Θα οδηγήσουν τα Τέμπη σε συντριβή τα μητσοτακικά τέμπλη;
Ρετρό 65.0: Από την συγκάλυψη της δολοφονίας Λαμπράκη στην συγκάλυψη των Τεμπών
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Στις 7 Φεβρουαρίου 2025, το facebook, αντιγράφοντας τον τραγικό εαυτό του από την εποχή της υγειονομικής δικτατορίας, κατέβασε την ανάρτηση μου (συνοδευμένη από μια σύντομη περίληψη για το περιεχόμενό της) με τον σύνδεσμο που οδηγεί στο παρόν κείμενο, προβάλλοντας τον εξής προσχηματικό λόγο:
«Η δημοσίευση ενδέχεται να χρησιμοποιεί παραπλανητικούς συνδέσμους ή παραπλανητικό περιεχόμενο με σκοπό την εξαπάτηση των χρηστών ώστε να επισκεφτούν κάποιον ιστότοπο ή παραμείνουν σε αυτόν. Στο “ενδέχεται” βρίσκεται το μυστικό. Εκεί κρύβεται η προληπτική λογοκρισία, δηλ. το λατρεμένο χούι κάθε δικτατορίας και ολοκληρωτισμού».
Μάλιστα, όταν προέβην σε νέα ανάρτηση, βάζοντας τον σύνδεσμο του άρθρου στο πρώτο σχόλιο, το facebook διέγραψε το σχόλιό μου, προβάλλοντας τον ίδιο προσχηματικό λόγο:
Η παρούσα κυβέρνηση είναι η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ μορφή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ που έχει βιώσει η Ελλάδα από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Κάτι φοβερά σάπιο κρύβεται στην νεοδικτατορική Δανιμαρκία.
Νομίζω πλέον ότι τα Τέμπη θα ρίξουν τα μητσοτακικά τέμπλη μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Οι μαριονέτες τρέμουν σύγκορμες.
Τόσο αυταρχισμό, τόση ψευτιά, τόση υποκρισία, τόσο εμπαιγμό και, βεβαίως, τόση προπαγάνδα δεν μπορεί να αντέξει κανένας λαός.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Ι. Ψέλνοντας το ίδιο τροπάριο επί δύο αιώνες
ΙΙ. Σε κλοιό παγκόσμιας και ελληνικής (Νέας) Δικτατορίας
ΙΙΙ. Διαρκής ποινικοπολιτική ημικρανία από το πουθενά
IV. 1963-2025: Ιστορικές αναλογίες
V. Συμπέρασμα
Ι. Ψέλνοντας το ίδιο τροπάριο
Όποιος δεν έχει μελετήσει την Ιστορία της χώρας του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, κι όποιος δεν έχει αναλύσει τον τρόπο δράσης των συνωμοτών, είναι υποχρεωμένος να ζει διαρκώς καρμπόν συνωμοσίες.
Ένα ξεφύλλισμα από σκόρπιες εφημερίδες του προηγούμενου αιώνα είναι αρκετό για να γίνει αντιληπτό ότι η εκάστοτε κυβέρνηση ψέλνει αταλάντευτα το ίδιο τροπάριο, δηλ. μεταχειρίζεται το πόπολο με τα ίδια τεχνάσματα και την ίδια ρητορική, έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία, δημιουργώντας στον λαό την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι οι πάτρονές του εκείνοι που έχουν φροντίσει να τον χειραγωγούν ποικιλοτρόπως, και πρωτίστως ανεπαισθήτως, οδηγώντας τους προς την κατεύθυνση που συμφέρει την αδηφάγο ελίτ και τους αυλοκόλακές της.
ΙΙ. Σε κλοιό παγκόσμιας και ελληνικής (Νέας) Δικτατορίας
Όπως κατ’ επανάληψιν έχει ειπωθεί, ζούμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου τεχνολογικού (απατ)αιώνα και τα τοξικά πλοκάμια μιας έξυπνης, παγκόσμιας δικτατορίας, η οποία στηρίζεται σε προσυνεννοημένες κινήσεις των δύο μεγάλων ψευτοαντιπάλων που παίζουν με τα λευκά και μαύρα πιόνια, περισφίγγουν ολοένα και πιο επικίνδυνα τις πολυδιαφημισμένες δημοκρατικές ελευθερίες, που αποτελούσαν το καύχημα του προηγούμενου αιώνα.
Παραλλήλως, όμως, στο ημεδαπό προτεκτοράτο αυτής της παγκόσμιας δικτατορίας, δηλ. στην πολυβασανισμένη Ελλάδα μας, επί μία εξαετία ποδοπατά το πρόσωπό μας η βρομερή μητσοτακική αρβύλα της Νέας Δικτατορίας, η οποία έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή σκυταλοδρομία πολυμορφικού ολοκληρωτισμού, που υλοποιείται υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης διαφόρων τεχνητών κρίσεων.
Για την προπαγανδιστική ρητορική της καταπολέμησης τέτοιων κρίσεων βλ. το 9ο διαδικτυακό μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας:
Δύο εκ των φοβερότερων ολοκληρωτισμών που μας επέβαλε η τυραννική κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η υγειονομική και η ηλεκτρονική δικτατορία, το φρικαλέο κράμα των οποίων βιώσαμε κατά την διάρκεια της πανδημίας, όταν η επίδειξη ψηφιακού πιστοποιητικού εμβολιασμού, νόσησης ή αρνητικού τεστ θεσπίσθηκε αδιαμαρτύρητα ως προϋπόθεση άσκησης των θεμελιωδών μας δικαιωμάτων. Στο προσεχές μέλλον εκτιμάται ότι:
η ηλεκτρονική δικτατορία θα επιδεινωθεί σε τέτοιον βαθμό, ώστε το 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννου θα κοντεύει να υλοποιηθεί κατά γράμμα.
Για την θέσπιση του υποχρεωτικού Προσωπικού Αριθμού που θα φέρει αυτήν την ηλεκτρονική δικτατορία ακόμη πιο κοντά μας βλ. το 11ο διαδικτυακό μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας:
Σε αυτό το φόντο, η διαρκής οικονομική κρίση, η αφόρητη καταπίεση που ασκείται σε βάρος της πλειοψηφίας από διάφορες μειοψηφίες (βλ. ιδίως το κίνημα woke), η ολοένα αυξανόμενη επιτήρηση των πολιτών μέσω της ακουστικής ή της οπτικής παρακολούθησής τους (βλ. ιδίως το σκάνδαλο predator και την εγκατάσταση χιλιάδων καμερών σε διάφορα σημεία της χώρας), αλλά και η προπαγάνδα της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής που θα φέρει νέους περιορισμούς στην άσκηση των ατομικών ελευθεριών (με ενδεχόμενη φορολόγηση ακόμη και των… πορδών μας) διαμορφώνουν ένα καθημερινό εκρηκτικό μείγμα για τους πολίτες που, λογικά, είναι έτοιμοι να «σκάσουν» από την πρωτοφανούς σκληρότητας χούντα, αφού αισθάνονται ότι τους κυβερνά ένας ανάλγητος τύραννος με παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης, ο οποίος έχει καταφέρει να διατηρεί υπό τον έλεγχό του σχεδόν όλα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης αλλά, ταυτοχρόνως, και τις φωνές των επιδραστικών προσωπικοτήτων.
ΙΙΙ. Διαρκής ποινικοπολιτική ημικρανία από το πουθενά
Επειδή, όμως, ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αγαπά και τον νοικοκύρη, υπάρχει μια κεφαλαιώδους σημασίας «ποινικοπολιτική ημικρανία», η οποία ανέκυψε «από το πουθενά» πριν από δύο χρόνια και έκτοτε δεν λέει να εξουδετερωθεί, αλλά αναζωπυρώνεται από καιρού εις καιρόν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους υβριδικούς πολέμους, που έχουν ως πρωτομάστορα κάποιον «αόρατο εχθρό» και είναι η σπεσιαλιτέ της Νέας Τάξης Πραγμάτων: ξεκινούν ξαφνικά και διαρκούν επ’ αόριστον, παρουσιάζοντας υφέσεις και εξάρσεις, ενώ είναι άδηλον αν και πότε ακριβώς θα τερματιστούν.
Αυτή, λοιπόν, η «ποινικοπολιτική ημικρανία» δεν είναι άλλη από την κτηνωδία των Τεμπών, η οποία επιχειρήθηκε προπαγανδιστικά να σχετικοποιηθεί βαπτιζόμενη ως ένα ακόμη «πολύνεκρο δυστύχημα», «με αποτέλεσμα να μην παραληφθεί κρίσιμο υλικό από το σημείο της σύγκρουσης για να διαπιστωθεί με ακρίβεια το περιεχόμενο που μετέφερε η αμαξοστοιχία»1.
Η εξολόθρευση των 57 + Χ ψυχών μοιάζει να είναι μία από τις αμέτρητες σατανι(στι)κές ανθρωποθυσίες οι οποίες τελούνται εκ των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα στην κοιλάδα των Τεμπών2, αλλά που αυτήν την φορά έμελλε να είναι η σταγόνα η οποία ξεχείλισε το ποτήρι του αδικοχαμένου αίματος τόσων ανθρώπων, και δη νεαράς ηλικίας.
Αυτή είναι η μοίρα των τυράννων: Νομίζουν ότι ελέγχουν τα πάντα, αλλά κάποια στιγμή αποδεικνύεται ότι δεν είναι άτρωτοι, αφού ως κοινοί θνητοί διαθέτουν και αυτοί μία, τουλάχιστον, αχίλλειο πτέρνα, μόνο που το λησμονούν, παρασυρόμενοι από τον απύθμενο ναρκισσισμό τους και το εξουσιολαγνικό τους μεθύσι.
Όντας έμπλεος αλαζονείας, έπαρσης και αυτοθαυμασμού, ο ψυχοπαθής αρχιτύραννος των νεοελληνικών Συρακουσών, ο τάχατες παντοκρατορ(κ)ούλης, νόμιζε ότι θα μπορέσει να συγκαλύψει και αυτήν την ανθρωποθυσία, κατά τα ειωοθότα: ενεργοποιώντας στο φουλ τις μηχανές της προπαγάνδας, υποδυόμενος την ανήξερη-αθώα περιστερά («δεν καταλαβαίνω τι να συγκαλύψουμε ακριβώς») –σημειωτέον ότι το ίδιο, νηπιακής εμπνεύσεως, ερώτημα παπαγαλίζουν και οι λοιποί προπαγανδιστές της κυβέρνησης, εμετικοί αποπλανητές της κοινής γνώμης– και παίζοντας ένα «μακρόσυρτο κατενάτσιο», στο μενού του οποίου συμπεριλαμβανόταν, μεταξύ άλλων, το γνωστό κατευναστικό τέχνασμα της σύστασης «εξεταστικής επιτροπής», η οποία θα δώσει, ενδεχομένως, την σκυτάλη της στην «προανακριτική επιτροπή».
Παμπάλαιο το κόλπο: Κάθε φορά που ο λαός οργίζεται με την δολοφονική και, ταυτοχρόνως, αλαζονική συμπεριφορά της κυβέρνησης, οι πολιτικοί κακοποιητές του επιστρατεύουν για ξεχαρμάνιασμα την σύσταση επιτροπών. Ένας παράλληλος ελιγμός του σαδιστικού αρχιερέα της πολιτικής κακοποίησης είναι η εξαγγελία κάποιου δήθεν βαρύγδουπου ανασχηματισμού.
Αλλάζει, όμως, ο Μανωλιός και βάζει τα βρομο-ρούχα του αλλιώς, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό περιθώριο κάποιας βελτίωσης.
Για κάθε τύραννο δύο είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί του: ένας λαός δύσπιστος και αφυπνισμένος, που μπορεί να χυθεί στους δρόμους παρασύροντας στο πέρασμά του τα πάντα σαν ορμητική λάβα, καθώς και ένας (τουλάχιστον) πολίτης με ψυχή, κότσια και τσαγανό, που μπορεί να μετατρέψει την άμορφη μάζα σε ενωμένη γροθιά με την δυναμική της ορμητικής λάβας.
Έχοντας στην πρόσφατη μνήμη μας όχι μόνο τα πανελλαδικής αλλά και παγκοσμίου εμβέλειας (!) συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου 2025, φαίνεται ότι στο προσκήνιο του πολέμου κατά της μητσοτακικής τυραννίας είναι παρόντες και οι δύο προμνημονευθέντες εχθροί. Τίθεται, επομένως, μετ’ επιτάσεως, το εξής αμείλικτο ερώτημα:
Άραγε, μπορεί η ανθρωποθυσία των Τεμπών να προκαλέσει την πτώση του τυράννου παντοκρατορ(κ)ούλη; Με άλλα λόγια: Μπορούν τα Τέμπη να οδηγήσουν σε συντριβή τα μητσοτακικά τέμπλη;
IV. 1963-2025: Ιστορικές αναλογίες
Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να σκεφθούμε αν υπήρξε ποτέ μια αντίστοιχη κατάσταση στην πολιτική ιστορία μας, όπου ένα πολύκροτο έγκλημα οδήγησε την κυβέρνηση στον συντριπτικό κλυδωνισμό της.
Νομίζω ότι, εν τινι μέτρω, μια ανάλογη περίπτωση προς την (μαζική) δολοφονία των Τεμπών αποτελεί η (ατομική) δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη το έτος 1963 στην Θεσσαλονίκη.
Σημειωτέον ότι ο παραλληλισμός αυτός επιχειρήθηκε για πρώτη φορά στο 12ο διαδικτυακό μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας:
Ένα αξιομνημόνευτο κοινό σημείο των δύο θορυβωδών εγκλημάτων είναι η λεγόμενη συγκάλυψη. Σήμερα έχει στηθεί μια ξεδιάντροπη, διαρκής επιχείρηση συγκάλυψης των πραγματικών αιτίων της θεσσαλικής κτηνωδίας:
Εκτός της προμνημονευθείσας μη λήψης υλικού από το σημείο της σύγκρουσης, άλλες πράξεις συγκάλυψης ήταν η με καθυστέρηση πολλών μηνών παράδοση του οπτικού υλικού που υπήρχε από τις κάμερες του ΟΣΕ και μάλιστα με επαναγεγραμμένους τους κρίσιμους δίσκους, μεταφορά μπάζων από το σημείο της τραγωδίας σε άλλους χώρους και μπάζωμα του τόπου του εγκλήματος, με αφορμή το οποίο ο υπουργός Δικαιοσύνης (διάβαζε ανάποδα: Αδικοσύνης) Γ. Φλωρίδης προσπάθησε να φρενοβλαβοποιήσει τον ελληνικό λαό εκστομίζοντας την εμετική-προπαγανδιστική φράση: «όποιος μιλά για μπάζωμα είναι για τα μπάζα»3 κ.λπ.
Η «επιχείρηση συγκάλυψη» εξηγείται με τον εξής εύλογο τρόπο: η ζοφερή αλήθεια πρέπει να συσκοτισθεί, διότι η αποκάλυψή της θα προκαλέσει πάταγο που θα λειτουργήσει ως βίαιο πριόνι σε βάρος της κυβέρνησης, η οποία, όπως δείχνουν τα σημάδια είναι βουτηγμένη μέσα στο «τεμπιανά κόπρανα».
Η μονότονη-προσχηματική άρνηση της συγκάλυψης, διατυπωμένη δίκην ντόμινο όχι μόνο από τον πρωθυπουργό αλλά και από κάθε αξιοθρήνητο πίθηκό του, πάντοτε με θεατρικότητα και ύφος απορημένου συζύγου που, επειδή έχει κάνει την λαδιά, τώρα επιχειρεί να την κουκουλώσει μέσω της τέχνης της απορίας, θα έπρεπε να είναι πασιφανές αποδεικτικό στοιχείο ότι κάτι φοβερά σάπιο κρύβεται στο μητσοτακικό βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Σε σχέση με την δολοφονία του 1963 αναφέρονται τα εξής:
«το ότι οι κορυφαίοι προϊστάμενοι των δυνάμεων ασφαλείας ήσαν ένοχοι μιας τόσο στυγερής δολοφονίας, αυτό ήταν κάτι που δεν το ανεχόταν ούτε η ελαστική πολιτική συνείδηση της αστικής τάξεως, που κατά παράδοση ψήφιζε το κόμμα της δεξιάς». «Το έγκλημα της Θεσσαλονίκης είχε σχεδιαστεί άριστα μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια. Και θα παρέμενε στην ιστορία σαν το “τέλειο έγκλημα”, αν η μέχρι αυτοθυσίας τόλμη του Χατζηαποστόλου (που ώρμησε στο εν κινήσει τρίκυκλο και έπιασε τους δολοφόνους) δεν ανέτρεπε τους υπολογισμούς των σχεδιαστών»4.
Η λέξη «συγκάλυψη», που σήμερα αντηχεί στερεοφωνικά σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο, είναι γραμμένη στην αμέσως επόμενη παράγραφο:5
«Το κατεστημένο αναστατώθηκε. Ναι μεν ο βασικός σκοπός είχε πραγματοποιηθεί (η εξόντωση του Λαμπράκη), αλλά η σύλληψη των εκτελεστών δημιουργούσε την τρομερή απειλή να “μιλήσουν” και να υποδείξουν τους οργανωτές. Και, αν “μιλούσαν” και οι οργανωτές; Τότε θα φθάναμε στους ηθικούς αυτουργούς, στους εμπνευστές του εγκλήματος, δηλαδή στο ίδιο το κατεστημένο. Έπρεπε, με κάθε θυσία, να συγκαλυφθεί το έγκλημα. Και να εξασφαλισθεί η ατιμωρησία ή ο ξαφνικός θάνατος των συλληφθέντων. Οπωσδήποτε ήταν επιτακτική ανάγκη να εμποδιστεί η “εις βάθος και ύψος” ανάκριση».
Άραγε, σε ποιον δεν θυμίζουν κάτι αυτές οι φράσεις;
Ο Λαμπράκης «στην ψυχή του ελληνικού λαού υψώθηκε σύμβολο δόξας, τιμής και παλληκαριάς. Η κηδεία του έμεινε ιστορική. Εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι έκλαιγαν συνοδεύοντας το φέρετρο του “νεκρού αδερφού”. Και ο σεμνός τάφος του σκεπάστηκε μ’ ένα βουνό από λουλούδια. Στο όνομά του ιδρύθηκε η “Δημοκρατική Νεολαία Γρηγόρης Λαμπράκης”, που αγκάλιασε την πλειοψηφία των δημοκρατικών νέων της Ελλάδας. Η θυσία του Λαμπράκη έγινε έμπνευση για να γραφτούν βιβλία, να δημιουργηθούν έπη και θρύλοι. Ποιήματα στιχουργήθηκαν. Η ζωή του έγινε μουσική. Ο Λαμπράκης πέρασε στους αθάνατους. Και πεθαίνοντας ράντισε με το τίμιο αίμα του το δένδρο της δημοκρατίας. Είκοσι μέρες μετά το έγκλημα της Θεσσαλονίκης ο πρωθυπουργός Καραμανλής υπέβαλε την παραίτησή του. Και σε πέντε μήνες η χώρα είχε δημοκρατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου»6.
Αντιστοίχως, πέρασαν στους αθανάτους οι νεκροί επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 62 και σήμερα, δύο χρόνια μετά, ερωτάται αν το αθώο αίμα τους θα ραντίσει το δένδρο της δημοκρατίας, που, δυστυχώς, ειδικά την τελευταία εξαετία, φαίνεται πως έχει αντικατασταθεί από ένα συνθετικό, σκωληκόβρωτο δένδρο με δεκάδες ψευτοδημοκρατικά στολίδια.
Ωστόσο, το 1963 υπήρχε το αντίπαλον δέος του κυβερνώντος κόμματος της ΕΡΕ, που ήταν η Ένωση Κέντρου με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Αντιθέτως, κατά την σημερινή εποχή αντίπαλον δέος δεν υπάρχει. Τα μεγάλα κόμματα φέρουν διαφορετικά χρώματα και ονόματα, αλλά στην πραγματικότητα συναποτελούν μία ταυτόσημη πολιτική οντότητα, ένα μασκοφορεμένο μονοκομματικό κράτος με νεοταξίτικη-ανθελληνική ποιότητα7. Αλλά και τα λεγόμενα πατριωτικά κόμματα διαθέτουν αρχηγούς που είτε υποδύονται τους αντισυστημικούς είτε είναι λιγότερο ή περισσότερο ανίκανοι να εναντιωθούν στο μολυσμένο σύστημα.
Επίσης, σε αντίθεση με την σημερινή εποχή, το 1963 υπήρχαν δικαστές, εισαγγελείς και ανακριτές με ισχυρή συνείδηση, οι οποίοι τολμούσαν να υψώσουν το ηθικό τους ανάστημα στην διεφθαρμένη εξουσία που προσπαθούσε να τους χειραγωγήσει:
«Μέσα σ’ αυτό το όργιο των παρεμβάσεων και των προσκομμάτων για να συγκαλυφθούν οι ένοχοι της δολοφονίας [Λαμπράκη], ο ανακριτής Σαρτζετάκης συνέχιζε αλύγιστος το ανακριτικό του έργο. Ο Κόλλιας τον έπαιρνε ο ίδιος στο τηλέφωνο. Πηγαινοερχόταν στη Θεσσαλονίκη. Αλλά ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι απειλές απέδωσαν. Οι απαντήσεις του Σαρτζετάκη ήταν κοφτές: “Παίρνω εντολές μόνον από τη δικαστική μου συνείδηση”. Τις ίδιες αφόρητες πιέσεις υφίσταντο και οι εισαγγελείς Μπούτης και Δελαπόρτας. Αλλά κανείς δεν εκάμφθη. Ούτε όταν τους διεμήνυσαν με παγερή ωμότητα ότι ο κίνδυνος θανάτου απειλεί όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και τις οικογένειές τους.
Αργότερα, ο εισαγγελέας Μπούτης πέθανε. Και ο Σαρτζετάκης, στη νεκρολογία που έκαμε, αποκάλυψε ότι ο Μπούτης τού είχε μιλήσει για τις απειλές εναντίον του, κατά την περίοδο των ανακρίσεων. Και του είχε πει: “Χρήστο μου, ας έλθουν να με σκοτώσουν. Άτιμος εγώ δεν γίνομαι”»8.
Εν έτει 2025, για να βρεθούν παρόμοια δικαστικά ή εισαγγελικά λαβράκια, θα πρέπει να ψαρεύει κανείς νυχθημερόν στα θολά νερά μιας καταμολυσμένης λίμνης. Γι’ αυτό εξάλλου, αναμασούν όλοι οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί τηλεαστέρες την σάπια καραμέλα του πληκτικού προπαγανδιστικού σλόγκαν:
«Μόνη αρμόδια η δικαιοσύνη».
Εφόσον, όμως, η δικαιοσύνη, με κάποιες λαμπρές μεν, πλην ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι ο προδοτικός στυλοβάτης της εκάστοτε κυβέρνησης, πόσω μάλλον της μητσοτακικής, τότε η προβολή της δικαιοσύνης ως αποκλειστικώς αρμόδιας να βάλει τέλος (ή μήπως ορθότερα: ταφόπλακα;) στις κραυγές περί συγκαλύψεως αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι καμία δικαιοσύνη δεν πρόκειται να αποδοθεί, αφού ο μηχανισμός της ελέγχεται σχεδόν ολοκληρωτικά από την ολοκληρωτικού τύπου εκτελεστική εξουσία.
Ας μη γελιόμαστε όμως: δικαιοσύνη δεν είχε απονεμηθεί ούτε το 1963!
«Μετά το μοναρχικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1965 έγινε η δίκη –επί κυβερνήσεως βασιλικών ανδρεικέλων– και όλοι οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί αθωωθέντες απεδόθησαν “λευκοί εις την κοινωνίαν”. Και το Σεπτέμβριο 1968 η χουντική κυβέρνηση Παπαδόπουλου ακύρωσε τα διατάγματα αποστρατείας και τους επανέφερε μετά τιμών στα αξιώματά τους…!
Εξ άλλου, τον Νοέμβριο 1969 η Χούντα αποφυλάκισε και τον Σ. Γκοτζαμάνη, οδηγό του τρικύκλου και αυτουργό της δολοφονίας Λαμπράκη. Ο Γκοτζαμάνης είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλακίσεως 11 ½ ετών. Εξέτισε ποινή 3 ½ ετών. Το υπόλοιπο του χαρίστηκε από τους συνταγματάρχες με το αιτιολογικό της “καλής διαγωγής” και του “προτέρου εντίμου βίου”! Έτσι, δεν έμεινε ούτε σκιά αμφιβολίας για την εκλεκτική συγγένεια της δικτατορικής κυβερνήσεως με τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος της Θεσσαλονίκης.
Ο ανακριτής Σαρτζετάκης συνελήφθη μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετούς μήνες, αφέθη ελεύθερος. Όταν ζήτησε διαβατήριο για το Εξωτερικό, οι αρχές της δικτατορίας του απαγόρευσαν την έξοδο από την Ελλάδα. Και στο διάταγμα που τον απέλυσε από το δικαστικό σώμα αναγράφεται σαν αιτιολογικό ότι “διά της εν τω δικαστικώ σώματι και τη κοινωνία διαγωγής και συμπεριφοράς του, ιδία δε εν τη ασκήσει των καθηκόντων του ως ανακριτού, επέδειξε στάσιν ασυμβίβαστον προς το λειτούργημά του ως δικαστού, προκαλέσας δικαιολογημένως δυσμενή σχόλια εις βάρος του.
Τον Ιανουάριο 1971 ο Σαρτζετάκης συνελήφθη και πάλι από την ΕΣΑ και κρατήθηκε επί 10 μήνες χωρίς δίκη. Όταν βγήκε, τα μαρτύρια της ιεράς εξετάσεως που υπέστη τον είχαν μεταβάλει σ’ ένα φάντασμα του εαυτού του”».
Αλλά και μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «η εν τω μεταξύ κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου εφαρμόζοντας πολιτική “λήθης” δεν υπέδειξε ζήλο για την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση Λαμπράκη»9.
V. Συμπέρασμα
Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι η συγκάλυψη πολύκροτων εγκλημάτων οργανώνεται διαχρονικά στην Ψωροκώσταινα από έναν διεφθαρμένο μηχανισμό εξουσίας που αυτοαναπαράγεται με θαυμαστή συστηματικότητα. Οι παντοδύναμες ελίτ που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία ελέγχουν σε τόση έκταση την βιτρίνα της δημοκρατίας και σε τόσο βάθος τα γρανάζια της καμουφλαρισμένης δικτατορίας, ώστε να μην απομένουν μεγάλα περιθώρια να αισιοδοξεί κανείς ότι το 2025 θα γίνει κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι γινόταν το 1963.
Επομένως, ακόμη κι αν πέσει με πάταγο ο τύραννος, δικαιοσύνη δεν φαίνεται να μπορεί να απονεμηθεί, εφόσον σκοπός της συγκάλυψης είναι να προστατευθούν τα συμφέροντα κάποιων ηχηρών ονομάτων που ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια της πολύχρωμης ελίτ. Έτσι, γίνεται ξανά επίκαιρη η φράση που φέρεται να εκστόμισε ο Καραμανλής, όταν το απόγευμα της 22ας Μαΐου 1963 τού μεταφέρθηκε η είδηση της δολοφονίας του Λαμπράκη, οπότε φέρεται να τινάχθηκε από την καρέκλα του και βρίζοντας θεούς και δαίμονες ούρλιαξε: «Ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο»10. Δηλαδή ποια είναι η πολυπλόκαμη υπερκυβέρνηση που έκανε τότε κουμάντο στην χώρα μας.
Παρεμφερές ερώτημα βασανίζει σήμερα τους αφυπνισμένους πολίτες, οι οποίοι βλέπουν πλέον πεντακάθαρα μπροστά τους ότι ο τυραννίσκος λαομπαίκτης Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια κακάσχημη, εκδικητική και εν τέλει μισάνθρωπη μαριονέτα, στην υπόσταση της οποίας έχει ενσαρκωθεί το δαιμονικό πνεύμα κάποιου αντίχριστου μαριονετίστα, που θέλει να εξολοθρεύσει τους Έλληνες και να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κατάμαυρη μικροσκοπική κουκίδα πάνω στον χάρτη της παγκόσμιας δικτατορίας.
Ζούμε έναν ατελείωτο οχετό κακοπαιγμένης προπαγάνδας από πολιτικούς που δεν αξίζουν ούτε για γκαρσόνια… κι όμως έγιναν φρικαλέα πιόνια!
Βλ. εφημ. «Δημοκρατία», 30.1.2025, σελ. 06: «Κώστας Λακαφώσης για Τέμπη: “Ωρολογιακή βόμβα” 3-4 τόνων».
Γ. Κάτρη, 1960-1970, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, 1974, σελ. 142.
Κάτρη, ό.π., σελ. 142.
Κάτρης, ό.π., σελ. 146-147.
Κάτρης, ό.π., σελ. 144.
Κάτρης, ό.π., σελ. 147.
Κάτρης, ό.π., σελ. 147.