Η γραφική ενδεκάδα του Αιγινίου: Πώς η τρίχα γίνεται τριχιά!
Η αποκατάσταση της κακοποιημένης αλήθειας στην ιστορική «δίκη των θεματοφυλάκων» που αποτέλεσε ένα ακόμη πλουσιοπάροχο «κανιβαλικό γεύμα» της δικτατορίας των ΜΜΕ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
Στις 9 Ιουνίου 2023 ολοκληρώθηκε η ιστορική δίκη των 11 κατηγορουμένων, οι οποίοι τον Δεκέμβριο του 2021 πήγαν σε σχολείο του Αιγινίου για να συζητήσουν με τον γυμνασιάρχη το ενδεχόμενο της χαλάρωσης των υγειονομικών μέτρων σε βάρος των μαθητών (μασκοφορίας και υποβολής σε διαγνωστικό έλεγχο).
Eπειδή, όμως, ο γυμνασιάρχης δεν δέχθηκε να τους ακούσει, κάποιοι εκ των κατηγορουμένων τού πέρασαν χειροπέδες και τον μετέφεραν με αυτοκίνητό τους στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να τον παραδώσουν στα αστυνομικά όργανα και να τον μηνύσουν.
Σημειωτέον ότι η αστυνομία είχε ενημερωθεί για την δράση των κατηγορουμένων τόσο από τον ίδιο τον γυμνασιάρχη όσο και από συναδέλφους του, δύο εκ των οποίων μάλιστα τον διαβεβαίωσαν ότι θα τον ακολουθούσαν με το δικό τους όχημα όσο θα εκτελείτο η μεταφορά του στο αστυνομικό τμήμα, όπερ και εγένετο.
Όταν οι κατηγορούμενοι έφθασαν στο τμήμα, προσάγοντας δεσμευμένο τον γυμνασιάρχη, οι αστυνομικοί ζήτησαν από αυτούς να του βγάλουν τις χειροπέδες, εκείνοι δε συμμορφώθηκαν απολύτως. Εν συνεχεία, συνελήφθησαν και οι ένδεκα κατηγορούμενοι, εναντίον των οποίων ασκήθηκε ποινική δίωξη, μεταξύ άλλων για το κακούργημα της διακεκριμένης αρπαγής, με αποτέλεσμα τρεις από αυτούς να τεθούν υπό καθεστώς προσωρινής κρατήσεως.
Όσες αιτήσεις κι αν υπεβλήθησαν με σκοπό την άρση ή την αντικατάστασή του μέτρου αυτού, έπεσαν στο κενό. Το ίδιο συνέβη και με την προσφυγή κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Κατερίνης, με το οποίο αποφασίσθηκε η εισαγωγή της υπόθεσης στο ακροατήριο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης.
Παρότι από τους συνηγόρους των κατηγορουμένων προβλήθηκε ο αυτονόητος ισχυρισμός ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν στοιχειοθετείτο αντικειμενικά το έγκλημα της αρπαγής, διότι ο παθών, υπό τις δεδομένες συνθήκες τέλεσης της πράξης, δεν αποστερήθηκε την προστασία της Πολιτείας, οι λειτουργοί της ελληνικής δικαιοσύνης στο στάδιο της προδικασίας είχαν διαφορετική άποψη. Επικαλούμενοι την ιδιότητα των κατηγορουμένων ως «θεματοφυλάκων» που είχαν υπογράψει και καταθέσει την περίφημη «Ιερή Δήλωση του άρθρου 120 του Συντάγματος»1, απεφάνθησαν ότι:
«οι πεποιθήσεις των κατηγορουμένων καταμαρτυρούν ότι δεν αναγνωρίζουν την άσκηση νόμιμης κρατικής εξουσίας που χαρακτηρίζει ένα κράτος δικαίου αλλά την δική τους αυθαίρετη εξουσία, γεγονός που τους καθιστά επικίνδυνους όχι μόνο στο πλαίσιο της εφαρμογής των μέτρων για τον κορωνοϊό αλλά και για κάθε μορφή επιβολής οποιουδήποτε άλλου μέτρου εφαρμόζεται στο πλαίσιο ενάσκησης οποιασδήποτε κρατικής εξουσίας και λειτουργίας ενός κράτους δικαίου»!
Στο εν λόγω βούλευμα έγινε ακόμη δεκτό ότι:
«οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι –επικαλούμενοι κατά την δική τους αυθαίρετη ερμηνεία– την ενεργοποίηση […] του άρθρου 120 του Συντάγματος και του άρθρου 275 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, διατείνονται εν τοις πράγμασι ότι νομιμοποιούνται να υποτάξουν τον παθόντα χωρίς τη θέλησή του στην φυσική τους εξουσία και να τον οδηγήσουν στα αστυνομικά όργανα, τα οποία όμως […] δεν αναγνωρίζουν ως αληθείς φορείς άσκησής της, αλλά ως “όργανα”, στα οποία μάλιστα έχουν το δικαίωμα να υποδεικνύουν τον ορθό, κατά τις πεποιθήσεις τους, τρόπο δράσης τους».
Όπως, όμως, προέκυψε ξεκάθαρα από τις καταθέσεις των αστυνομικών κατά την επ’ ακροατηρίω διαδικασία, οι κατηγορούμενοι υπάκουσαν αμέσως στην εντολή αποδέσμευσης του παθόντος και ήσαν απολύτως συνεργάσιμοι, ενώ δεν υπήρχε καμία περίπτωση οι κατηγορούμενοι να επιβάλουν στα αστυνομικά όργανα την δική τους άποψη, αφού, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, «από το ένα αφτί έμπαινε ό,τι τους έλεγαν και από το άλλο έβγαινε».
Επομένως, δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία ότι η αστυνομική προστασία ήταν εξασφαλισμένη για τον παθόντα, οι δε κατηγορούμενοι αναγνώριζαν πλήρως τον θεσμικό ρόλο και την κρατική εξουσία των αστυνομικών οργάνων, τα οποία ουδόλως θέλησαν να υποκαταστήσουν.
Ευτυχώς, ο παραλογισμός του παραπεμπτικού βουλεύματος2 δεν επικράτησε στο σκεπτικό της εισαγγελικής προτάσεως αλλά και της δικαστικής αποφάσεως, με την οποία εκρίθη τελικώς ότι οι κατηγορούμενοι δεν ενήργησαν με δόλο αρπαγής αλλ’ απλώς με δόλο παρανόμου κατακρατήσεως του γυμνασιάρχη.
Ωστόσο, η αιτιολογία αυτή ήταν εν μέρει μόνο ορθή, αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση απουσίαζε η ραχοκοκκαλιά του εγκλήματος της αρπαγής σύμφωνα με το άρθρο 322 παρ. 1 ΠΚ, δηλ. δεν συνέτρεχε το στοιχείο της αποστέρησης του παθόντος από την προστασία της Πολιτείας.
Τούτο, διότι ο δεμένος πισθάγκωνα γυμνασιάρχης, όντας εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο κατηγορουμένους που κάθονταν ένθεν κι ένθεν στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, δεν είχε μεν την δυνατότητα να βοηθηθεί με τις δικές του δυνάμεις, ώστε να τεθεί υπό την προστασία της Πολιτείας, πλην όμως αναμενόταν μετά βεβαιότητας ότι, εντός ολίγων λεπτών, θα παρείχετο σε αυτόν η απαραίτητη βοήθεια, όταν δηλαδή θα παραδιδόταν από τους δράστες στα αστυνομικά όργανα, τα κατ’ εξοχήν αρμόδια για την παροχή της αναγκαίας πολιτειακής προστασίας σε όποιον πολίτη τελεί υπό καθεστώς περιορισμού της ελευθερίας του.
Η αρχική κατηγορία της αρπαγής μετατράπηκε σε παράνομη κατακράτηση και αναγνωρίσθηκε σε όλους τους κατηγορουμένους, πλην του «αρχηγού της ομάδας», το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου. Για την παράνομη κατακράτηση επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 3 ετών, για την διατάραξη της λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας ποινή φυλάκισης 2 ετών και για την παραβίαση των υγειονομικών μέτρων ποινή φυλάκισης 1 έτους, με αποτέλεσμα η συνολική ποινή να φθάσει στα 4 χρόνια και 6 μήνες, μαζί με χρηματική ποινή για την τέλεση όλως ελαφράς σωματικής βλάβης.
Είναι δε εντυπωσιακό ότι με την ίδια ποινή τιμωρήθηκαν όλοι οι κατηγορούμενοι (πλην του «αρχηγού»), καίτοι δεν είχαν ταυτόσημο συμμετοχικό ρόλο στην παράνομη κατακράτηση, αφού κάποιοι συνέπραξαν στην δέσμευση του γυμνασιάρχη, κάποια άλλοι μόνο στην βίαιη μεταφορά του, ενώ υπήρχαν πολλοί που απλώς παρίσταντο στον τόπο του εγκλήματος.
Αποκαρδιωτική και άκρως ανησυχητική για το (τύποις) δημοκρατικό μας πολίτευμα είναι η διαπίστωση ότι, καθ’ όλη την διάρκεια της δίκης, τα ΜΜΕ κάλυπταν την συγκεκριμένη εμβληματική υπόθεση, «ενημερώνοντας» την κοινή γνώμη με παντελώς μεροληπτικά δημοσιεύματα και τηλεοπτικά ρεπορτάζ, τα οποία στηρίζονταν αποκλειστικώς στα δηκτικά σχόλια που γίνονταν σε βάρος των κατηγορουμένων ιδίως από την πλευρά της εισαγγελικής έδρας.
Αντιθέτως, οποιοδήποτε στοιχείο προέκυπτε από την εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας υπέρ των κατηγορουμένων και οποιοδήποτε επιχείρημα προβαλλόταν για την αποκατάσταση της αλήθειας από την πλευρά των συνηγόρων υπεράσπισης ενταφιαζόταν καθολικά και προκλητικά.
Ιδού ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του θλιβερού τρόπου με τον οποίο οι σύγχρονοι δημοσιογράφοι παραποιούν την πραγματικότητα, παγιδεύοντας τους πολίτες σε έναν ψεύτικο κόσμο:
Ακόμη κι όταν ο εισαγγελέας πρότεινε την μετατροπή της αρπαγής σε παράνομη κατακράτηση, οι «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι αναπαρήγαγαν την παραπλανητική είδηση ότι «η εισαγγελική πρόταση ήταν κόλαφος» για τους κατηγορουμένους, οι οποίοι χαρακτηρίσθηκαν από τον εισαγγελέα όχι μόνο «γραφικοί, αλλά και επικίνδυνοι»!
Επιπροσθέτως, ενώ στα κανάλια προβάλλονταν οι δηλώσεις που έκανε ο παθών γυμνασιάρχης μπροστά στις στημένες έξω από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης κάμερες, δεν έγινε το ίδιο με την μία και μοναδική δήλωση ολίγων δευτερολέπτων που έκανε ο γράφων μπροστά στα μικρόφωνα της ΕΡΤ και του STAR την τελευταία ημέρα έκδοσης της δικαστικής αποφάσεως.
Προφανώς, το καθεστώς έτρεμε στην ιδέα ότι μια μικρή αχτίδα φωτός μπορεί να διετάρασσε την κυριαρχία του σκότους εντός του οποίου οι «δικτάτορες των ΜΜΕ» επιχειρούν να μας κρατούν δεσμευμένους με τις αόρατες χειροπέδες της τοξικής οθόνης τους.
Είναι, μάλιστα, τόσο μεγάλη η αίσθηση της παντοδυναμίας των δημοσιογράφων, που ένας εκπρόσωπός τους θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να κάθεται στα έδρανα των συνηγόρων, ώστε να μην του ξεφύγει καμία οξεία από τις φράσεις εκείνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κράχτη για την ικανοποίηση του αιμοδιψούς περί «Δικαίου» αισθήματος, στο οποίο έχουν εκγυμνάσει τους πολίτες τα φιλοκαθεστωτικά ΜΜΕ, ορθότερα: τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.
Αν στο ακροατήριο δεν βρίσκονταν προκατειλημμένοι συστημικοί δημοσιογράφοι που μολύνουν τα μυαλά της συμπαγούς πλειοψηφίας με μια πρωτοφανών διαστάσεων πνευματική πανούκλα, και στην θέση τους καθόταν ένας σύγχρονος Νίκος Τσιφόρος ή ένας Δημήτρης Ψαθάς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε εμπνευστεί ένα από τα πιο δημοφιλή θεατρικά του έργα, το οποίο θα γινόταν σενάριο μιας ξεκαρδιστικής κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου που θα άφηνε εποχή.
Προτεινόμενος τίτλος του θεατρικού αυτού έργου:
«Η γραφική ενδεκάδα του Αιγινίου».
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο «εγκέφαλος της ομάδας» είχε συλλάβει την ιδέα να «επιτάξει» όχι μόνο όσα σχολεία εφήρμοζαν αυστηρά τα υγειονομικά μέτρα, αλλά ακόμη και το έδαφος πάνω στο οποίο είχε στήσει μια καντίνα-καταφύγιο για όσους δεν ήθελαν να φορούν την απάνθρωπη μάσκα!
Προτεινόμενος υπότιτλος του ίδιου θεατρικού:
«Πώς η τρίχα γίνεται τριχιά».
Μπορεί χάρη στην μετατροπή της αρπαγής σε παράνομη κατακράτηση να αποφεύχθηκε η εδραίωση του υγειονομικού ολοκληρωτισμού, αλλά η ανήκεστος ψυχική βλάβη που προκλήθηκε στους τρεις κρατουμένους, οι οποίοι σάπισαν μέχρι και την τελευταία ημέρα του δεκαοκταμήνου στην φυλακή, υπό τις γνωστές για τα ελληνικά δεδομένα άθλιες συνθήκες, πιστοποιεί ότι δεν ζούμε σε κράτος δικαίου:
Όταν το ευτράπελο βαπτίζεται μεσανατολικό, τότε ο κόσμος δεν είναι μόνο ψεύτικος αλλά και ανάποδος.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Κυριακή 18 Ιουνίου 2023, σελ. 07β/23.
Ακολουθεί το οπτικοακουστικό αφιέρωμα που ετοιμάστηκε για την υπόθεση του Αιγινίου. Μοντάζ: Γιώργος Δάφνης.
Για την επιδημία των λεγόμενων θεματοφυλάκων του Συντάγματος της Ελλάδος βλ. την κριτική του γράφοντος εις: Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 120 επ.
Επ’ αυτού βλ. την κριτική του γράφοντος εις: Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023, σελ. 253/254.
ο μόνος αξιόπιστος θεσμός που μπορεί να βασιστεί ο Έλληνας πλέον είναι η ΑΑΔΕ