Το προπαγανδιστικό σόου του Ναπολέοντος-Μητσοτάκη στην 88η ΔΕΘ

Μαθήματα εφαρμοσμένης προπαγάνδας / Μάθημα 35ο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ!

O έμπλεος αλαζονείας και έπαρσης Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την ομιλία του στην 88η ΔΕΘ με την εξής εγωπαθητική φράση:

«Βρίσκομαι και πάλι στη Θεσσαλονίκη και στη Διεθνή Έκθεση για 6η χρονιά ως πρωθυπουργός».

Αμέσως μετά, άρχισε να κοιτάζει αυτάρεσκα το ακροατήριό του αριστερά και δεξιά, σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας που θέλει να φωνάξει:

«Δοξάστε με!».

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι, αν αυτή η φρικτή πρωθυπουργική μαριονέτα δεν μας υπενθύμιζε ότι εμφανίστηκε στην ΔΕΘ για 6η συνεχόμενη φορά, δεν θα είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο πολύ έχει διαρκέσει αυτή η μασκοφορεμένη, υβριδική δικτατορία που έχει εγκαθιδρυθεί από τον αόρατο μαριονετίστα του.

Απομένει ένας μόνος χρόνος για να συμπληρώσει το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας το ρεκόρ της στρατιωτικής δικτατορίας που επεβλήθη κατά την επταετία 1967-1974.

ΠΟΛΥΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΒΡΕΦΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ήδη από την εισαγωγή της ομιλίας του, ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε να αφηγηθεί κωδικοποιημένα το τετριμμένο παραμύθι της αποτελεσματικής καταπολέμησης της «πολυκρίσης», ώστε να συντηρήσει την εντύπωση των βρεφοποιημένων πολιτών ότι έχουν απέναντί τους έναν «αγαθόβουλο πατερ(κ)ούλη» με την διάθεση να φροντίζει για την προστασία των τρομαγμένων νηπίων (δεν είναι τυχαίο ότι, προς το τέλος της ομιλίας του, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για «σταθερά βήματα μιας κοινωνίας που ωριμάζει», άρα υπονόησε ότι οι Έλληνες πολίτες μέχρι πρότινος ήσαν ανώριμοι!).

Άλλο, όμως, η διάθεση και άλλο η ικανότητα φροντίδας. Η διάστιξη αυτή προκύπτει από την έμμεση ομολογία του κ. Μητσοτάκη ότι μαθαίνει να αντιμετωπίζει την συρροή των κρίσεων στου κασίδη το κεφάλι:

«Βρίσκομαι εδώ πολύ πιο έμπειρος. Οπλισμένος με την γνώση αλλεπάλληλων κρίσεων που τις ξεπεράσαμε μαζί».

Ταυτοχρόνως, όμως, όπως επισημαίνει ο Αμερικανός καθηγητής πολιτικής επιστήμης Μάρεϋ Έντελμαν (Murray Edelman, Political language: Words that succeed and policies that fail, 1977, σελ. 44), η λέξη «κρίση» δηλώνει μια απειλή ή μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η αντιμετώπιση της οποίας προϋποθέτει μαζική συστράτευση των πολιτών που καλούνται να υποβληθούν σε κοινές θυσίες.

Τέτοιες αλλεπάλληλες «κρίσεις» είναι πολύ βολικές για τους πολιτικούς ηγέτες, αφού τόσο τα γενεσιουργά τους αίτια όσο και η αδυναμία καταπολέμησή τους αποδίδονται έξυπνα σε ανωτέρα βία και άρα όχι στην ανικανότητα του ηγέτη να χαράξει μια αποτελεσματική διαχείριση των «κρίσεων».