«Υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει ότι θα έρθει η τραγωδία και το αποδέχεται;»
«Υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει ότι θα έρθει η τραγωδία και το αποδέχεται;»
Εκλαϊκευμένα μαθήματα Ποινικού Δικαίου / Μάθημα 5ο
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η κ. Ελίζα Βόζεμπεργκ, ευρωβουλευτής της Νέας Δικτατορίας και πρόεδρος της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατηγόρησε προσφάτως την ιατρό κ. Μαρία Καρυστιανού ότι καθοδηγείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και συκοφαντεί την Ελλάδα στο Εξωτερικό για το φρικτό έγκλημα των Τεμπών.
Σε ανάρτηση της δεύτερης η πρώτη έγραψε:
«Μια και μόνη διαφορά έχουμε, κυρία Μ. Κατυστιανού. Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσείς όχι».
Πέρα από το γεγονός ότι η διαφορά ανάμεσα στην κ. Καρυστιανού και την κ. Βόζεμπεργκ δεν είναι μόνο μία, η υποκρίσια της συστημικής-Νεοταξίτισσας ευρωβουλευτού υπερπερίσσεψε.
Διότι το κατάντημα στο οποίο βρίσκεται ο μηχανισμός απονομής της δικαιοσύνης στην Ελλάδα τροφοδοτεί οπωσδήποτε την θεωρία του ανάποδου κόσμου:
Οι αθώοι βρίσκονται ή κινδυνεύουν να βρεθούν στην φυλακή, ενώ τέτοιος κίνδυνος για τους πραγματικούς ενόχους είναι μικρός ή ακόμη και ανύπαρκτος.
Το αναποδογύρισμα αυτό, βεβαίως, είναι πρωτίστως προϊόν του εκτεταμένου ελέγχου της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία, η οποία με την σειρά της εξυπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα των μεγαλοεταιρειών.
Επίσης, η ίδια ευρωβουλευτής αναρωτήθηκε προπαγανδιστικά και, ειδικότερα, φρενοβλαβοποιητικά:
«Υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει ότι θα έρθει η τραγωδία και το αποδέχεται;»1.
Ακόμη, όμως, κι ένας φοιτητής Νομικής γνωρίζει ότι:
Ως προς το γνωστικό στοιχείο του ενδεχόμενου δόλου, ο δράστης δεν χρειάζεται να γνωρίζει την κακή έκβαση του κινδυνώδους εγχειρήματος, αλλ’ αρκεί να προβλέπει το ενδεχόμενο να πάνε στραβά τα πράγματα.
Σε ό,τι αφορά δε το βουλητικό στοιχείο, η αποδοχή της τραγωδίας μπορεί περίφημα να συναχθεί:
α) από την προκλητική αδιαφορία του δράστη, ο οποίος παραλείπει να λάβει μέτρα που θα μειώσουν αισθητά το ενδεχόμενο του μακελλειού ή/και β) από την απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτίων του!
Τα τρία είδη του δόλου ο ενδιαφερόμενος θα τα βρει αποτυπωμένα στο άρ. 27 παρ. 1 νέου ΠΚ, όπου προβλέπεται ότι:
«1. Με δόλο (με πρόθεση) πράττει όποιος θέλει την παραγωγή των περιστατικών που κατά τον νόμο απαρτίζουν την έννοια της αξιόποινης πράξης, καθώς και όποιος γνωρίζει ότι από την πράξη του ενδέχεται να παραχθούν αυτά τα περιστατικά και το αποδέχεται.
2. Όπου ο νόμος απαιτεί να έχει τελεστεί η πράξη εν γνώσει ορισμένου περιστατικού, δεν αρκεί ο ενδεχόμενος δόλος. Και όπου ο νόμος απαιτεί η πράξη να έχει τελεστεί με σκοπό την πρόκληση ορισμένου αποτελέσματος απαιτείται ο δράστης να έχει επιδιώξει να προκαλέσει αυτό το αποτέλεσμα».
Πρώτος είδος δόλου – Επιδίωξη (άμεσος δόλος α΄ βαθμού): Ο δράστης θέλει-επιδιώκει το εγκληματικό αποτέλεσμα.
Ο Α σημαδεύει τον Β στην καρδιά και πυροβολεί για να τον σκοτώσει, όπερ και εγένετο.
Δεύτερο είδος δόλου – Αναγκαίος δόλος (άμεσος δόλος β΄ βαθμού): Ο δράστης γνωρίζει ότι, αν τελέσει ή παραλείψει την επίμαχη ενέργεια, το εγκληματικό αποτέλεσμα θα επέλθει κατ’ ανάγκην (με βεβαιότητα).
Ο Α τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό σε αεροπλάνο, για να σκοτώσει τον επιβάτη-πολιτικό Χ, γνωρίζοντας ότι από την έκρηξη θα σκοτωθούν κατ’ ανάγκην και όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες, καθώς και το πλήρωμα, όπερ και εγένετο.
Τρίτος είδος δόλου – Ενδεχόμενος δόλος: Ο δράστης γνωρίζει ότι, αν τελέσει ή παραλείψει την επίμαχη ενέργεια, το εγκληματικό αποτέλεσμα είναι ενδεχόμενο να επέλθει.
Ο αδέξιος σκοπευτής Α πυροβολεί κατά του Β, γνωρίζοντας ότι, αντί του Α, μπορεί να πετύχει τον παρακείμενο Γ, όπερ και εγένετο.
Με την ευκαιρία αυτή αναρτάται εδώ, ελαφρώς τροποποιημένο, ένα κείμενο που είχε δημοσιευθεί πριν από μήνες στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (3/3/2024, σελ. 57)2, το οποίο προσφέρεται για την αποδόμηση του προπαγανδιστικού σόου της κ. Βόζεμπεργκ.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώνουμε με την παλαιά φρουρά της Νέας Δικτατορίας, που μοιάζει να έχει γαντζωθεί πάνω στις ανανεούμενες εξουσιαστικές καρέκλες, εντός και εκτός Ελλάδος.
Στην αλήστου μνήμης δήλωση του κ. ΓεωργιΑΔΗ «Αν ο υπουργός Μεταφορών έλεγε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς»3, η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ποινικά αυτογκόλ του λαλίστατου Υπουργού της Νέας Δικτατορίας, υποκρύπτεται η εξής παραδοχή:
Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής (προτεινόμενη παράφραση: Καρμανιολής) γνώριζε άριστα ότι υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα. Άρα, από την στιγμή που ουδέν έπραξε για να αποκαταστήσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, όχι μόνο παραλείποντας να διαφωτίσει το επιβατικό κοινό σχετικά με τον κίνδυνο που εγκυμονεί για την ζωή του η χρήση του σιδηροδρόμου, αλλά, πολύ περισσότερο, διαρρηγνύοντας από το βήμα της Βουλής τα ιμάτιά του ότι «μια υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών» και ότι «είναι ντροπή να τίθενται θέματα ασφαλείας», αποδέχθηκε την επέλευση της συμφοράς, η οποία ήταν ενδεχόμενο να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε δρομολόγιο, στέλνοντας στον θάνατο εκατοντάδες επιβάτες.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΔΟΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑΣ
Αν οι υποψήφιοι επιβάτες γνώριζαν ότι, εξαιτίας των προβλημάτων ασφαλείας, οι ράγες έχουν μετατραπεί σε καρμανιόλα, τα βαγόνια σε θανάσιμες παγίδες και, αντιστοίχως, τα εισιτήρια του τρένου σε λαχνούς θανάτου, τότε πράγματι κανένας δεν θα αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο, εκτός αν επρόκειτο για λάτρη παραλλαγής της ρώσικης ρουλέτας, ο οποίος θα ήθελε, μέσω της χρήσης του σιδηροδρόμου, να ανεβάσει την αδρεναλίνη του, δοκιμάζοντας την αποδοτικότητα του τυχερού άστρου του.
Η ορθόδοξη μετάφραση της ανάποδης και σφόδρα παραπλανητικής φράσης του κ. ΓεωργιΑΔΗ «αν ο υπουργός Μεταφορών έλεγε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς» είναι η ακόλουθη:
Ακριβώς επειδή ο υπουργός γνώριζε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, θα έπρεπε να φροντίσει να μη μπαίνει κανείς μέσα.
Από την στιγμή που αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτό, μπορεί κάλλιστα να στοιχειοθετηθεί ευθύνη για την ανθρωποκτόνα παράλειψή του4. Η επίμαχη φράση του κ. ΓεωργιΑΔΗ αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ΚΑΙ ο υπουργός Μεταφορών είχε επίγνωση της απαράδεκτης κατάστασης στην οποία βρισκόταν το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Η γνώση, όμως, είναι το κοινό σημείο επαφής της ενσυνείδητης αμέλειας και του ενδεχόμενου δόλου.
Συνεπώς, με την συναξιολόγηση των ενδεικτών και αντενδεικτών του ενδεχόμενου δόλου5, απομένει να τεκμηριωθεί η αποδοχή ή η μη-αποδοχή της θανατηφόρας συμφοράς που μπορούσε οποτεδήποτε να προκληθεί σε βάρος εκατοντάδων αθώων ψυχών και εν τέλει προκλήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ;
Ο κ. ΓεωργιΑΔΗΣ είχε προβεί, όμως, και σε μια δεύτερη, πονηρή δήλωση:
«τα τρένα τα είχαμε από την εποχή του Τρικούπη, είχαμε τέτοια δυστυχήματα; 150 χρόνια δουλεύουν τα τρένα χωρίς τηλεματική».
Άραγε, θα μπορούσε η σκέψη αυτή να συσχετισθεί με τον αντενδείκτη του ενδεχόμενου δόλου που αποκαλείται «εξοικείωση του δράστη με τον κίνδυνο» και έτσι να καλλιεργηθεί η τάση επιεικούς ποινικής αξιολόγησης της συμπεριφοράς του πρώην υπουργού Μεταφορών καθώς και κάθε άλλου εμπλεκομένου;
Ήδη, μάλιστα, ο Άγγελος Τερζάκης στο μυθιστόρημά του «Ταξίδι με τον Έσπερο» έγραφε ότι «η εξοικείωση εκφυλίζει τον κίνδυνο».
Η απάντηση στο προηγηθέν ερώτημα πρέπει να είναι κατηγορηματικά αρνητική:
Οι σοβαρές ελλείψεις και η κάκιστη κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου επισημαίνονταν διαρκώς από πολλές πλευρές (ακόμη και λίγες ημέρες πριν από την συμφορά), με αποτέλεσμα να μη μπορεί να υποστηριχθεί βασίμως ότι τα προβλήματα της ασφάλειας είχαν απωθηθεί στο ασυνείδητο όσων γνώριζαν άριστα ότι οι ράγες είχαν μετατραπεί σε φονικό όπλο και τα βαγόνια των επιβατών σε θανάσιμες παγίδες.
Αν, μάλιστα, ληφθεί υπ’ όψιν η συρροή διαφόρων ενδεικτών του ενδεχόμενου δόλου, όπως του υψηλού αντικειμενικού ποσοστού επικινδυνότητας των πράξεων και παραλείψεων, της ιδιοτέλειας του σκοπού που επιδιώχθηκε με την εκδήλωση της επίμαχης συμπεριφοράς, των παραπλανητικών δηλώσεων του Υπουργού Μεταφορών πριν από την συμφορά, αλλά και της συμπεριφοράς των αρμοδίων μετά την πράξη (βλ. το απαράδεκτο μπάζωμα του τόπου του εγκλήματος – ίσως το πιο κραυγαλέα ενοχοποιητικό στοιχείο όλων!6), τότε η δυνατότητα κατάφασης του ενδεχόμενου δόλου ανθρωποκτονίας τόσο για τον πρώην Υπουργό Μεταφορών όσο και για τα λοιπά εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι προφανής.
Αλλά στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο μας τα προφανή είναι αφανή!
Πάντως, η επιλογή ενός μέρους του ελληνικού λαού να κάνει λόγο για την «μαζική δολοφονία των Τεμπών» κάθε άλλο παρά νομικώς αυθαίρετη είναι, εφόσον για την κατάφαση του ανθρωποκτόνου δόλου αρκεί η απλή αποδοχή της ενδεχόμενης θανάσιμης έκβασης, ακόμη κι αν αυτή για τον δράστη αποτελεί ανεπιθύμητη εξέλιξη.
Ανεπιθύμητη είναι και η απώλεια της περιουσίας ενός τζογαδόρου, αλλά από την στιγμή που μπαίνει στο καζίνο και παίζει τα χρήματά του στην ρουλέτα, έχει εκ των προτέρων αποδεχθεί ότι μπορεί να τα χάσει.
Εκείνο, ωστόσο, που δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί στο πλαίσιο του παρόντος είναι αν όσοι με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις του συνέβαλαν στην απώλεια των 57 + Χ αθώων ψυχών (άλλο ένα τρομακτικό ψέμα ο αριθμός των νεκρών, αφού δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν οι αγνοούμενοι!) δεν έδρασαν απλώς με ενδεχόμενο δόλο, αλλά με άμεσο δόλο α΄ βαθμού, δηλαδή με επιδίωξη.
Η πραγμάτευση αυτού του ζητήματος, δηλ. η τυχόν σκόπιμη μετατροπή των βαγονιών του Ιντερσίτυ σε κινητές θανάσιμες παγίδες, προϋποθέτει επαλήθευση της εγκυρότητας κάποιων ζοφερών πληροφοριών/υπονοιών που σχετίζονται αφ’ ενός με το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας και αφ’ ετέρου με την επαίσχυντη προσπάθεια συγκάλυψης των αιτίων της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων.
Φυσικά, η διαβεβαίωση των μελών της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας ότι θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση, ακόμη κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει σήμερα ότι συνυποδήλωνε το ακριβώς ανάποδο:
η κυβέρνηση έκανε το παν για να πέσει στην υπόθεση μαύρο σκοτάδι, προσποιούμενη αυτό που έχει μάθει να κάνει αποστηθίζοντας τα εγχειρίδια της προπαγάνδας, δηλαδή να συγκροτεί εξεταστικές επιτροπές, δίνοντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται για την απονομή δικαιοσύνης.
Ότι ο κ. Καραμανλής-Καρμανιολής, αντί να βρίσκεται ήδη προσωρινά κρατούμενος, απολαμβάνει αλαζονικά τα οφίτσια της επανεκλογής του, αυτό αποδεικνύει περίτρανα την θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου.
Και το ότι ο ελληνικός λαός τον ξαναψήφισε, επαληθεύει την υπόνοια που έχει σχηματισθεί εδώ και καιρό: πολιτικοί και πολίτες χορεύουν ένα απαίσιο σαδομαζοχιστικό τανγκό.
ΕΞΥΠΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ – ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Τέλος, όσο μας κυβερνά μια απολύτως διεφθαρμένη εξυπνοδικτατορική κυβέρνηση, πορείες διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις, απεργίες και τα συναφή, πάντοτε υπό την καθοδήγηση των συνδικαλιστάδων, είναι παλαιολιθικού τύπου λαϊκές αντιδράσεις που δεν πρόκειται να αποφέρουν απολύτως τίποτε. Άλλωστε ο κρατικός μηχανσιμός, μόλις δει τα σκούρα, ενεργοποιείται διαλυτικά με χρήση δακρυγόνων και άφθονη βία.
Κατά τα λοιπά, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας γίνονται συνήθως για το ξεχαρμάνιασμα των οργισμένων και είναι καταδικασμένες να εκφυλισθούν σε επετειακές κινητοποιήσεις που μετά από χρόνια θα μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε στα Τέμπη σημειώθηκε μια φρικώδης κτηνωδία, οργανωμένη από μια λαοπατριδοκτόνα κυβέρνηση που ξαναψηφίστηκε από πουλημένους και πλανεμένους αυτόχειρες.
Το αυταρχικό-ανθελληνικό καθεστώς Μητσοτάκη παίζει πάρα πολύ βρόμικα αλλά ο βρεφοποιημένος λαός επιμένει να κρατά στο χέρι του ακόμη ξεθωριασμένες-παραδοσιακές ντουντούκες όχι μόνο για να φωνάζει τετριμμένα συνθήματα, αλλά και να τραγουδά ακατάλληλα για την περίσταση χαρούμενα τραγουδάκια με σατιρικά στιχάκια («γιούπι γιάγια»).
Ας συνειδητοποιήσουμε την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής μεθόδου: Στις έξυπνες δικτατορίες χρειάζονται έξυπνες αντιδράσεις!
Και χάρη σε αυτές, θα πρέπει οπωσδήποτε να ανανεώνεται συστηματικά η μνήμη μας περί της ανθρωποθυσίας των Τεμπών, ώστε, όταν θα έρθει η ώρα της δίκης, να μην έχει εν τω μεταξύ ατονήσει ο ζοφερός απόηχος. Επίσης, η άσβεστη μνήμη της κτηνωδίας θα δυσκολέψει πολύ εκείνους που θα σκεφθούν να οργανώσουν μια παρόμοια ανθρωποθυσία, η οποία θυμίζει σπονδή στον σατανά7.
Σχετικά με την νομική αξιολόγηση αυτής της φράσης βλ.:
Αλλιώς ο Ιωάννης Μανωλεδάκης (ΠοινΔ, Επιτομή ΓενΜ, 6η έκδ. 2001, αριθμ. περ. 239, σελ. 191), ο οποίος δεχόταν ότι δεν ενεργεί με ενδεχόμενο δόλο, αλλά με συνειδητή αμέλεια α΄ βαθμού ο οδηγός εκείνος που οδηγεί το αυτοκίνητό του σε δρόμο της πόλης με μεγάλη ταχύτητα, γνωρίζοντας ότι «τρέχει και θέλει να τρέξει» και αντιλαμβανομενος ως ενδεχόμενο αυτής της ενέργειάς του την πρόκληση ατυχήματος (τραυματισμός ή και θανάτωση ανθρώπου), με το σκεπτικό ότι «δεν αποδέχεται αυτό το ενδεχόμενο αποτέλεσμα», αλλά «συνεχίζει την ενέργειά του (τη γρήγορη οδήγηση), ελπίζοντας ότι θα το αποφύγει»· «απέναντι στα έννομα αγαθά η διάθεσή του δεν είναι εχθρική ούτε αρνητική, αλλά αδιάφορη» (πρβλ. και Παρασκευόπουλο, Τα θεμέλια του Ποινικού Δικαίου, ΓενΜ: Το έγκλημα, β΄ έκδ., 2020, σελ. 226· Συμεωνίδου-Καστανίδου, εις: Καϊάφα-Γκμπάντι / Συμεωνίδου-Καστανίδου, ΠοινΔ, ΓενΜ, 2022, σελ. 376). Η άνευ ετέρου υπαγωγή του πρώτου εγκληματικού τύπου στο πεδίο της αμέλειας, με την αναγνώριση της εξίσωσης «αίολη ελπίδα = αδιαφορία = συνειδητή αμέλεια α΄ βαθμού», αποτελεί μια υπερβολικά επιεική θεώρηση που στέλνει ένα προβληματικό μήνυμα στην κοινωνία:
Όσοι είναι αδιάφοροι και εναποθέτουν στην τύχη την έκβαση της επικίνδυνης για τα έννομα αγαθά των τρίτων συμπεριφοράς τους δεν έχουν να φοβηθούν ότι θα στερηθούν την ελευθερία τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και άρα στερούνται ενός σοβαρού αντικινήτρου να παραλείψουν την επιλήψιμη συμπεριφορά τους.
Επ’ αυτού βλ. διεξοδικά Βαθιώτη, Δόλος: Θεμελίωση και αποκλεισμός του στο Ποινικό Δίκαιο, εκδ. Π.Ν. Σάκκουλας, 2η έκδ., 2014, αριθμ. περ. 157 επ.· του ιδίου, Πρεμιέρα των αντενδεικτών του ενδεχόμενου δόλου στο ποικιλόχρωμο φόντο της αρεοπαγιτικής νομολογίας, ΠοινΧρ 2019, σελ. 401 επ.
Πρβλ.: https://www.espressonews.gr/reportaz/59141/yparchi-satanas-pistepste-me/
Για την υπόνοια ότι το δυστύχημα των Τεμπών ήταν ανθρωποθυσία βλ.:
Εξαιρετική ανάλυση. Το άσχημο όμως είναι ότι την ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ του "Ενδεχόμενου δόλου" (τρίτου δόλου), με τόσο αναλυτικό και τεκμηριωμένο λόγο, δεν την ακούμε ούτε καν από το σύλλογο "ΤΕΜΠΗ 2023", ενώ κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί μια ΜΟΝΙΜΗ εκστρατεία. ενημέρωσης.
Το άρθρο, αγαπητέ Κωνσταντίνε, ξεκινά από το επίσημο αφήγημα της Αντιπολίτευσης, ότι το «έγκλημα» των Τεμπών υπήρξε «προδιαγεγραμμένο δυστύχημα ανθρώπινου λάθους» που οφείλεται στην κακή κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων, την οποία το καθεστώς Μητσοτάκη γνώριζε και δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τον κίνδυνο που αυτή η κατάσταση συνεπάγεται. Επιπλέον όμως οι αρμόδιοι παράγοντες του καθεστώτος συγκάλυψαν συνειδητά την πιθανότητα να συμβεί το «μοιραίο». Γεγονός που πράγματι στοιχειοθετεί «άμεσο δόλο», αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αγγίζει την πιθανότητα να πρόκειται για ΜΑΖΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ. Περίπτωση δηλαδή όπου η ελλείψεις στις υποδομές των σιδηροδρόμων απλώς διευκόλυναν την τέλεση του προμελετημένου εγκλήματος. Περιττό να πούμε πως στα περισσότερα από τα προηγούμενα 150-200 χρόνια, η τεχνολογία και οργάνωση των σιδηροδρόμων διπλής γραμμής υπήρξε πολύ κατώτερη της σημερινής στην Ελλάδα χωρίς ποτέ να προκληθεί τόσο πολύνεκρο δυστύχημα.
Με σειρά δημοσιευμένων άρθρων και εκατοντάδες αναρτήσεις, σχόλια και συζητήσεις στο Τουίττερ-Χ αλλά και σε αναλυτικό βίντεο στο YouTube (https://youtu.be/TAIpwkn9Mns/) έχω αποδείξει ότι πρόκειται για Προμελετημένο Κρατικό Έγκλημα και όχι «προδιαγεγραμμένο δυστύχημα» μετά ή άνευ «δόλου».
Ένας από τους λόγους που ανέλαβα αυτή την έρευνα επί 19 μήνες είναι για να δείξω πως η συχνότητα τέτοιων ειδεχθών εγκλημάτων (πχ Μάτι, Σινούκ, Ήλιος, Ίμια, C130, Βεγγάζη κα) στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης οφείλεται στην ευκολία της Συγκάλυψης τους με παραπλήσια αφηγήματα διάχυσης ευθυνών και στο «ακαταδίωκτο» των αναρίθμητων προθύμων Συνεργών που προσφέρει η χώρα μας στις εκάστοτε «εγκληματικές οργανώση» οι οποίες τα σχεδιάζουν, διαπράττουν και σκηνοθετούν ως «δυστυχήματα».
Ο άλλος λόγος είναι πως στην περίπτωση των Τεμπών ήταν πολύ εύκολο να αποδείξω πως
(α) το Εξιλαστήριο Θύμα, ο Σταθμάρχης Βασίλης Σαμαράς είναι Αθώος, γιατί ήταν τεχνικά αδύνατο να κάνει το «τραγικό λάθος» που του προσάπτουν.
(β) το οπτικοακουστικό υλικό στον Τόπο του Εγκλήματος βεβαιώνει δια γυμνού οφθαλμού πως δεν υπήρξε μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων και σημείο σύγκρουσης αλλά εξοστρακισμός τους σε αντίθετες κατευθύνσεις πριν έρθουν σε επαφή μεταξύ τους.
(γ) δεν υπήρξε καμία χημική έκρηξη εύφλεκτης ύλης που εξαΰλωσε/απανθράκωσε μέταλλα, μηχανικά μέρη και ανθρώπους.
(δ) ολόκληρη η Προδικασία των Τεμπών είναι Άκυρη γιατί αποδείχτηκε πως οι Ιατροδικαστές Λάρισας και οι Πρραγματογνώμονες της Πυροσβεστικής εμποδίστηκαν να πάνε για έρευνα στον Τόπο του Εγκλήματος, από Αξιωματικούς που επικαλέστηκαν «Κρατικό Απόρρητο» και εν συνεχεία οι Ιατροδικαστές υποχρεώθηκαν να υπογράψουν εκθέσεις που είχαν συντάξει «άγνωστοι».