Το ξεχασμένο μητσοτακικό αυτογκόλ της 82ης ΔΕΘ που ουδέποτε μέτρησε

Γράφει (στα γρήγορα) ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

Στην συνέντευξη τύπου που είχε δώσει στην 82η ΔΕΘ, ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε δεχθεί ένα ερώτημα, το οποίο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τον οδηγούσε σε ένα θεαματικό αυτογκόλ, παραδεχόμενος μια ζοφερή αλήθεια. Κάθε σοβαρός επικοινωνιολόγος, αν την είχε προβλέψει, θα τον είχε συμβουλεύσει να απαντήσει το ερώτημα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Η ερώτηση που του ετέθη ήταν η ακόλουθη:

«Όταν αναλάβετε την διακυβέρνηση της χώρας, θα διατηρήσετε το παράρτημα του πρωθυπουργικού γραφείου στην Θεσσαλονίκη και θα κάνετε το Υφυπουργείο Μακεδονίας-Θράκης πάλι υπουργείο;».

Αφού πέρασαν 5 ολόκληρα δευτερόλεπτα πλήρους σιωπής, ο Κυρ. Μητσοτάκης πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια του, φόρεσε το ηλίθιο χαμόγελο της αμηχανίας ή της προσποιητής ηγετικής άνεσης και ξαμόλησε την ρουκέτα του:

«Με ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι η ουσία, κ. Αγγελίδη! Δεν το έχω σκεφτεί!».

Προφανώς, λοιπόν, ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι ικανός για γκάφες ολκής, όταν οι επικοινωνιολόγοι προπονητές του δεν έχουν καταφέρει να τον προετοιμάσουν για την δύσκολη ερώτηση που πρόκειται να του υποβληθεί.

Η ομολογία «δεν το έχω σκεφτεί» σημαίνει ότι το ερώτημα αυτό δεν το σκέφτηκε όχι ο ίδιος, αλλά το επιτελείο των επικοινωνιολόγων του!

Κι όμως, η, εις βάρος της ουσίας, προτίμηση της επικοινωνίας, η οποία, βεβαίως, είναι στενά συνυφασμένη με την τέχνη της προπαγάνδας, ήταν ένα θεαματικό αυτογκόλ που, εκ του αποτελέσματος, δεν μέτρησε καθόλου στην συνείδηση του εκλογικού σώματος.

Επαληθεύεται, λοιπόν, για μία ακόμη φορά ότι το 2019 ο ελληνικός λαός εξέλεξε για πρωθυπουργό αυτόν που, την δεδομένη χρονική στιγμή, αποτελούσε την διανοητική αντανάκλασή του.

Φυσικά, η διανοητική αντανάκλαση υπήρξε ακόμη πιο ζοφερή το 2023, αφού το 41% των ψηφισάντων εξέλεξε για πρωθυπουργό τον ίδιο επικοινωνιολάγνο-προπαγανδολάγνο που, με δεδομένη την κτηνωδία (ορθότερα: μαζική δολοφονία) των Τεμπών, απεδείχθη ότι είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους θεομπαίκτες πρωθυπουργούς που πέρασαν από το πηδάλιο της χώρας μας.

Ερωτάται:

Πόσες ακόμη συμφορές θα πρέπει να υποστούμε, για να συνειδητοποιήσουμε την επικινδυνότητα αυτού του τυραννίσκου πρωθυπούργου, ώστε το ρήμα «πέρασαν» να υποδηλώνει ότι η μητσοτακική λαίλαπα ανήκει όντως σε κάποιον από τους τρεις ιστορικούς χρόνους: παρατατικό-αόριστο-υπερσυντέλικο;

Μολονότι είναι γνωστό ότι το καθεστώς που βιώνουμε είναι στην ουσία μονοκομματικό, αν και τύποις πολυκομματικό, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει διάδοχός του από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή και από το δικό του, ο οποίος θα διακατέχεται από τέτοια προπαγανδολαγνεία, που τον παρασύρει να την υμνεί απροκάλυπτα μπροστά στις κάμερες.