Ρετρό 4.0: Ο «πόλεμος» του 1968 κατά της «πτερωτής μάστιγας» του Παρισιού

Μέθοδοι καρμπόν για «ορατούς» και «αόρατους εχθρούς»

Με τον τίτλο «Κομμάντος εναντίον των… περιστεριών» και υπότιτλο «Η “μάχη” για την απαλλαγή του Παρισιού από την “πτερωτή μάστιγα” βρίσκεται στην τελική φάση», δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 1968 στο περιοδικό «Συλλογή» (σελ. 145 επ.) ένα εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο, που αποδεικνύει ότι από τότε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση ενός ευρωπαϊκού κράτους, εν προκειμένω της Γαλλίας, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει κάποιον «εχθρό», «αόρατο» ή «ορατό», εφαρμόζει μεθόδους που στηρίζονται στην λογική του καρμπόν.

Ως γνωστόν, στις 16 Μαρτίου 2020 ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος κήρυξε πρώτος τον περίφημο «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» της δημόσιας υγείας, δηλ. κατά του κορωνοϊού, στο διάγγελμά του προς τον γαλλικό λαό είχε αντιμετωπίσει τον ιό σαν ανθρωπόμορφη οντότητα, δηλώνοντας παντελώς ανερυθρίαστα τα εξής:

«Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο κατά της δημόσιας υγείας βέβαια, αλλά ο εχθρός είναι εκεί. Αόρατος! Ασύλληπτος!».

Ασύλληπτο, βεβαίως, είναι το μέγεθος της μωρίας που χαρακτηρίζει έναν πολιτικό ηγέτη, ο οποίος δεν έχει καμία αναστολή να μιλήσει στους πολίτες με μια παρομοίωση που υποτιμά πλήρως την νοημοσύνη τους, υποδηλώνοντας ότι ο ηγέτης αυτός μεταχειρίζεται τον λαό του σαν βρεφοποιημένη αγέλη.

Την ίδια φρασιολογία κόπιαραν και οι υπόλοιπες πρωθυπουργικές ή προεδρικές μαριονέτες της υφηλίου, υλοποιώντας τις εντολές του υποκρυπτόμενου «αόρατου μαριονετίστα», με πρώτη και καλύτερη την ελληνική, η οποία κήρυξε κι αυτή τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» στις 17 Μαρτίου 2020.

Μερικούς μήνες αργότερα, ακούσαμε τις σβαμπικές μαριονέτες να προπαγανδίζουν συντονισμένα την περίφημη «επιχείρηση ελευθερία», η οποία στηριζόταν στην θεοποίηση ενός μαζικού πειραματικού εμβολιασμού κατά του «αόρατου εχθρού», αν και, με βάση την θεωρία του «Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου», η επιχείρηση αυτή έμοιαζε περισσότερο με εμβολιασμό κατά της ανθρωπότητας.

Όποιος ερευνητής, λοιπόν, θελήσει να αναλύσει την πολεμική γλώσσα που οικειοποιήθηκαν οι πολιτικές μαριονέτες του πολυβασανισμένου πλανήτη μας, καθοδηγούμενες από τους ψυχοπαθείς μέντορες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ή κάποιου άλλου παγκόσμιου κέντρου εξουσίας που ελέγχεται από μια δαιμονική ελίτ, θα διαπιστώσει έκθαμβος ότι οι όροι «κήρυξη πολέμου», «μάστιγα», «επιχείρηση» κ.λπ. είχαν αποτελέσει τμήμα της επικοινωνιακής ατζέντας και πριν από 54 χρόνια, όταν οι αρχές του Παρισιού βρέθηκαν αντιμέτωπες με έναν όχι αόρατο, αλλά ορατό-φτερωτό εχθρό, δηλαδή τα περιστέρια, τα οποία εκδήλωναν «εγκληματική» δράση εναντίον της πόλης και των κατοίκων της! Έτσι, είχε κριθεί απαραίτητο να κηρυχθεί ο «αντιπεριστεριακός πόλεμος» (sic) και να διεξαχθεί η «Επιχείρηση Περιστέρια» (sic)!

Όποιος νομίζει ότι ο γράφων προσπαθεί να εντυπωσιάσει το αναγνωστικό κοινό, επιδιδόμενος σε λεκτικές υπερβολές, αξίζει να διαβάσει το κείμενο που δημοσιεύθηκε στο προαναφερθέν περιοδικό «Συλλογή». Ήδη από την εισαγωγή του ανυπόγραφου δημοσιεύματος, στον υπότιτλο του οποίου υπήρχε ο όρος «πτερωτή μάστιγα», θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν ότι αυτήν ακριβώς την πολεμική γλώσσα είχαν χρησιμοποιήσει οι διαχειριστές της «περιστεριακής κρίσης» του 1968:

«Η “Επιχείρηση Περιστέρια”, που άρχισε πριν τέσσερα χρόνια στο Παρίσι, βρίσκεται ήδη στην τελική φάση της. Σε λίγον καιρό, από τις εκατοντάδες χιλιάδες περιστέρια που ήταν πολιτογραφημένα στον Δήμο της γαλλικής πρωτεύουσας ως μόνιμοι κάτοικοί της, δεν θα έχει απομείνει ούτε ένα. Η κήρυξη του “αντιπεριστεριακού πολέμου” αποφασίσθηκε εκ μέρους των γαλλικών αρχών ύστερα από πολλές σκέψεις, συσκέψεις, συζητήσεις και αντιρρήσεις. Δεν είναι εύκολο πράγμα να διώξης από μια πόλη ολόκληρη παροικία – και μάλιστα παροικία που έχει επισύρει τη συμπάθεια και δημιουργήσει συναισθηματικούς δεσμούς με το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Ωστόσο, δεν ήταν δυνατό να γίνη διαφορετικά».

Αμέσως μετά την τελευταία αυτή φράση, η οποία μας είναι ιδιαιτέρως γνωστή από το αντίστοιχο αυταρχικό σύνθημα που συνοδεύει σήμερα τα εκάστοτε δρακόντεια και απάνθρωπα μέτρα μηδενικής ανοχής, εμφανίζοντάς τα ως «μόνη εφικτή λύση χωρίς εναλλακτική» (πρβλ. το θατσερικό σύνθημα “There Is No Alternative”, κωδικοποιημένο ως ΤΙΝΑ), ακολουθεί η περιγραφή της εχθρικής δράσης των περιστεριών:

«Χωρίς να το υποψιάζωνται και χωρίς να ευθύνωνται γι’ αυτό, τα παρισινά περιστέρια είχαν μεταβληθεί σε πληγή, σε μάστιγα, για την πολιτεία που με τόσην αγάπη τα περιέβαλλε. Λέρωναν τις στέγες, τις ταράτσες, τα πεζοδρόμια και τ’ αυτοκίνητα, κατέστρεφαν με τα οξέα των περιττωμάτων τους τις προσόψεις ιστορικών κτιρίων, καταδίκαζαν εκ των προτέρων σε αποτυχία κάθε απόπειρα οικοδομικής ανακαινίσεως, προσείλκυαν ποντικούς και ψείρες, μετέδιδαν τη λοίμωξη εκείνη με τα συμπτώματα της γρίπης που οι γιατροί αποκαλούν ορνίθωση… Όλα αυτά τα αμαρτήματα, έστω και ακούσια, είναι υπεραρκετά για να επιβάλουν στον ένοχο την ποινή της εξαφανίσεως».

Η περιγραφή αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να συσχετισθεί με την θεωρία του «Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου»: το εξ ορισμού αθώο περιστέρι μετατρέπεται σε «περιστέρι-τρομοκράτη»!

Μάλιστα, ο συντάκτης του άρθρου καταγράφει την έκπληξή του, επειδή «οι φωνές που υψώθηκαν υπέρ των περιστεριών υπήρξαν απροσδόκητα πολλές», για να συμπληρώσει στην συνέχεια, συντασσόμενος με τους πολέμιους των «περιστεριών-τρομοκρατών» ότι:

«οι οπαδοί της λογικής, δηλαδή οι εχθροί τους, χρειάστηκε να δώσουν μακρούς αγώνες πριν κατορθώσουν τελικά να επιβάλουν την άποψή τους».

Άραγε, πόσο λογικό και ορθόδοξο είναι να εχθρεύεται κάποιος τα περιστέρια;

Σύμφωνα με το ανωτέρω δημοσίευμα, απορρίφθηκε το «σχέδιο ριζικής λύσεως» του προβλήματος, που προέβλεπε την «ομαδική εξόντωση των περιστεριών, όπως γίνεται με τα βλαβερά τρωκτικά ή έντομα» και αντ’ αυτής υιοθετήθηκε μια μέση λύση, δηλαδή η «σύλληψη των περιστεριών και [η] μεταφορά τους μακριά από το Παρίσι, στην ύπαιθρο».

Για να υλοποιηθεί, όμως, η σύλληψη των «φτερωτών τρομοκρατών» εκρίθη αναγκαίο:

«να δημιουργηθή μια καινούργια κρατική υπηρεσία, με διοικητικό προσωπικό, με επιστημοννικό προσωπικό και μ’ ένα τμήμα κομμάντος! Το τελευταίο αυτό επανδρώθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος με παλιούς αλεξιπτωτιστές του γαλλικού στρατού και εφωδιάστηκε με το κατάλληλο υλικό για το έργο που επρόκειτο να εκτελέση».

Η «Επιχείρηση Περιστέρια» αποτελείτο από δύο φάσεις: την φάση των υπνωτικών και την φάση του διχτυού:

«Στην αρχή οι υπεύθυνοι του αντιπεριστεριακού αγώνος σκέφτηκαν να ταΐζουν τα υποψήφια θύματά τους με κριθάρι και καλαμπόκι εμβαπτισμένο σε υπνωτικές ουσίες. Οι αλεξιπτωτισταί περιέτρεχαν μ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο τα παρισινά πάρκα και τις πλατείες, έρριχναν στα περιστέρια το απατηλό τους δόλωμα και μόλις αυτά έπεφταν στον ύπνο, τα περιμάζευαν και τα μετέφεραν στο μεγάλο πτηνοτροφείο της υπηρεσίας τους».

Ωστόσο, το σύστημα αυτό δεν καρποφόρησε, όχι μόνο λόγω των αντιδράσεων των πολιτών που εναντιώνονταν στους αλεξιπτωτιστές-υπνωτιστές των περιστεριών, αλλά και λόγω των ίδιων των περιστεριών, τα οποία «γρήγορα κατάλαβαν τις αληθινές προθέσεις του συνεργείου και θωρακισμένα πίσω από το αλάνθαστο ένστικτό τους, αρνήθηκαν να δεχθούν την προσφερόμενη τροφή».

Τελικώς, επινοήθηκε η χρήση μιας στέρεης ξύλινης βάσης που θυμίζει κιλλίβαντα πυροβόλου με προσαρμοσμένα πάνω της, σε σχήμα βεντάλιας, τέσσερα ισχυρότατα ψαροντούφεκα:

«Στο εσωτερικό της βάσεως υπάρχει ένα μεγάλο δίχτυ, πιασμένο από τέσσερα σημεία του πίσω από τ’ αντίστοιχα βέλη των ψαροντούφεκων. Μόλις το σήμα δοθή, μια πίεση της σκανδάλης είναι αρκετή για να προκαλέση την εκτόξευση όλων συγχρόνως των βελών, τα οποία φεύγοντας παρασύρουν μαζί τους –ολάνοιχτο– το δίχτυ. Όταν προσγειωθούν, λίγο πιο πέρα οι κομμάντος του συνεργείου δεν έχουν παρά να μαζέψουν τα περιστέρια που έχουν παγιδευθή κάτω από το δίχτυ».

Η κατασκευή αυτή ήταν περισσότερο αποτελεσματική, παρότι αρκετοί κάτοικοι έκαναν σαμποτάζ στο αυτοκίνητο της υπηρεσίας του «αντιπεριστεριακού αγώνος» που το μετέφερε στα διάφορα σημεία της πόλεως.

Οι οργανωτές της «Επιχείρησης Περιστέρια» είχαν θέσει μια «νόρμα», την οποία ουδέποτε πρόδωσαν:

«65.000 περιστέρια τον χρόνο, κατ’ ελάχιστο όριο…»!

Μετά την σύλληψή τους, τα περιστέρια μεταφέρονταν στο δημοτικό πτηνοτροφείο του δάσους της Βουλώνης:

«Εκεί, μέσα σε τεράστιες κλούβες ο επισκέπτης μπορεί να δη και ν’ ακούση χιλιάδες φτερωτούς αιχμαλώτους να γρούζουν με φιλοσοφική εγκαρτέρηση, χωρίς το παραμικρό σημείο ανησυχίας, εν αναμονή της ιατρικής εξετάσεως που θα ξεχωρίση τα πρόβατα από τα ερίφια. Τα άρρωστα πουλιά, όσα πάσχουν από μεταδοτικές ασθένεις, καθώς και τα πληγωμένα, θα θυσιαστούν –δυστυχώς– χάριν της διαιωνίσεως του είδους. Τα υπόλοιπα, τα υγιά, είναι στη διάθεση των Γάλλων περιστεροφίλων που επιθυμούν να πάνε στην εξοχή συνοδευόμενοι από ένα συμπαθητικό ερασιτεχνικό πτηνοτροφείο, είτε κατοικούν στην ύπαιθρο κι επιθυμούν ν’ αποκτήσουν έναν περιστεριώνα πάνω απ’ το εξοχικό τους σπίτι».

Ανάμεσα στις προϋποθέσεις που έπρεπε να πληρούνται για να επιτραπεί η υιοθεσία των περιστεριών, ήταν «η υποχρέωση διατροφής και περιποιήσεώς τους μέσα σε κλειστούς περιστεριώνες μέχρις ότου εγκλιματισθούν στο νέο τους περιβάλλον».

Ο εν λόγω εγκλιματισμός θεωρήθηκε απαραίτητος, διότι, σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, «το ένστικτό τους είχε αμβλυνθή από τη μακρόχρονη καλοπέραση!». Ειδικότερα:

«Προερχόμενα από ένα είδος που ζη στις κουφάλες των θαλασσόβραχων, σκαλώνουν στις κορνίζες των κτιρίων, που τους θυμίζουν την προέλευσή τους, και περνούν ζωή πραγματικών πασάδων. Δεν κινδυνεύουν από αρπακτικά πουλιά, δεν έχουν ανάγκη να ψάξουν για την τροφή τους και παχαίνουν μέχρι παραμορφώσεως από τ’ απορρίμματα της μεγαλουπόλεως και τη στοργή των φανατικών (συχνά μανιακών) φίλων τους, που περνούν ώρες ολόκληρες ταΐζοντάς τα με καλαμπόκι. Παράδεισος λοιπόν η “βρώμικη πολιτεία”· και βέβαια θα ήταν τρελός όποιος θα προτιμούσε από την ασφάλεια και την τεμπελιά της τον “καθαρό αέρα” με τους κινδύνους και τους μόχθους του».

Ευλόγως θα σκεπτόταν να χαρακτηρίσει κάποιος την εξήγηση αυτή ως άστοχη, στο μέτρο που ο συντάκτης υποστηρίζει ότι τα περιστέρια θα ήταν τρελά, αν αδιαφορούσαν για την καλοπέρασή τους, λες και υπάρχουν γνωστικά και τρελά περιστέρια, ωστόσο η συγκεκριμένη ανθρωποκεντρική περιγραφή μάς βοηθά να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι διαχειριστές της εκάστοτε κρίσης, οσάκις θέλουν να εφαρμόσουν μια αποτελεσματική λύση:

Απέναντί τους στήνουν έναν «απόλυτο εχθρό», τον οποίο δαιμονοποιούν λυσσαλέα, και ακολούθως του κηρύσσουν τον πόλεμο. Είτε το πρόβλημα πηγάζει από έναν ιό είτε από ένα ζώο είτε από την ίδια την φύση (βλ. την κλιματική αλλαγή), οι διαχειριστές της κρίσης δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο από το να σχεδιάζουν την επίλυση του προβλήματος με βάση έναν πολεμικό τσελεμεντέ, συμπεριφερόμενοι σαν «χασάπηδες» που προτιμούν όλα να τα σφάζουν και όλα να τα μαχαιρώνουν, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να επιχειρούν λεπτές διαφοροποιήσεις σεβόμενοι την αρχή της αναλογικότητας.

Όπως κάποιος που σιχαίνεται τις κατσαρίδες ή ενοχλείται αφόρητα από τα κουνούπια έχει την τάση να εξολοθρεύει τον «εχθρό» κάνοντας λιώμα την κατσαρίδα ή αιματηρή χαλκομανία το κουνούπι, αρνούμενος να σκεφθεί, αντί μιας τόσο μπρουτάλ, μια «έξυπνη λύση», έτσι ενεργούν και οι πολεμοχαρείς διαχειριστές των κρίσεων. Αρκεί να θυμηθούμε το ευφυολόγημα των περίφημων «παράπλευρων απωλειών», μέσω του οποίου παρουσιάζεται ωραιοποιημένα η ισοπεδωτική έκβαση μιας στρατιωτικής επιχείρησης που προκάλεσε την καύση των χλωρών δίπλα στα ξερά!

Η εμμονή στην αδιαπραγμάτευτα πολεμική διαχείριση μιας μη πολεμικής κρίσης, ορθότερα: κάθε αναφυόμενης κρίσης, παρέχει στους διαχειριστές ένα σίγουρο άλλλοθι, σε περίπτωση που τους αποδοθεί η μομφή ότι ο επιλεγόμενος τρόπος πολεμικής αντιμετώπισης του προβλήματος μαρτυρεί πανουργία για την πρόκληση ενός κακού δυσανάλογα μεγάλου εν σχέσει προς την αποτραπείσα απειλή:

Αφού πάντοτε πόλεμο κάνουμε για να εξουδετερώσουμε τον «εχθρό», δεν φταίμε εμείς για τις τεράστιες καταστροφές που επέφερε ο «πόλεμος».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, όμως, οι πανούργοι διαχειριστές της εκάστοτε κρίσεως, κάθε φορά που θα θέλουν να φέρουν τα πάνω-κάτω σε ολόκληρη την υφήλιο, με άλλα λόγια: όταν στόχος του είναι να προκαλέσουν ένα πλανητικό μπάχαλο, θα είναι γι’ αυτούς υπεραρκετό να κατασκευάσουν έναν νέο «εχθρό», τον οποίο θα βαφτίσουν φταίχτη του χάους. Το χάος, όμως, αυτό δεν θα έχει προκληθεί από την δράση του εχθρού, αλλά από την αντίδραση των αμυνομένων.

Και για να τερματισθεί το χάος, οι διαχειριστές θα ανοίξουν πάλι τον πολεμικό τσελεμεντέ τους και θα ανακοινώσουν στους λαούς ότι, για την επιστροφή στην τάξη, απαιτείται μια «νέα κανονικότητα», μια «μεγάλη επανεκκίνηση», ένας επαναπροσδιορισμός της στάσης των πολιτών, οι οποίοι θα πρέπει να ξεχάσουν την παλιά τους ζωή και να αλλάξουν την συμπεριφορά τους, προσαρμόζοντάς την στα νέα δεδομένα.

Από δω και στο εξής, (υποτίθεται ότι) μόνο με έξυπνες (sic), πράσινες (sic), ανθεκτικές (sic), συμπεριληπτικές (sic), βιώσιμες (sic) κ.ο.κ. λύσεις μπορούν να τα βγάλουν πέρα οι λαοί και ο πλανήτης!

Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τις καλές προθέσεις των πολεμοχαρών διαχειριστών και προπάντων τις ισοπεδωτικές συνταγές πολεμικής μαγειρικής τους θα είναι κι αυτός ένας «εξολοθρευτέος εχθρός», ο οποίος θα αντιμετωπισθεί με μέτρα αντίστοιχης λογικής προς εκείνη που εφαρμόσθηκε για την πάταξη της δαιμονοποιημένης «απειλητικής μάστιγας», είτε αυτή ήταν περιστέρια είτε ιός είτε χιονιάς, πλημμύρες, καύσωνες και πυρκαϊές!                

Συμπέρασμα:

Από τον «αντιπεριστεριακό πόλεμο» που διεξήγαγαν οι αρχές του Παρισιού κατά την τετραετία 1964-1968 μέχρι τον σημερινό «αντιπανδημικό πόλεμο» που διεξήγαγε ο Π.Ο.Υ. σε συνεννόηση με τα λοιπά παγκόσμια διευθυντήρια, χρησιμοποιώντας ως πειθήνιες μαριονέτες ενός ιατροφασιστικού μάπετ σόου τους πρωθυπουργούς, τους προέδρους και τα μέλη των εθνικών κυβερνήσεων, φαίνεται σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα!

Ό,τι ήταν τα περιστέρια για το Παρίσι του 1968, είναι για ολόκληρο τον πλανήτη ο κορωνοϊός εν έτει 2022: μάστιγα που πρέπει να καταπολεμηθεί με φάρμακα τα οποία είναι χειρότερα από την ίδια την ασθένεια, ώστε μετά το χάος να επιβληθεί η (νέα) τάξη (πραγμάτων). Δεν είναι τυχαίο το μασονικό σύνθημα ordo ab chao, το οποίο συνδέεται με ένα άλλο ύποπτο σύνθημα, το build back better (τα τρία b συμβολίζουν για κάποιους τον γνωστό αμαρτωλό αριθμό 666).

Προσοχή: Στο ανωτέρω δημοσίευμα του 1968, ο συντάκτης του μας πληροφορεί για τον έξυπνο τρόπο με τον οποίο αντιδρούσαν τα περιστέρια, όταν επρόκειτο να τεθεί σε λειτουργία η ξύλινη κατασκευή με το εκτοξευτόμενο δίχτυ για την σύλληψη των «περιστεριών-τρομοκρατών»:

«Όσο για την αντίδραση των ίδιων των περιστεριών, αυτή συνοψίζεται στην πλήρη επίγνωση του κινδύνου, την οποίαν είχαν αποκτήσει, και στις εκπληκτικές πράγματι προφυλάξεις που παίρνουν για να τον εξουδετερώσουν. Δημοσιογράφος που παρακολούθησε ένα πρωί το συνεργείο των κομμάντος στην καθημερινή του μάχη σημειώνει: “Μόλις φάνηκε το γκρίζο αυτοκίνητο, τα μισά περιστέρια της πλατείας ανυψώθηκαν σαν σύννεφο και χάθηκαν στις στέγες. Το είχαν αναγνωρίσει. Η πονηρία τους λοιπόν αποδεικνύεται ίση με του πιθήκου, για να μη μιλήσουμε για τη μνήμη τους, που φαίνεται να είναι ίση με του ελέφαντος. Αποτέλεσμα της ιστορίας: οι κομμάντος υποχρεώνονται σε συχνές μεταμφιέσεις και σε άλλα τόσα βαψίματα του αυτοκινήτου τους, προκειμένου να τα ξεγελάσουν. Τόση είναι η οξύνοιά τους, ώστε π.χ. ποτέ δεν κατεβαίνουν μετά τις 4 το απόγευμα σε μιαν αυλή σχολείου, όπου υπάρχει κάποιο άτομο, έστω κι αν είναι γεμάτη ψίχουλα. Γιατί; Διότι, απλούστατα, ξέρουν ότι τα μαθήματα τελειώνουν στις 4 και επομένως η παρουσία του μοναχικού ανθρώπου τους φαίνεται ύποπτη…”».

Μήπως, λοιπόν, και ο κορωνοϊός ως πρόσφατος «αόρατος εχθρός» των ετών 2020-2022, τον οποίο οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν καλώντας τους πολίτες ολόκληρης της υφηλίου να γίνουν οπλίτες, που, αντί να βαστάζουν όπλο, πρέπει κάθε τρεις και λίγο να δίνουν το μπράτσο τους για τρύπημα, διαθέτει εξυπνάδα εφάμιλλη ή και μεγαλύτερη των περιστεριών;

Μήπως, δηλαδή, ο επαναλαμβανόμενος μαζικός εμβολιασμός κατά του έξυπνου κορωνοϊού, ωθεί τον τελευταίο να μεταλλάσσεται διαρκώς σαν να παίζει κυνηγητό με τους (κυριολεκτικά ή ειρωνικά νοούμενους) πανέξυπνους διαχειριστές της κρίσης; Οι τελευταίοι θα είναι κυριολεκτικά πανέξυπνοι, αν γνωρίζουν άριστα τις αντιδράσεις του έξυπνου αόρατου εχθρού και, παρά ταύτα, τις αποκρύπτουν από τους πολίτες-οπλίτες, εμφανίζοντας ανάποδα ως ευεργετικές τις καταστροφικές συνέπειες του εμβολιασμού, για να πετύχουν την μεγάλη επανεκκίνηση (ordo ab chao). Αλλιώς, ο όρος «πανέξυπνοι» πρέπει να διαβαστεί ανάποδα: «πανίβλακες»!    

POST SCRIPTUM:

Ζήτημα πολεμικής αντιμετώπισης των περιστεριών ανέκυψε στην Γαλλία και πάλι το 2019. Σύμφωνα με δημοσίευμα της νεοταξίτικης εφημερίδας “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” (29.8.2019)¹:

«Τον “Πόλεμο” έχουν κηρύξει στα περιστέρια οι πόλεις Τρουά και Ρενς, εξαιτίας της πληθώρας τους στους δρόμους των κέντρων και της δυσάρεστης συνήθειάς τους να αφοδεύουν παντού. Είναι εντυπωσιακό ότι «η περιβαλλοντική οργάνωση προστασίας των πτηνών LPO προτείνει την τοποθέτηση καλωδίων από ανοξείδωτο ατσάλι, που θα “πείσουν” τα περιστέρια να αποφεύγουν να προσγειώνονται πάνω σε μνημεία ή αγάλματα».

Μας θυμίζει κάτι η τεχνική της πειθούς; Αυτήν δεν εφήρμοσαν, σε έναν μεγάλο βαθμό, οι φωστήρες διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, προκειμένου να ωθήσουν τους πολίτες-οπλίτες να στρατολογηθούν με όπλο το μπράτσο τους στο κοινό πολεμικό μέτωπο κατά του «αόρατου εχθρού»;

Μήπως τελικά μας περνούν για κουτορνίθια;

Τα περιστέρια αυτής της φωτογραφίας (16/7/2022) βρίσκονται μαζεμένα σε αθηναϊκό κατάστημα της οδού Ιπποκράτους. Δεν αποκλείεται και οι Έλληνες πολιτικοί να κηρύξουν κάποια στιγμή τον πόλεμο εναντίον των περιστεριών, μιμούμενες τους Γάλλους ομολόγους τους. Στον ανάποδο κόσμο, όμως, εχθροί μας δεν είναι τα περιστέρια, αλλά οι αθώες περιστερές του κΥνοβουλίου.

1. https://www.kathimerini.gr/world/1040273/polemos-gallikon-dimon-kata-tis-exaplosis-ton-peristerion/