Φρεσκάροντας ζοφερές μνήμες από τα νομικά τερατουργήματα της εποχής των λοκντάουν
Φρεσκάροντας ζοφερές μνήμες από τα νομικά τερατουργήματα της εποχής των λοκντάουν
Όταν οι Έλληνες διέπρεψαν ως «ψηφιακά πειραματόζωα»
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
I. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την κτηνωδία στην οποία μας βύθισε το καθεστώς Κυριακούλη Μητσοτάκη την τρομο-σαιζόν 2020-2021.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον αυτοεξευτελισμό των πολιτών, αλλά προπάντων των νομικών, που εξαναγκάσθηκαν να συμπληρώνουν τις αυτοβεβαιώσεις της ντροπής ή να στέλνουν τα επονείδιστα SMS στις σατανικές αρχές, δίνοντας ραπόρτο στα όρνεα του Μεγάλου Αδελφού για την πρόθεση μετακίνησής τους.
Η υποχρέωση αυτή είχε θεσπισθεί για πρώτη φορά στις 17 Μαρτίου 2020 και για δεύτερη φορά στις 5 Νοεμβρίου 2020.
ΙΙ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΕΓΚΩΜΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ 13033
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον σκληρό Νεοταξίτη Κυριάκο Πιερρακάκη, ο οποίος, στην εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα «Στα άκρα» (4.11.2020), είχε παρουσιάσει το μέτρο της υποχρεωτικής αποστoλής SMS ως ένα «εξαιρετικά πετυχημένο πείραμα», για το οποίο η Ελλάδα έλαβε τα εύσημα της Μαργκρέτε Βεστάγκερ (Margrethe Vestager), Επιτρόπου Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τότε ήταν που είχε χαρακτηρίσει το μέτρο αυτό ως μια «κατ' ουσίαν αυτορρύθμιση»:
«Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να στέλνεις μήνυμα για να βγεις, εσύ ο ίδιος πειθαρχούσες στον εαυτό σου. [...] αυτό το πείραμα, το πείραμα του 13033, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες παρεμβάσεις του covid».
Κοντολογίς, οι Έλληνες διέπρεψαν ως «ψηφιακά πειραματόζωα»!
ΙΙΙ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους αστυνομικούς που με σταματούσαν στον δρόμο για να ελέγξουν αν έχω ανταποκριθεί στο αντισυνταγματικό καθήκον ενημέρωσης των αρχών για την πρόθεση μετακίνησής μου και οι οποίοι, όταν τους επεδείκνυα τις φωτοτυπίες από τα βιβλία των συνταγματολόγων Αριστόβουλου Μάνεση και Προδρόμου Δαγτόγλου, με χτυπούσαν συγκαταβατικά στην πλάτη, λέγοντάς μου:
«Έχετε δίκιο, αλλά εμείς εντολές εκτελούμε».
Όταν τους απαντούσα ότι αυτήν ακριβώς την φράση έλεγαν και επί Χίτλερ, οι αστυνομικοί με κοιτούσαν με αμηχανία.
Σημειωτέον ότι η Χάνα Άρεντ, στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Η κοινοτ[ο]πία του κακού»1, αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου Άντολφ Άιχμαν, συνταγματάρχη των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, ο οποίος προσπάθησε να εμφανισθεί ως νομοταγής πολίτης που εκπλήρωνε τα καθήκοντά του, επιδεικνύοντας τυφλή υπακοή.
Στο βιβλίο αυτό αναφέρονται τα εξής:
το να είναι κανείς νομοταγής δεν σημαίνει ότι υπακούει απλά στους νόμους, αλλά ότι ενεργεί σαν να ήταν ο νομοθέτης των νόμων στους οποίους υπακούει. Από εκεί πηγάζει και η πεποίθηση ότι χρειάζεται να ξεπερνά κανείς τη φωνή του καθήκοντος.
Σημαντική είναι και η ακόλουθη επισήμανση του Φίλιπ Ζιμπάρντο, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στο εκπληκτικό βιβλίο του «H επιρροή του Εωσφόρου. Πώς καλοί άνθρωποι γίνονται κακοί»:2
«Σύμφωνα με τον Robert Jay Lifton στο Nazi Doctors, υπήρχαν οι “ζηλωτές”, που συμμετείχαν με προθυμία στη διαδικασία εξόντωσης και έκαναν ακόμα και “επιπλέον δουλειά” όσον αφορά τους φόνους, εκείνοι που εκτελούσαν τη διαδικασία περίπου μεθοδικά, και δεν έκαναν ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από ό,τι πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν, και εκείνοι που συμμετείχαν στη διαδικασία εξόντωσης, αλλά απρόθυμα».
Στην εποχή του κορωνοϊού φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών αισθάνθηκαν έτσι ακριβώς: σαν νομοθέτες των νόμων της υγειονομικής τυραννίας με τους οποίους θεσπίσθηκαν όλες οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις. Γι’ αυτό και επέδειξαν μια πρωτοφανή συμμόρφωση στα εκάστοτε μέτρα, όσο παράλογα-απάνθρωπα κι αν ήταν, αξιώνοντας υστερικά μιαν αντίστοιχη σιδηρά πειθαρχία εκ μέρους των τρίτων: Dura lex sed lex.
Την φράση αυτή (ελληνιστί: «σκληρός νόμος αλλά νόμος») μου την είχε πει μια πρόεδρος πολιτικού δικαστηρίου, όταν την είχα ρωτήσει πώς αντέχει επί τόσες ώρες ημερησίως να φορά την πουλόμασκα.
Σε ό,τι αφορά τις αυτοβεβαιώσεις και SMS μετακίνησης, ο πατριάρχης του ελληνικού Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλος Μάνεσης στο εγχειρίδιό του «Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄ ατομικές ελευθερίες» έγραφε:3
Η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους των πολιτών. […] Υπάρχουν όμως κράτη όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο εσωτερικό της χώρας, ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος.
Αντιστοίχως, ο Πρόδρομος Δαγτόγλου στο ογκώδες έργο του «Ατομικά Δικαιώματα» σημείωνε:4
«Από την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δεν εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας. Αντισυνταγματική θα ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγελίας, γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και εξασθένιση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το ίδιο το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη».
IV. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΑΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους καθηγητές Νομικών Σχολών (ιδίως του Συνταγματικού και του Ποινικού Δικαίου), που κράτησαν σφραγισμένα τα χείλη τους και δεμένα τα χέρια τους, ενώ γνώριζαν άριστα ότι η υποχρέωση γνωστοποίησης της πρόθεσης μετακίνησης στις αρχές, όπως και η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 21.00 μέχρι τις 05.00, ήταν κραυγαλέα αντισυνταγματικές, παραπέμποντας σε DNA δικτατορίας.
Από τους εν ζωή ποινικολόγους, η Ελισάβετ Συμεωνίδου-Καστανίδου, ομότιμη καθηγήτρια Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., στο βιβλίο της «Προσβολές του πολιτεύματος. Άρθρα 134-137 ΠΚ», συνέδεε την απαγόρευση κυκλοφορίας με την επιβολή πραξικοπήματος5:
«Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες ενέργειες των πραξικοπηματιών είναι κατά κανόνα η κατάληψη των ραδιοφωνικών σταθμών, η μετάδοση εντολής με την οποία απαγορεύεται η κυκλοφορία των πολιτών και η απειλή ότι θα ασκηθεί βία εναντίον εκείνων που θα παραβιάσουν την εντολή».
V. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΣΦΥΟΚΑΜΨΙΑ ΚΑΙ ΤΥΦΛΗ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΛΕΒΙΑΘΑΝ!
Το φρεσκάρισμα της τραυματικής μνήμης μας από την εποχή της λεγόμενης «πανδημίας του κορωνοϊού» αποσκοπεί στην νομική θωράκισή μας ενόψει μιας από καιρού εις καιρόν τρομολαγνικά προπαγανδιζόμενης νέας πανδημίας, για την καταπολέμηση της οποίας είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθούν εκ νέου τα δοκιμασμένα-δρακόντεια «εργαλεία» της προηγούμενης.
Μακάρι η πρωτοφανής οσφυοκαμψία της συμπαγούς πλειοψηφίας και, ειδικότερα, η τυφλή υπακοή της στα γρανάζια του αυταρχικού Λεβιάθαν6 να μην επαναληφθεί.
Όποιος επιθυμεί να εμβαθύνει στα νομικά τερατουργήματα που συνέβησαν στην εποχή της Covid-19 μπορεί να μελετήσει τα γραφόμενα στο βιβλίο: «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού», Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023.
Μτφ.: Α. Μπέντζα, εκδ. Θύρσος, Αθήνα 1995, σελ. 172.
Μτφ.: Α. Λακιώτη / Μ. Φωτοπούλου, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 291.
Πανεπιστημιακές παραδόσεις, δ΄ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134 .
Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 4η έκδ., 2012, σελ. 296, αριθμ. περιθ. 467.
Εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 108.
Για το περίφημο πείραμα του Μίλγκραμ, αντικείμενο του οποίου ήταν η εξέταση του ζητήματος κατά πόσον ο απλός άνθρωπος είναι πρόθυμος να υπακούσει στις εντολές μιας ανώτερης αρχής βλ.:
«Δεν θα μπορέσουν να ψεύδονται αιωνίως!
Θα πρέπει αργά ή γρήγορα να λογοδοτήσουν στη...λογική με λογική,
στις ιδέες με ιδέες, στο συναίσθημα με συναίσθημα!
Και τότε θα σιωπήσουν: το κάστρο των εκβιασμών τους.
της βίας και των ψεμάτων θα καταρρεύσει» Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Ο απαράμιλλος "αιρετικός"σκηνοθέτης του ιταλικού σινεμά, διανοούμενος, καλλιτέχνης, ζωγράφος, ποιητής, μυθιστοριογράφος, Παζολίνι πιο επίκαιρος και διαχρονικός από ποτέ, είχε προεξοφλήσει-προβλέψει- "προφητεύσει" πριν από 49 χρόνια ποιά θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού σαδιστικού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης!
Η ταινία του «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα» (1975), -το κύκνειο άσμα του- είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα έργα τέχνης που έχουν δημιουργηθεί ποτέ για τον φασισμό, την υποταγή και την υποκρισία της νοσηρής σαδιστικής εξουσίας, για όσους άντεξαν να τη δουν (!), πρόκειται για την πιο avant-garde, σκανδαλώδη, ενοχλητική, ωμή πολιτική ταινία που γυρίστηκε ποτέ, ένα έργο
sui generis ευφυΐας και προκλητικής πολυπλοκότητας, ένα αληθινό κινηματογραφικό μανιφέστο!
Μια βαθιά δυσάρεστη και σκληρή πολιτική απεικόνιση της φασιστικής (ναζιστικής) ελίτ
που έκτοτε έχει απαγορευτεί σε πολλές χώρες. Αποτελεί διασκευή του απαγορευμένου για δυο αιώνες βιβλίου του Μαρκήσιου ντε Σαντ "120 μέρες στα Σόδομα" μεταφέροντας τη δράση του στην Βόρεια Ιταλία του 1944.
Όπως είπε και ο ίδιος για την ταινία του : «Το σώμα γίνεται εμπόρευμα. Η ταινία μου σχεδιάζεται ως μια σεξουαλική μεταφορά, η οποία συμβολίζει, με οραματικό τρόπο, τη σχέση μεταξύ εκμεταλλευόμενου και εκμεταλλευτή. Στον σαδισμό και στην πολιτική εξουσία τα ανθρώπινα όντα γίνονται αντικείμενα. Αυτή η ομοιότητα είναι η ιδεολογική βάση της ταινίας»
Το φιλμ παραμένει ασυναγώνιστο στο είδος του και στη δύναμή του να σοκάρει λέγοντας ενοχλητικές αλήθειες (όπως αυτό εδώ το σπάνιο ιστολόγιο). Και όπου ο ντε Σαντ επιτίθεται στον Θεό και τη Φύση, ο Παζολίνι επιτίθεται στην εξουσία και την εκμετάλλευση.