Ρετρό 17.0: Εορτή του Διονύσου εις την κοιλάδα των Τεμπών
Θυσιάσθηκαν οι επιβάτες της αμαξοστοιχίας IC 62 στον θεό Διόνυσο;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
«Στη Θεσσαλία, μέσα στη μαγευτική κοιλάδα των Τεμπών, είναι χτισμένος ένας μυστηριακός ναός, απρόσιτος για τους αμύητους. Εκεί φανερώνεται στους μύστες και στους οραματιστές ο θεός Διόνυσος» (Εδ. Συρέ, Οι μεγάλοι μύσται).
Πριν από λίγες ημέρες, καθώς προσπαθούσα να επιλέξω ποια βιβλία θα κρατήσω και ποια θα αποχωριστώ λόγω της ανάγκης μετάβασης σε άλλον χώρο, αναδύθηκε στην επιφάνεια ένα καταχωνιασμένο επί τρία χρόνια παλιό βιβλίο που είχα προμηθευτεί από βιβλιοπωλείο των Αθηνών.
Πρόκειται για το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου Εδουάρδου Συρέ (1841-1929) «Οι μεγάλοι μύσται. ΡΑΜΑ / ΚΡΙΣΝΑ / ΕΡΜΗΣ / ΜΩΥΣΗΣ / ΟΡΦΕΥΣ / ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ / ΠΛΑΤΩΝ / ΙΗΣΟΥΣ» (ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Ν. ΚΑΠΝΑ, ΕΚΤΗΣ131ης ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ, Γ΄ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ-ΑΘΗΝΑΙ 1949).
Για να καταλήξω αν θα κρατήσω το βιβλίο, αποφάσισα να το ξεφυλλίσω, με σκοπό να πάρω μια γεύση από τα γραφόμενα.
Το βιβλίο, ω του θαύματος, άνοιξε στην σελίδα 264, όπου υπήρχε ο σοκαριστικός τίτλος «Εορτή του Διονύσου εις την κοιλάδα των Τεμπών»!
Έχοντας ασχοληθεί, σε επίπεδο μονογραφίας και αρθρογραφίας από το 2003, με το τροχαίο δυστύχημα των Τεμπών, το οποίο είχε στοιχίσει την ζωή σε 21 μαθητές, και με νωπή ακόμη την μνήμη από το τελευταίο φρικαλέο σιδηροδρομικό δυστύχημα (;) στο ίδιο μέρος με 57 + Χ νεκρούς, το οποίο με κινητοποίησε για να συγγράψω πλείονα κείμενα που αποτελούν την ποινική και κοινωνιολογική ανάλυση της νέας συμφοράς1, η ανάγνωση του παραπάνω τίτλου με έκανε να κερώσω.
Αφού κάθισα συντετριμμένος σε μια καρέκλα, με διαπέρασε η έντονη σκέψη ότι η νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 μπορεί να μην ήταν τελικά η νύχτα του ανθρώπινου λάθους, αλλά εκείνη της μεγάλης σφαγής.
Ήδη στον τίτλο της σχετικής ενότητας του βιβλίου υπήρχε ένας διπλός αστερίσκος, ο οποίος παρέπεμπε σε υποσημείωση με το εξής περιεχόμενο:
«Ο Παυσανίας αναφέρει ότι κάθε χρόνον μία “θεωρία” επήγαινε από τους Δελφούς εις την κοιλάδα των Τεμπών, διά να δρέψη την ιεράν δάφνην. Το χαρακτηρισιτκόν αυτό έθιμον εθύμιζεν εις τους θιασώτας του Απόλλωνος ότι συνεδέοντο με την ορφικήν μύησιν και ότι η πρώτη έμπνευσις του Ορφέως ήτο ο παλαιός και εύρωστος κορμός, από τον οποίον ο ναός των Δελφών έδρεπε τους αειθαλείς και ευχύμους φυλλωτούς κλώνους. Η αναχώνευσις της απολλωνείου και της ορφικής παραδόσεως αναγράφεται και κατά ένα άλλον τρόπον ακόμη μέσα εις την ιστορίαν των ναών. Πράγματι, η περίφημος έρις Απόλλωνος-Βάκχου διά τον τρίποδα του ναού δεν έχει άλλην έννοιαν. Ο Βάκχος, κατά το λέγειν του θρύλου, άφησε τον τρίποδα εις τον αδελφόν του και αποτραβήχθηκε εις τον Παρνασσόν. Αυτό θέλει να πη πως ο Διόνυσος και η ορφική μύησις εξηκολούθησαν να είναι προνόμιον μόνον των μεμυημένων, ενώ ο Απόλλων έδιδε δημοσία τους χρησμούς του».
Στις σελίδες που ακολουθούν γίνεται λόγος για τις μοιρολογήστρες της Περσεφόνης, οι οποίες εγονάτιζαν και με ξεπλεγμένα τα μαλλιά τους έβγαζαν γοεράς κραυγάς. Ακόμη και σε αυτό το βιβλίο υπάρχει αποτυπωμένη η λογική του ανάποδου κόσμου:
«Εις την στροφήν του ιμέρου, του πόθου, ανταπάντησαν με την “αντιστροφήν“ της οδύνης».
Λίγες αράδες παρακάτω διαβάζουμε:
«Στου Θανάτου το βασίλειο είσαι τώρα. Μα εμείς που θρηνούμε τον πολυαγαπημένο μας, τον ακριβό μας, ζωντανές-πεθαμένες είμαστε. Ας μην ξαναχαρούμε πια το φως της μέρας. Η γη που σε σκεπάζει ας μας χαρίση μεγαλοδύναμη θεά, τον ύπνο».
[…]
«Ελάτε, πονεμένοι, στη χαρά. Ελάτε αγωνιστές να ξαποστάσετε. Ο ήλιος που πάνω απ’ τα κεφάλια σας θέλω να λάμψη και που μέλλει να φωτίση τις ψυχές σας δεν είναι ο ήλιος των θνητών. Είναι το αγνό φως του Διόνυσου, ο υπερήλιος των μυημένων. Με τις δοκιμασίες που έχετε περάσει, με το ζήλο που κρυφοκαίει μέσα σας, θα βγήτε νικητές. Κι’ αν πιστεύετε στα λόγια του Θεού, είσαστε από τώρα νικητές. Γιατί ύστερα από τη μακριά διαδρομή των σκοτεινών υπάρξεων, θα βγήτε τέλος από το βασανισμένο κύκλο των διαδοχικών γεννήσεων κι’ όλοι σας θα ξαναβρεθήτε σαν ένα μονάχα σώμα, σα μια μονάχα ψυχή μέσα στο φέγγος του Διόνυσου! – Η θεϊκή σπίθα, που φωτίζει το δρόμο μας πάνω στη γη, μέσα μας είναι. Αυτή γίνεται λαμπάδα στο ναό, αστέρι ψηλά στον ουρανό. Έτσι μεγαλώνει της Αλήθειας το φως! Ακούτε τους κραδασμούς της Εφτάχορδης Λύρας, της Λύρας του Θεού!.... Αυτή κινεί τους κόσμους».
Σημειωτέον ότι στις 21 Απριλίου 2021, στην σελίδα μου στο φέισμπουκ είχα αναρτήσει ένα σύντομο κείμενο με τίτλο «Ο αγαπημένος αριθμός 9 της κυβέρνησης Μητσοτάκη: Μας κυβερνούν αποκρυφιστές;»2.
Το ερώτημα αυτό διατυπώθηκε, επειδή είχε περιέλθει στην κατοχή μου το βιβλίο του Texe Marrs (ο οποίος, βεβαίως, δεν μας εκπλήσσει που λοιδορείται από τους συνωμότες ως «συνωμοσιολόγος») με τίτλο “Το σχέδιο της χιλιετούς ανάπτυξης” (σελ. 142). Εκεί ο συγγραφέας σημειώνει τα εξής:
«Ερευνώντας κανείς την αποκρυφιστική αριθμολογία, προκειμένου να κατανοήσει τη διεστραμμένη και σκοτεινή σκέψη της μυστικιστικής συνωμοσίας, μπορεί να καταλήξει σε άκρως ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές συνθέσεις αριθμών.
Ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία στη Γερμανία το 1933.
Ο αριθμός 33 είναι πολύ σημαντικός για τους αποκρυφιστές, ο Χριστός σταυρώθηκε στα 33 του χρόνια· στον Ελευθεροτεκτονισμό ο υψηλότερος βαθμός είναι ο 33ος.
Η πρόσθεση των ψηφίων 3 και 3 του αριθμού 33 μας δίνει τον αριθμό 6, ο οποίος είναι ο πιο ανίερος αριθμός για τους Χριστιανούς (Αποκάλυψη 13, όπου το θηρίο περιγράφεται να φέρει τον αριθμό 666), αλλά για τους αποκρυφιστές το 6 είναι ένας ιδιαίτερα ιερός αριθμός.
Το 3 είναι, επίσης, σημαντικός αριθμός για τους μυστικιστές, καθώς πιστεύουν στην ανίερη τριάδα του πατέρα του φωτός, της ερωμένης του και του απογόνου τους, ο οποίος απεικονίζεται ως Μεσσίας ή ο Ιησούς επί γης, όντας φυσικά σφετεριστής του αληθινού Μεσσία Ιησού Χριστού.
Και το εννέα είναι, επίσης, σημαντικός αριθμός απ’ την αποκρυφιστική, αριθμολογική σκοπιά, καθώς 3 επί 3 ισούται με εννέα.
Παλιότερα λεγόταν ότι οι μάγισσες είχαν εννέα ζωές.
Στην αρχαία ελληνορωμαϊκή μυθολογία αναφέρεται ότι υπήρχαν εννέα άρχοντες, που κυβερνούσαν τον πλανήτη».
Μετά την παράθεση αυτού του χωρίου είχα αναρωτηθεί αν μας κυβερνούν αποκρυφιστές, δεδομένης της εμμονής της κυβέρνησης Μητσοτάκη (επί εποχής κορωνοϊού) με τον αριθμό 9, ο οποίος ταυτίσθηκε με το ανώτατο επιτρεπόμενο αριθμό ατόμων στις κηδείες και τις θρησκευτικές τελετές, στις ιδιωτικές συναθροίσεις, στην σειρά αναμονής για αγορά προϊόντων, αλλά και με τον χρόνο έναρξης της βραδινής απαγόρευσης κυκλοφορίας και εν τέλει της αναστάσιμης λειτουργίας.
Η πρόσφατη πληροφορία που αναδύθηκε από το παραπάνω βιβλίο του Συρέ «Οι μεγάλοι μύσται» εγείρει φλέγοντα ερωτήματα για την απώλεια των αθώων ψυχών που ταξίδευαν με την επιβατική αμαξοστοιχία Ιντερσίτυ 62.
Πώς είναι δυνατόν να έχουν σημειωθεί από το 1999 μέχρι το 2023 τρία πολύνεκρα δυστυχήματα (άραγε, τρίτωσε το κακό;) στο ίδιο περίπου σημείο;
Πρέπει να υποθέσει κάποιος δεισιδαίμων ότι είναι καταραμένη η κοιλάδα των Τεμπών ή να φαντασθεί ότι εν έτει 2023 τελούνται ανθρωποθυσίες σε αποκρυφιστικό φόντο;
Όποιος επιθυμεί να τοποθετηθεί τεκμηριωμένα επ’ αυτού, θα πρέπει να απαντήσει σε πλήθος πρόσθετων ερωτημάτων, ανάμεσα στα οποία δεσπόζουν τα εξής δύο:
Γιατί ο έλεγχος του φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας με την οποία συνεκρούσθη η επιβατική έγινε περίπου μία εβδομάδα μετά το «δυστύχημα» και όχι την ίδια εφιαλτική νύχτα ή έστω την αμέσως επόμενη ημέρα; Πώς διασφαλίζεται ότι στο ενδιάμεσο διάστημα δεν έγινε αφαίρεση του πραγματικού υλικού που μετέφερε;
Γιατί μπαζώθηκε εσπευσμένα ο τόπος του εγκλήματος;
Αν, μάλιστα, τα ερωτήματα αυτά συσχετισθούν με την είδηση ότι η… θεοσεβούμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να αποφευχθεί μια νέα συγκέντρωση στην περιοχή των Τεμπών, όπου έλαβε χώρα το έγκλημα, έδωσε εντολή η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» να μη φθάσει στα Τέμπη αλλά να πάει κατευθείαν από το Άγιον Όρος στην Αθήνα3, τότε η ρετσινιά του συνωμοσιολόγου δεν μπορεί εύκολα να πιάσει τόπο.
Επιπλέον, εγείρεται μια ακόμη απορία:
Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι στο παρελθόν ακούστηκαν δύο τραγούδια, εκ των οποίων το ένα το 2006 (συνθέτης Θ. Παπακωνσταντίνου / τραγουδιστής: Σ. Μάλαμας) με τον τίτλο “Μες στην κοιλάδα των Τεμπών” και το άλλο τον χειμώνα του 1989-1990 στο κινηματοθέατρο «Rex» της Θεσσαλονίκης από τον Γ. Νταλάρα, με τίτλο «Αθήνα-Σαλονίκη», σε μουσική Χρήστου Ζέρβα και στίχους της Αφροδίτης Μάνου;
Σύμφωνα με την πληροφορία που έδωσε για το δεύτερο τραγούδι στις 17/2/2021 ο Θανάσης Γιώγλου:4
«Η ηχογράφηση από το “REX” με τον Γιώργο Νταλάρα, την Αφροδίτη Μάνου και την Ελένη Τσαλιγοπούλου βρέθηκε στο αρχείο του ηχολήπτη του Νταλάρα Βαγγέλη Κουλούρη και αναρτήθηκε πριν από λίγες ημέρες [Σ.Σ.: άρα μέσα στον μήνα Φεβρουάριο του 2021], χωρίς ιδιαίτερη, ηχητική επεξεργασία, στο επίσημο κανάλι του Γιώργου Νταλάρα στο youtube».
Ο συντάκτης ενός άλλου σχετικού δημοσιεύματος της ιστοσελίδας in.gr αναπαράγει τους ανατριχιαστικούς στίχους αυτού του τραγουδιού, κάνοντας το εξής μακάβριο σχόλιο:5
«Μέσα στο τρένο της γραμμής, τα νιάτα μου υποθήκη | Κι η αμοιβή μου μιας ζωής, τα ναύλα της διαδρομής Αθήνα-Σαλονίκη» έγραφαν οι στίχοι που θα μπορούσαν να είναι το soundtrack της πολύνεκρης τραγωδίας των Τεμπών, όπου η πλειοψηφία των θυμάτων ήταν νεαροί φοιτητές που επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές τους.
Μεσάνυχτα και στη στροφή, έξω απ’ τον Πλαταμωνα | Το τέλος μοιάζει με αρχή, λες και η άνοιξη μπορεί | Να αλλάξει την εικόνα, συμπληρώνει η επόμενη στροφή».
Ο ίδιος συντάκτης γράφει ότι αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προφητικό για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, το ίδιο δε ισχύει και για εκείνο που τραγουδήθηκε από τον Μάλαμα το 2006 με τους εξής στίχους:
«Μες την κοιλά όπως τα λέω μες την κοιλάδα των Τεμπών
Φόβος των μηχανοδηγών
Είναι ένας γέρο όπως τα λέω είναι ένας γέρο πλάτανος
μαγκούφης και παράφορος
Που πίνει από όπως τα λέω που πίνει απ’ το θολό νερό
του ποταμού το ιερό
Πίνει κι απλώ, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα
Κι όποτε παά όπως τα λέω κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές
Πιάνει το τρέ όπως τα λέω πιάνει το τρένο από τ’ αυτί
”Μην την περνάς τη Γευγελή”
Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το ‘πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος
Πως ήταν α όπως τα λέω πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά».
Έχοντας πλέον υπ’ όψιν μας την σχετική αναφορά που γίνεται από τον Εδουάρδο Συρέ στην διονυσιακή γιορτή μέσα στην κοιλάδα των Τεμπών, τα δύο προαναφερθέντα τραγούδια είναι μάλλον απίθανο να υπήρξαν προφητικά.
Στην καλύτερη περίπτωση, αξιοποιούν την γνώση ότι τα Τέμπη συνδέονται από την αρχαιότητα με την θανάτωση του Διονύσου από τους περήφανους Τιτάνες και τις θαρρετές Τιτανίδες («ο Ζευς εκεραυνοβόλησε του Τιτάνες και η Αθηνά ξανάφερε πίσω στον Αιθέρα την καρδιά του Διονύσου»6), ενώ στην χειρότερη περίπτωση εντάσσονται στην περίφημη κατηγορία του προγνωστικού προγραμματισμού (predictive programming), που αποτελεί προσφιλή τεχνική της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την υποσυνείδητη εξοικείωση των λαών με τις μισάνθρωπες, και πάντοτε καμουλφαρισμένες, επιθέσεις της (στο βίντεο που ακολουθεί –λεπτό 19:17– ο αναλυτής του φαινόμενου του προγνωστικού προγραμματισμού αναφέρεται στον εμβολιασμό!).
Πόσο τυχαίο ότι και ο “προγνωστικός προγραμματισμός“ έχει καταστεί αντικείμενο χλευασμού από τον νεοταξίτικο συρφετό; Αξίζει να διαβαστεί ένα ομότιτλο άρθρο7, στο οποίο όσοι πιστεύουν ότι η επίμαχη τεχνική τυγχάνει ευρείας εφαρμογής, κηλιδώνονται ως οπαδοί θεωριών συνωμοσίας που ισχυρίζονται ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση πρόκειται να θέσει υπό τον έλεγχο της ολόκληρο τον πλανήτη ή, σε μια πιο μετριοπαθή εκδοχή, ότι τα τραγικά συμβάντα είτε είναι δουλειά που γίνεται εκ των ένδον ή ότι είναι απολύτως ψευδή (“People who believe in this theory are mostly conspiracy theorists who think there will be a totalitarian government takeover, or on the more mild side, theorists who believe tragic events are an inside job or completely fake”).
Τι κι αν βγαίνουν στο φως πληροφορίες σαν αυτές που καταγράφονται εδώ; Στις 21 Μαΐου 2023, ο “κυρίαρχος” λαός μίλησε, αποδεχόμενος τα λάθη που του σέρβιραν, τις αναλήψεις ευθυνών που του προέταξαν και τις υποκριτικές συγγνώμες που του ψέλλισαν.
Σύμφωνα, όμως, με το Λεξικό του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, το λάθος είναι η γλωσσομάσκα της δολοφονίας.
Σύμφωνα δε με μια άλλη γνωστή τεχνική των Νεοταξιτών, ο καλύτερος τρόπος για να κρύψει κάποιος την αλήθεια, είναι να την βγάλει στο φως!
Μήπως, λοιπόν, η συμφορά των Τεμπών που παρουσιάσθηκε από δημοσιογράφους και πολιτικούς ως θυσία των παιδιών για ένα καλύτερο μέλλον του ελληνικού σιδηροδρόμου αποτελεί συνυποδήλωση μιας συνειδητής ανθρωποθυσίας με διονυσιακές-αποκρυφιστικές ρίζες;8
Για την συμπαγή πλειοψηφία, τα Τέμπη δεν είναι παρά ένα από τα πολλά τηλε-μπαλόνια, τα οποία θρέφουν τους αιμοσταγείς δημοσιογραφίσκους και τους ευνουχισμένους Νεοέλληνες που παραμένουν αλυσοδεμένοι στο μάτριξ του ανάποδου και ψεύτικου κόσμου.
Ας είναι το κείμενο αυτό μια απόπειρα σκουντήματος για την έναρξη της αφύπνισης των τηλεδιασωληνωμένων κομματόπληκτων από τον βαθύ λήθαργό τους, ώστε το μπαλόνι των Τεμπών να ξαναφουσκώσει στις διαστάσεις που του αξίζει και να σκάσει με κρότο στα μούτρα όσων μπορεί να εμπλέκονται σε μια ασύλληπτη κτηνωδία.
Ολοκληρώνουμε με ένα ακόμη αφυπνιστικό απόσπασμα του Εδουάρδου Συρέ, γραμμένο λίγες αράδες προτού ξεκινήσει η επίμαχη ενότητα που τιτλοφορείται «Εορτή του Διονύσου εις την κοιλάδα των Τεμπών»:9
«Στη Θεσσαλία, μέσα στη μαγευτική κοιλάδα των Τεμπών, είναι χτισμένος ένας μυστηριακός ναός, απρόσιτος για τους αμύητους. Εκεί φανερώνεται στους μύστες και στους οραματιστές ο θεός Διόνυσος. Σε προσκαλώ λοιπόν από τώρα στη γιορτή του, για του χρόνου. Βυθίζοντάς σε τότε σ’ έναν ύπνο μαγικό, τα μάτια σου θ’ ανοίξω, να δεις τον κόσμο των θεών. Ώς τότε καθαρή κι αγνή ας είναι η ζωή σου κι ολόλευκη η ψυχή σου. Γιατί, στο λέω να το ξέρης, των θεών το φως λυγίζει τους αδύνατους και τους ακάθαρτους σκοτώνει. Έλα μαζί μου τώρα. Θα σου δώσω το βιβλίο που χρειάζεται για να ετοιμαστής».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αναφορά στο εύρημα του βιβλίου του Εδουάρδου Συρέ έγινε για πρώτη φορά προς το τέλος της συνέντευξης που παραχώρησε ο γράφων στον δημοσιογράφο του Focus Fm Στέφανο Δαμιανίδη στις 19 Μαΐου 202310.
Συρέ, Οι μεγάλοι μύσται, ό.π., σελ. 261/262, όπου αναφέρονται και τα εξής:
«Αυτό είναι το μυστήριο του θανάτου του Διονύσου. Τώρα άκουσε και της Ανάστασης το μυστήριο. Οι άνθρωποι είναι η σάρκα και το αίμα του Διονύσου. Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι τα σκόρπια του κομμάτια, που ζητώντας τόνα τ’ άλλο παραδέρνουν μέσα στο έγκλημα και μέσ’ στο μίσος, μέσα στον πόνο και τον έρωτα, διά μέσου χιλιάδων υπάρξεων. Η διάπυρη θερμότητα της γης, η άβυσσος των υποχθονίων της δυνάμεων, τα τραβούν ολοένα πιο βαθιά μέσα στο χάος, τα κατακομματιάζουν ολοένα περισσότερο. Μα εμεί οι Μύστες, εμείς που και τα πάνω και τα κάτω ξέρομε, είμαστε οι λυτρωτές των Ψυχών, οι ψυχοπομποί των Ανθρώπων. Ωσάν μαγνήτες τις ελκύουμε προς εμάς, όπως ελκυόμεθα κι εμείς απ’ τους Θεούς. Έτσι με ουράνιες μαγικές ρήτρες ξανασυνθέτουμε το ζωντανό σώμα της θεότητας. Κάνομε να κλαίη ο ουρανός και να ευφραίνεται η γη. Και σαν πολύτιμα κειμήλια κλείνομε στις καρδιές μας τα δάκρυα του καθενός, για να τα ανταλλάξουμε με χαρούμενα χαμόγελα. Ο Θεός πεθαίνει μέσα μας και μέσα μας ξαναγεννιέται».
Συρέ, ό.π., σελ. 263/264.
Αρκετά απο τα παγκόσμια καταστροφικά γεγονότα, συμβαίνουν σε μέρη που έχουν μεγάλη αποκρυφιστική σημασία, όπως η πτώση των Δίδυμων Πύργων. Βρήκα στο διαδίκτυο το παρακάτω, γραμμένο στα αγγλικά άρθρο, για την ιστορία και τους συμβολισμούς των δύο πυλώνων, για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει:
https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1874/01/the-history-of-the-two-pillars/631399/
Όλα είναι πιθανά! Υπάρχει κι αυτή η εκπομπή για τα Τέμπη. Ενδιαφέρουσα. Γίνεται αναφορά στον θεό Απόλλωνα, στον Πύθωνα, στην Εκάτη και σε πολλά άλλα. https://youtu.be/MD1IB9xXiK4