Ξαναδιαβάζοντας Μακρυγιάννη μέσω Σεφέρη στον Ανάποδο (και Ανθελληνικό) Κόσμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων

Με φόντο τα resilient-ρεζιλίκια μιας (ακόμη) παρέλασης-παρωδίας

Στις 15 Ιουνίου 1987, μία ημέρα μετά τον θρίαμβο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ ενάντια σε εκείνη της Ρωσίας, οι διαγωνιζόμενοι στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, όταν άκουσαν το θέμα της έκθεσης που έπρεπε να αναπτύξουν, πάγωσαν:

Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ΄χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες,  τους μίλησα: «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν».

Με βάση το παραπάνω απόσπασμα του Μακρυγιάννη [Β΄, 303] να αναπτύξετε τις προσωπικές σας σκέψεις λαβαίνοντας υπόψη και τα ακόλουθα ερωτήματα:

• α) Πώς αντιλαμβάνεστε τη στάση του Μακρυγιάννη και ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η σημασία της;

• β) Βρίσκετε ότι έχουν επικαιρότητα σήμερα τα λόγια του;

Επρόκειτο για ένα μάλλον απρόβλεπτο θέμα, που κατ’ αρχήν επέτρεπε στον μαθητή να συνδυάσει …