Φρεσκάρισμα μνήμης και προβληματισμοί με αφορμή τα συλλαλητήρια των Τεμπών
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ι. Περί αντεγκληματικής συνθηματολογίας
Όσα συλλαλητήρια κι αν γίνουν για την κτηνωδία των Τεμπών και όσοι πολιτικάντηδες κι αν καπελώσουν τον ξεσηκωμό του κόσμου, αν δεν μελετήσουμε ιστορία, δεν θα καταλάβουμε ποτέ ποιοι σατανάδες και πώς ακριβώς μας κυβερνούν, επομένως, με ποια όπλα, επιχειρήματα και συνθήματα πρέπει να τους πολεμάμε.
Επί παραδείγματι, το σύνθημα «κανένα έγκλημα δεν θα μείνει χωρίς τιμωρία ποτέ ξανά» ήταν προβληματικό, στο μέτρο που αποτελεί απομίμηση των αντίστοιχων προπαγανδιστικών συνθημάτων μηδενικής ανοχής που χρησιμοποιεί η αυταρχική κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας (βλ. π.χ. τον Ν. 4855/2021, με τον οποίο αυστηροποιήθηκε ο Ποινικός Κώδικας επί τη βάσει αυτού ακριβώς του δόγματος!).
Όταν πολεμάς τον δολοφόνο σου, δεν υιοθετείς την συνθηματολογία του, γιατί τότε ομολογείς εμμέσως ότι αυτός είναι που έχει το πάνω χέρι!
Το ζητούμενο εν προκειμένω δεν είναι να μη μείνει κανένα έγκλημα ατιμώρητο, αλλά να τιμωρηθεί το συγκεκριμένο έγκλημα όπως ακριβώς του αξίζει. Διαφορετικά, η διαμαρτυρία των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, και κάθε άλλου από μας που μοιράζεται τον ανείπωτο πόνο τους, εκτροχιάζεται, αποκτώντας διαστάσεις ρητορικής σχετιζόμενης με την αντεγκληματική πολιτική που πρέπει (ή δεν πρέπει) να ακολουθεί μια κυβέρνηση.
ΙΙ. Περί εγκληματικής αιτιολογίας
Κατά περίεργη σύμπτωση, από το 1999 μέχρι το 2023 έχουν σημειωθεί στην κοιλάδα των Τεμπών τρία «πολύνεκρα δυστυχήματα», σύμφωνα με τον καθιερωμένο νομικό και δημοσιογραφικό όρο, ο οποίος, όμως, το πιθανότερο είναι ότι επιδρά παραπλανητικά ως προς την κατανόηση της πραγματικής αιτίας των «δυστυχημάτων».
Α. Ένα βιβλίο…
Όποιος ανοίξει το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου Εδουάρδου Συρέ «Οι μεγάλοι μύσται» (μτφ.: Ν. ΚΑΠΝΑ, εκδ. ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ-ΑΘΗΝΑΙ 1949) στην σελίδα 264, θα βρει τον τίτλο «Εορτή του Διονύσου εις την κοιλάδα των Τεμπών», οπότε θα πρέπει να αναρωτηθεί:
Είναι «καταραμένη» η κοιλάδα των Τεμπών ή, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τελούνται από καιρού εις καιρόν ανθρωποθυσίες σε αποκρυφιστικό φόντο;
Στον τίτλο της σχετικής ενότητας του βιβλίου του Συρέ υπάρχει ένας διπλός αστερίσκος, ο οποίος παρέπεμπε σε υποσημείωση με το εξής περιεχόμενο:1
«Ο Παυσανίας αναφέρει ότι κάθε χρόνον μία “θεωρία” επήγαινε από τους Δελφούς εις την κοιλάδα των Τεμπών, διά να δρέψη την ιεράν δάφνην. Το χαρακτηριστικόν αυτό έθιμον εθύμιζεν εις τους θιασώτας του Απόλλωνος ότι συνεδέοντο με την ορφικήν μύησιν και ότι η πρώτη έμπνευσις του Ορφέως ήτο ο παλαιός και εύρωστος κορμός, από τον οποίον ο ναός των Δελφών έδρεπε τους αειθαλείς και ευχύμους φυλλωτούς κλώνους. Η αναχώνευσις της απολλωνείου και της ορφικής παραδόσεως αναγράφεται και κατά ένα άλλον τρόπον ακόμη μέσα εις την ιστορίαν των ναών. Πράγματι, η περίφημος έρις Απόλλωνος-Βάκχου διά τον τρίποδα του ναού δεν έχει άλλην έννοιαν. Ο Βάκχος, κατά το λέγειν του θρύλου, άφησε τον τρίποδα εις τον αδελφόν του και αποτραβήχθηκε εις τον Παρνασσόν. Αυτό θέλει να πη πως ο Διόνυσος και η ορφική μύησις εξηκολούθησαν να είναι προνόμιον μόνον των μεμυημένων, ενώ ο Απόλλων έδιδε δημοσία τους χρησμούς του».
Στις σελίδες που ακολουθούν γίνεται λόγος για τις μοιρολογήστρες της Περσεφόνης, οι οποίες εγονάτιζαν και με ξεπλεγμένα τα μαλλιά τους έβγαζαν γοεράς κραυγάς. Ακόμη και σε αυτό το βιβλίο υπάρχει αποτυπωμένη η λογική του ανάποδου κόσμου:
«Εις την στροφήν του ιμέρου, του πόθου, ανταπάντησαν με την “αντιστροφήν“ της οδύνης».
Λίγες αράδες παρακάτω διαβάζουμε:
«Στου Θανάτου το βασίλειο είσαι τώρα. Μα εμείς που θρηνούμε τον πολυαγαπημένο μας, τον ακριβό μας, ζωντανές-πεθαμένες είμαστε. Ας μην ξαναχαρούμε πια το φως της μέρας. Η γη που σε σκεπάζει ας μας χαρίση μεγαλοδύναμη θεά, τον ύπνο».
[…]
«Ελάτε, πονεμένοι, στη χαρά. Ελάτε αγωνιστές να ξαποστάσετε. Ο ήλιος που πάνω απ’ τα κεφάλια σας θέλω να λάμψη και που μέλλει να φωτίση τις ψυχές σας δεν είναι ο ήλιος των θνητών. Είναι το αγνό φως του Διόνυσου, ο υπερήλιος των μυημένων. Με τις δοκιμασίες που έχετε περάσει, με το ζήλο που κρυφοκαίει μέσα σας, θα βγήτε νικητές. Κι’ αν πιστεύετε στα λόγια του Θεού, είσαστε από τώρα νικητές. Γιατί ύστερα από τη μακριά διαδρομή των σκοτεινών υπάρξεων, θα βγήτε τέλος από το βασανισμένο κύκλο των διαδοχικών γεννήσεων κι’ όλοι σας θα ξαναβρεθήτε σαν ένα μονάχα σώμα, σα μια μονάχα ψυχή μέσα στο φέγγος του Διόνυσου! – Η θεϊκή σπίθα, που φωτίζει το δρόμο μας πάνω στη γη, μέσα μας είναι. Αυτή γίνεται λαμπάδα στο ναό, αστέρι ψηλά στον ουρανό. Έτσι μεγαλώνει της Αλήθειας το φως! Ακούτε τους κραδασμούς της Εφτάχορδης Λύρας, της Λύρας του Θεού!.... Αυτή κινεί τους κόσμους».
Λίγες αράδες προτού ξεκινήσει η επίμαχη ενότητα που τιτλοφορείται «Εορτή του Διονύσου εις την κοιλάδα των Τεμπών», ο Συρέ γράφει τα εξής:
«Στη Θεσσαλία, μέσα στη μαγευτική κοιλάδα των Τεμπών, είναι χτισμένος ένας μυστηριακός ναός, απρόσιτος για τους αμύητους. Εκεί φανερώνεται στους μύστες και στους οραματιστές ο θεός Διόνυσος. Σε προσκαλώ λοιπόν από τώρα στη γιορτή του, για του χρόνου. Βυθίζοντάς σε τότε σ’ έναν ύπνο μαγικό, τα μάτια σου θ’ ανοίξω, να δεις τον κόσμο των θεών. Ώς τότε καθαρή κι αγνή ας είναι η ζωή σου κι ολόλευκη η ψυχή σου. Γιατί, στο λέω να το ξέρης, των θεών το φως λυγίζει τους αδύνατους και τους ακάθαρτους σκοτώνει. Έλα μαζί μου τώρα. Θα σου δώσω το βιβλίο που χρειάζεται για να ετοιμαστής».
Β. … και δύο τραγούδια!
Πέραν αυτών, όμως, ερωτάται πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι στο παρελθόν ακούστηκαν δύο τραγούδια, εκ των οποίων το ένα το 2006 (συνθέτης Θ. Παπακωνσταντίνου / τραγουδιστής: Σ. Μάλαμας) με τον τίτλο «Μες στην κοιλάδα των Τεμπών» και το άλλο τον χειμώνα του 1989-1990 στο κινηματοθέατρο «Rex» της Θεσσαλονίκης από τον Γ. Νταλάρα, με τίτλο «Αθήνα-Σαλονίκη», σε μουσική Χρήστου Ζέρβα και στίχους της Αφροδίτης Μάνου2.
Στο πρώτο ακούγονται οι στίχοι:
«Μες την κοιλά… όπως τα λέω μες την κοιλάδα των Τεμπών
Φόβος των μηχανοδηγών».
Στο δεύτερο ακούγονται οι στίχοι:
«Μέσα στο τρένο της γραμμής, τα νιάτα μου υποθήκη | Κι η αμοιβή μου μιας ζωής, τα ναύλα της διαδρομής Αθήνα-Σαλονίκη».
Έχοντας υπ’ όψιν μας την προμνημονευθείσα αναφορά που γίνεται από τον Εδουάρδο Συρέ στην διονυσιακή γιορτή μέσα στην κοιλάδα των Τεμπών, τα δύο προαναφερθέντα τραγούδια είναι μάλλον απίθανο να υπήρξαν προφητικά.
Στην καλύτερη περίπτωση, αξιοποιούν την γνώση ότι τα Τέμπη συνδέονται από την αρχαιότητα με την θανάτωση του Διονύσου από τους περήφανους Τιτάνες και τις θαρρετές Τιτανίδες («ο Ζευς εκεραυνοβόλησε του Τιτάνες και η Αθηνά ξανάφερε πίσω στον Αιθέρα την καρδιά του Διονύσου»).
Στην χειρότερη περίπτωση, συνδέονται με την νεοταξίτικη τεχνική του προγνωστικού προγραμματισμού (predictive programming), που αποσκοπεί στην υποσυνείδητη εξοικείωση των λαών με τις μισάνθρωπες, και πάντοτε καμουλφαρισμένες, επιθέσεις της ελίτ.
ΙΙΙ. Συνωμοσιολογία vs Σατανισμός
Όποιος βιαστεί να απαξιώσει τις παραπάνω σκέψεις, κηλιδώνοντάς τες ως συνωμοσιολογικές, ας συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι:
Σήμερα κυριαρχεί ο σατανισμός σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη. Αναπόσπαστο στοιχείο του σατανισμού είναι η διοργάνωση σατανιστικών τελετών, κατά τις οποίες θυσιάζονται άνθρωποι ως σπονδή στον σατανά.
Σε σατανιστικές σέχτες ανήκουν, όμως, όχι μόνο απλοί πολίτες αλλά και υψηλόβαθμοι πολιτικοί, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Φυσικά, στην αίθουσα του δικαστηρίου η κτηνωδία των Τεμπών δεν θα αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της σατανιστικής ανθρωποθυσίας.
Οπωσδήποτε, όμως, όσες φρικτές παραλείψεις ή ακόμη πιο φρικτές ενέργειες συγκάλυψης βαραίνουν όσους ενεπλάκησαν στην συγκεκριμένη υπόθεση, μπορούν κάλλιστα να υπαχθούν στο πεδίο του ανθρωποκτόνου δόλου και όχι σε εκείνο της αμέλειας, όπως όλως ατυχώς ακούστηκε από κάποιους ομιλητές3.
IV. Λαός ως λάβα με αντιστασιακό τέμπο μας τα Τέμπη
Βλέποντας ο ανήσυχος πολίτης τις λαοθάλασσες που σχηματίσθηκαν σε αυτά τα συλλαλητήρια, από την μια πλευρά χαίρεται και αναθαρρεί, διότι διαπιστώνει ότι ακόμη δεν έχει χαθεί η δυναμική που μπορεί να μετατρέψει τον λαό σε ορμητική λάβα, από την άλλη, όμως, πλευρά προβληματίζεται για τα υψηλά όρια ανοχής που επέδειξε μέχρι σήμερα σε σχέση και με κάθε άλλη κτηνωδία που προκλήθηκε από παραλείψεις ή ενέργειες της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας.
Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη ζωή το αγαθό εκείνο, η (ιδίως μαζική) απώλεια του οποίου πρέπει να ευαισθητοποιεί τον λαό, ωθώντας τον να εκτονώσει στους δρόμους την συσσωρευμένη αγανάκτησή του για τους καμουφλαρισμένους εχθρούς του, γι’ αυτούς τους δαιμόνιους δημίους του που υποδύονται τους δήθεν επιδέξιους και μονάκριβους σωτήρες του.
Φέρ’ ειπείν, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι δύο εξίσου πολύτιμα (αν όχι πολυτιμότερα) αγαθά:
Τι νόημα έχει μια γυμνή ζωή που ποδοπατείται από την μπότα μιας συντεχνίας έξυπνων δικτατόρων;
Πόσο υγιής είναι μια ζωή που βρίσκεται φυλακισμένη πίσω από τους γρανιτένιους τοίχους μιας ψηφιακής ειρκτής, φρικτής καθότι αόρατης;
Τι αξία έχει μια ζωή, όταν ο πολίτης έχει παραδώσει το σώμα του στους βιοεξουσιαστές του;
Επίσης, πόσο Έλληνες αποδεικνύουμε ότι (δεν) είμαστε, όταν αρνούμαστε να αντιδράσουμε κάθε φορά που βλέπουμε να ετοιμάζεται η επόμενη εθνική προδοσία;
Ας είναι ο ξεσηκωμός για την κτηνωδία των Τεμπών η αρχή για να βρούμε το αντιστασιακό τέμπο μας και να οργανωθούμε ως κοινωνία όχι μόνο ενάντια στην φονική αδιαφορία και παροιμιώδη αναλγησία και αλαζονεία των κρατούντων, αλλά και ενάντια σε κάθε κυοφορούμενη τραγωδία που θα προέλθει από την κομπανία των εκάστοτε κυβερνητικών-κακοποιητικών εχθρών μας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, χωρίς να κραδαίνουμε πλακάτ και αφίσες που φέρουν μπαγιάτικη μπογιά κομματικής καπηλείας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φυσικά, και αυτήν την φορά η φρικαλέα κυβέρνηση δεν παρέλειψε να εφαρμόσει κατά γράμμα το εγχειρίδιο του σαμποτάζ των ανεπιθύμητων διαδηλώσεων με την επιστράτευση των ελεγχόμενων από αυτήν ταραξιών. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.
Δηλαδή: Τα ίδια Μητσοτάκη μου, τα ίδια Τσίπρα μου, τα ίδια Σαμαρά μου, τα ίδια Καραμανλή μου, τα ίδια Παπανδρέου μου και πάει κ-λέγοντας…
