φέρης ὥς τὸ Γολγοθᾶ καὶ ἐπάνω ἐκεῖ θὰ τὸν θανατώσης.
Ὀλ᾽ αὐτὰ εἶναι ἕνα δάγκαμα πτέρνας –πτέρνα τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις του– ἕνα τραῦμα ἐλαφρό.
Γι’ αὐτὸ θὰ τὸν δῆς νὰ ἀναστηθῆ τὴν τρίτη ἡμέρα, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδείξη, ὅτι δὲν τοῦ ἔκαμες τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα ἐλαφρὸ καὶ τιποτένιο τραῦμα. Ὅμως μὲ τὸ τραῦμα αὐτὸ τὸ μικρὸ ποὺ θὰ τοῦ καταφέρης στὸ σταυρὸ, θὰ συντριβῆ τὸ δικό σου καταραμένο κεφάλι.
Παρήκουσαν, ἐφάνησαν ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Πλάστου τους, οἱ προπάτορές μας. Ἄξιζαν τὴν πιὸ ἀδυσώπητη τιμωρία, τὸν ἐξολοθρευμό! Ἀλλά ποιὸς πατέρας, ὁτιδήποτε καὶ ἂν κάμουν τὰ παιδιά του μπορεῖ νὰ τὰ ἐξαφανίση;
Ὅμως πάλιν δὲν θὰ ἀγαποῦσε ἂν δὲν ἐτιμωροῦσε· καὶ ἐτιμώρησε.
Γονεῖς ποὺ δὲν τιμωροῦν τὰ παιδιά τους, ὅταν παρεκτρέπωνται δὲν τὰ ἀγαποῦν πραγματικά, ἀλλὰ ἀρρωστημένα.
Ὁ Θεὸς τιμωρεῖ τὰ παιδιά του, τοὺς πρωτοπλάστους, ἀλλὰ συνάμα ἐκχύνει καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ στοργή Του.
Τοὺς διώχνει τώρα ἀπὸ τὸν Παράδεισο –ἔτσι ἔπρεπε νὰ γίνη– θὰ ὑποφέρουν, θὰ δοκιμάσουν θλίψεις, κακουχίες, αὐτὸ τὸ θάνατο! Ὅμως δὲν τοὺς ἀπελπίζει· ὅταν θὰ ἔλθη ὁ κατάλληλος χρόνος θὰ γεννηθῆ «Αὐτὸς» ποὺ θὰ λάβη ἐκδίκησι γιὰ τὸ μεγάλο κακό ποὺ τοὺς ἔγινε. Καὶ ἂν τώρα χάνουν τὸν Παράδεισο, πρέπει νὰ γνωρίζουν πὼς ᾿Εκεῖνος ποὺ θὰ συντρίψη τὸ κεφάλι τοῦ Σατανᾶ θὰ τοὺς ἀνοίξη τὴν πόρτα ἑνὸς ἄλλου παραδείσου, αἰώνιου καὶ ἀπαράμιλλου.
Τὰ λόγια αὐτὰ τὰ θεϊκὰ ποὺ ἀκούστηκαν μέσα στὸν κῆπο τῆς ᾿Εδέμ, ἡ ὑπόσχεσις αὐτὴ καὶ διαβεβαίωσις τοῦ Οὐρανίου Πατέρα ἐστάθηκε ἡ παρηγορία καὶ τὸ φῶς γιὰ τοὺς προπάτορές μας, γιὰ τὶς ἀναρίθμητες γενεὲς τῶν ἀπογόνων τους.
Σὲ μιὰ στιγμὴ τόσο κρίσιμη ἄνοιγε μιὰ πόρτα τοῦ Οὐρανοῦ. Σ᾿ ἕνα ἀπελπιστικὰ βαθὺ σκοτάδι χωρὶς ἄστρα καὶ φεγγάρι ἐφαίνετο ἕνα ζωηρὸ φῶς.
Σὲ ὥρα καταποντισμοῦ ἐπαρουσιάζετο μιὰ σανίδα σωτηρίας. Σὲ στιγμὴ πένθους καὶ ἀπογοητεύσεως ἠκούετο χαρμόσυνος ὑπόσχεσις τῆς θείας στοργῆς, ποὺ ἔχυνε βάλσαμο παρηγορίας στὶς τραυματισμένες ψυχὲς τῶν σεβασμίων προπατόρων μας.
Πρωτευαγγέλιο ὠνόμασαν τὰ λόγια αὐτὰ τὰ παρήγορα, τοῦ Θεοῦ τὴν ὑπόσχεσι τὴν ἐλπιδοφόρο. Τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο, ἡ πρώτη χαρμόσυνος ἀγγελία, ἡ πρώτη προφητεία, ποὺ προαναγγέλλει τόσον καθαρά, τὴν ἄσπορο γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, τὸ σταυρικό θάνατό του –τὸ τραῦμα τῆς πτέρνας– καὶ τὴ νίκη του κατὰ τοῦ Διαβόλου.
Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων πού προμηνοῦσαν τὴ γέννησι τοῦ Λυτρωτή Χριστοῦ.
